„ლელა სამნიაშვილის ახალ კრებულში 2017-2021 წლებში დაწერილი ლექსებია თავმოყრილი. ამ ქრონოლოგიურ დეტალსაც კონცეპტუალური დატვირთვა აქვს: ლელა სამნიაშვილი ის პოეტია, რომლისთვისაც უმნიშვნელოვანესია დრო-სივრცული დეტალები. სწორედ მათგან ქმნის მხატვრულ კოსმოსს – ქაოსამდე დამუხტულს იდეათა, განწყობათა თუ მოვლენათა ანარეკლებით. ლელა სამნიაშვილის პოეზია ფილოსოფიური ფიქრითაცაა დაძაბული, ვერსიფიკაციული მრავალფეროვნება კი ამ ძაბვაში მკითხველის „უსაფრთხო“ ჩართვას აიოლებს, ეს ძნელი და მეტაშრეებიანი ლექსები სწორედ ამ ვერსიფიკაციული პანორამის ფონზე აღიქმება მაქსიმალური სიმსუბუქით, სიმარტივის იმ ზღვარის განცდით, რომლის მიღმაც იწყება სიტყვა „გენიალური“. თანამედროვე სამყაროს შეშლილ კარნავალში არეკლილი მარადისობა ლელა სამნიაშვილის პოეტური განცდის და აზრის მთავარი ღერძია. ამ კრებულში გარშემომყოფი სამყარო – პანდემიის კონტექსტით დაწყებული, მსოფლიო კონფლიქტებით დასრულებული – ხედვის ისეთ რაკურსშია არეკლილი, რომელიც პოეზიას, როგორც ენის/სულის უკანასკნელ თავშესაფარს, მკაფიოდ და უპირობოდ განგაცდევინებთ“.