თავი I ათი წლის იყო ემი, როცა მისთვის ბედნიერი ბავშვობის კარი მიიხურა. ბავშვობისა, რომელიც ფერად ოცნებებთანაა დაკავშირებული. როცა არაფერზე გეფიქრება გარდა სათამაშოებისა და გართობისა, როცა ხალისით დასდევ მინდორში მოფარფატე ჭრელა-ჭრულა პეპლებს, გართობს ჩიტების ჭიკჭიკი, დაქანცვამდე თამაშობ ბურთით და სოფლად, ბებია-ბაბუასთან ჩასულს, ჰამაკში ნებივრობისკენ მიგიწევს გული. როცა ცხოვრებისეულ პრინციპებზე არ გიწევს დაფიქრება - რა იქნება ხვალ, რა გელის ზეგ და მაზეგ. როცა მშობლები გყავს და უბრალოდ ბედნიერი ხარ, რადგან ისინი მზრუნველობას არ გაკლებენ. მით უმეტეს, როცა დედისერთა ხარ, დედის ნებიერა და იცი, მთელ სამყაროს შენ გიძღვნიან დედა და მამა. შენ კი ისღა დაგრჩენია იცელქო და იოცნებო ბავშვური ოცნებებით, სანამ ზრდასრული გახდები და თავად შეიგრძნობ მშობლის არსს.
მოწმენდილ ცაზე მეხის გავარდნს ჰგავდა მამის უეცარი გარდაცვალება პატარა, კაფანდარა, ცელქი, ხალისიანი და კეთილი გოგონასათვის. არადა, როგორ ელოდებოდა ხოლმე მამის მივლინებიდან დაბრუნებას. სამხედრო სამსახურის მოხელეს ხშირად უწევდა პოლიტიკური მისიით საქართველოს საზღვრებს გარეთ გასვლა. ამის გამო ემი მუდამ მამის მონატრებაში იყო.
დეკემბერი იდგა. დილით გამოღვიძებულს ეზოში კოჭებამდე დადებული თოვლი დაუხვდა, - მისი ტოლები გარეთ გამოფენილიყვნენ გასართობად. ემიმ ბეწვის თბილი ქურთუკი ჩაიცვა, ბებიას დაქსოვილი ხელთათმანები, ქუდი და კაშნე გაიკეთა, წინა ზამთარს ბაკურიანში მამის ნაყიდი ციგა აიღო და ეზოს ბავშვებს შეუერთდა სათამაშოდ.
კვირა დღე იყო. დედა არ მუშაობდა, სახლის საქმეებით იყო დაკავებული. დიდი ხანი არ იყო გასული, სახლიდან დედის გოდების ხმა რომ შემოესმა. ნაბიჯი ვეღარ გადაედგა ვერც წინ, ვერც უკან... დედა მშვიდი ქალი იყო და მისი ხმა არასოდეს გასულა გარეთ. ახლა კი, როცა მისი დაჭრილი ლომის მსგავსი ხმა გაისმა, მიხვდა, მათი ოჯახის თავს კარგი არაფერი ტრიალებდა.
ეზოში მეზობლები ტრიალებდნენ. სასწრაფო დახმარების მანქანაც მოვიდა. შეძრწუნებული ემი უცებ მოწყდა ადგილს, როგორც კლდიდან უეცრად დაგორებული ქვა და სახლში შურდულივით შევარდა.
- დედა! - შეჰყვირა და დივანზე დამხობილი მოტირალი დედისკენ გაექანა.
- მამა, მამა აღარ გყავს შვილო! - უწიოდა დედის ხმა ყურებში.
ახსოვს დედას შემოეხვია და მწარედ აქვითინდა.
მერე იყო პანაშვიდები, ყვავილები, უამრავი ხალხის მიმოსვლა, ძირითადად ჩინიანები მიაგებდნენ პატივს სამხედრო პირს. მერე... ბოლო წუთები და სიცარიელე სახლში. მხოლოდ ის, დედა და მამის კედლიდან სევდიანი თვალებით მომზირალი ფოტოსურათი.
სახლში ერთი წელი ტირილისა და ოხვრის მეტი არაფერი გაუგონია. დამწუხრებულ დედას რომ ხედავდა, ცდილობდა სულ მის გვერდით ყოფილიყო დარდის შესამსუბუქებლად, მაგრამ მის პატარა მოსიყვარულე გულში რა ვარამი ტრიალებდა, არავინ იცოდა. დედას გულის ტკივილები დასჩემდა, ამის გამო ხშირად იძახებდნენ სასწრაფოს და საავადმყოფოშიც ბევრჯერ გადაუყვანიათ. გაუსაძლისი ეს ერთი წელი ის იყო მილევაზე იყო, დედა გულის შეტევით გარდაეცვალა. მან ემის მკლავებზე დალია სული.
დეკემბერი იდგა... ოღონდ ახლა უთოვლო დეკემბერი....
ერთმანეთის მიყოლებით პატარა გოგონამ ორივე მშობელი დაკარგა და დაობლდა.
***
ძალიან უყვარდა ემის დედულეთი, სამეგრელო. პატარა ემი ხშირად ჩაჰყავდა
დედას თავის მშობლებთან და ემი ზაფხულს თითქმის იქ ატარებდა, ბებია-ბაბუის საკარმიდამოში, ამიტომაც მისი ბავშვობა სამეგრელოსგან განუყოფელი იყო.
ემის მამა დედით ადრე დაობლდა, მამამისმა სხვა ქალი შეირთო და შვილის მეურვეობაზე უარი განაცხადა. ემის მამა ბავშვთა სახლში აღიზარდა. იქ დადგა ფეხზე, განათლებაც მიიღო და დაოჯახდა კიდეც. ამიტომაც ემის მამულეთი არ ჰქონია და ასე ვთქვათ, არც ბებია-ბაბუა ჰყოლია მამის მხრიდან.
ემის დედა გალის რაიონიდან იყო სოფელ საბერიოდან, გვარად ფარულავა. საშუალო სკოლის დამთავრების შემდეგ თბილისში ჩამოვიდა სასწავლებლად, სადაც ემის მამა გაიცნო და ახალგაზრდებმა ოჯახი შექმნეს. შეეძინათ ემი. ახალშექმნილ ოჯახს მატერიალურადაც უჭირდა და არც დამხმარე ჰყავდა, შვილის გაზრდაში არავინ ეხმარებოდა, ამიტომ ემის დედას სხვა შვილის გაჩენაზე არც უფიქრია.
სოფელი საბერიო თავისი ლანდშაფტით ერთ-ერთი ლამაზი იყო გალის რაიონში. სოფელს ორი მდინარე ჩამოუდიოდა. ერთი,
ჩუქება
