Last Light უბრალო პატარა ოთახი სამი-სამ მეტრზე, უშუქო, უფანჯრო, მხოლოდ ერთი წითლად შეღებილი რკინის კარია ამ ოთახში შესასვლელად, გამოსასვლელად.
თავად ოთახში ერთი ლეიბი დევს ძირს, ერთი ბალიში და საბანი ზედ.
ოთახის მარჯვენა კუთხეში კი ერთი ცარიელი ვედროა, ახლად ნაყიდი.
სიბნელეში არ ჩანს მაგრამ მუქი-მუქი მწვანე ფერის არის, ჭაობის ფერის მაგვარი.
სხვა არაფერია ამ ოთახში.
არაფერი გარდა უგონო სხეულისა, რომელიც ამ ოთახის შუაში გდია.
ფართო მხრებიანი, მაღალი, ეტყობა რომ სპორტით არის დაკავებული, ოღონდ არ ჰგავს პროფესიონალს, უფრო მოყვარულს, რომელიც თავისთვის ვარჯიშობს, თავისუფალ ან და ვარჯისისათვის განკუთვნილ დროს, სხეულის მოსაწესრიგებლად.
ეტყობა ვინმე წარმატებული ადამიანია, მისი ცისფერი ნაზი ნაჭრის შარვლითა, თეთრი საროჩკითა, შავი პრიალა ტუფლებითა და ვერცხლისფერი საათის მიხედვით, რომლის შუშა გატეხილიყო, ხოლო ისრები გაჩერებულიყო პირველზე.
უეცრად რაღაცა გამოძრავდა, სხეული გამოძრავდა, რომელიც ზურგზე გადაბრუნდა და ძლივს წამოჯდა, ინსტინქტურად თავზე ხელების დაწყობითა და მარჯვენა მუხლის მოკეცვით.
თავი სტიკვა, უსკდება იგი, გონება გათიშული აქვს.
ირგვლივ მიმოიხედა...
წამით ვერ მიხვდა თუ სად იყო, რატო იყო, რა ხდებოდა...
ვერც მიხვდებოდა, შიშით წამოხტა, ჯიბეების შემოწმება დაიწყო, როდესაც რაღაცას მოჰკრა ხელი.
რაღაც უთხელეს და უპატარეს, მართკუთხა ფორმის როგორიცაა ტელეფონი.
ჯიბიდან ამოიღო, გაანათა, ბლოკი ახსნა...
„ 911 “ აკრიფა, ყურთან მიიტანა და ლოდინი დაუწყო, სანამ უპასუხებდა ვინმე.
დიდიხანი გავიდა, არავის უპასუხია, უფრო მეტიც ზარიც კი არ გასულა, რის მოტვინვაზეც ისევე ეკრანს დახედა...
<<სიგნალი არაა...>>ჩუმი, დასუსტებული ხმით წარმოთქვა,
ბნელ ოთახში მიმოიხედა, ისევე ეკრანს დახედა, როდესაც საათს მოჰკრა თვალი, რომელმაც შეხედვის მომენტში იცვალა ციფრები და ზუსტად „ 23:00 “ უჩვენა, მის მარჯვნივ კი „ 35%_ს “ აჩვენებდა, რაც ელემენტის შემცველობის პროცენტობა იყო.
ფანარი აანთო, რის შემდეგ ისევე ოთახში მიმოიხედა...
პირველი რაც შენიშნა ეს იყო მოგრძო და თხელი მწვანე სანთელი, რკინის შანდალში ოთახის ცენტრისაკენ, საიდანაც წამოდგა, წითელი კარების წინ...
უკან გაიხედა, სადაც ლეიბზე წამოწოლილი სილუეტი შენიშნა, რამაც შეაშინა და უკან გადაადგმევინა სწრაფი ნაბიჯი...
ნამეტანი პატარა სხეულს დაუკვირდა...
გოგონას მიეკუთვნებოდა, რომელიც ისევე უგონოდ იწვა...
შავი ფლომასტერით მოხატული მოკლე ყელიანი კეტები ეცვა, მუხლებამდე გრძელი შავი წინდებით, მოკლე კლეჩატი იუბკითა და შავი „ ოვერ საიზ “ მოკლე მკლავიანი მაიკით...
დაიბნა მისი დანახვით, არ იცის რა ქნას, ვინ არის ან მას რა უნდა იქ სადაც თავად იყო...
<<ეი!..>> ოდნავ ტონ მომატებულად წარჩურჩულებით შესძახა, რაიმე რეაქციის მოლოდინში, მაგრამ ამაოდ...
თვალით შენიშნა თუ როგორ აუდიოდა და ჩაუდიოდა გულმკერდი, რაც იმის ნიშანი იყო რომ ცოცხალი იყო...
ამან დაამშვიდა, ისევე ეკრანს დახედა და შენიშნა რომ ტელეფონი პროცენტი დაუჯდა, რის შემდეგადაც ისევე „ 911 “ აკრიფა, მაგრამ როგორც წინაზე ზარიც კი არ გასულა, რაზეც ისევე ოთახში მიმოიხედა და წითელ რკინის კარებს შეაშტერდა, მასთან მივიდა.
რა თქმა უნდა ჩაკეტილი იყო იგი, მასზე კაკუნი და ყვირილი დაიწყო, მაგრამ ვერც კარები გაანგრია და ვერავის ვერაფერი გააგებინა, თუ იყო კარის იქეთ საერთოდ ვინმე...
უფრო მეტიც გოგონამაც კი არ გამოიღვიძა, უბრალოდ პატარაზე წაიწკმუტუნა, რაზედაც მას შეხედა და ფანარი
მიანათა...
ისევე კარებს შეხედა მერე, მუშტი დაარტყა, იმდენად ძლიერად
რომ წაიყვირა და ხელის ქნევით, კარებს ზურგ აყუდებული ჩამოცურდა და ძირს ჩამოჯდა, ისევე გოგონაზე თვალების გაჩერებით, რომელის მოკლედ შეჭრილი იასამნისფრად შეღებილი ხუჭუჭა თმები სახეს უფარავდა...
<<შენი დედაც... სად ვართ ნეტა...>>ბრაზით წარმოთქვა და ისევე მიმოიხედა ოთახში, როდესაც რაღაც კურდღლის ფორმის ზურგჩანთას მოჰკრა თვალი, როგორც ჩანს გოგონასი იყო.
ამის დანახვაზე წამით ჩაფიქრდა და ისევე ჯიბეები შეიმოწმა.
ყველაფერი თავის ადგილას იყო: საფულე, სიგარეტის ახლად გახსნილი პაჩკა, ასანთის თითქმის დაცლილი შეკვრა, რაღაც ბარათი და ორი გასაღების აცმა, ერთი მანქანის თავიანთი პულტით, მეორე კი სახლის და კიდე სხვა ოთხი რაღაცის...
<<წყნარად... წყნარად... აქ რამინდა, საიდან და რატო? ბოლოს სად ვიყავი?(ჩაფიქრებულმა სახეზე აიფარა ხელები, მუხლების მოკეცვით სადაც თავი ჩადო და მიუხედავად თავის ტკივილისა და სანახევროდ გათიშული, დაბურული გონებისა, კონცენტრილებული ფიქრი დაიწყო.)ბოლოს კაფეში ვიყავი, ყავა ვიყიდე, ორ დონატთან ერთად, მანქანაში უნდა ჩავმჯდარიყავი... და ვსიო...>>ხმამაღლა ფიქრის დამთავრებით ისევე წამოდგა და ოთახში მიმოიხედა, როდესაც ცარიელ ვედროს მოჰკრა თვალი.
არ იცის მეტი რა ქნას...
არ იცის გააღვიძოს თუ არა გოგონა, მხოლოდ ის იცის რომ საგრძნობლად აცივდა ოთახში...
არსაიდან მოდიოდა