სიზმარი თუ რეალობა?
ისტორია, რომელიც შენთვის ყველაფერია, შენ განიცადე, შეიგრძენი, გრძნობდი შიშს, გამარჯვებას, იყავი დაუცველი, თავს აფარებდი ბევრ გამოქვაბულს, რომ შენი თავი გეპოვნა, არ გასვენებდა შეგრძნებები, წამიერი ადრენალინი, პრობლემები, რომელიც მხოლოდ შენი იყო, სურვილები, რომელიც მოსვენებას არ გაძლევდა, მოლოდინი, რეალობა, სოციალური ყოფა, რომელიც გრთგუნავდა, გეშინოდა, რომ მოსაწყენი გახდებოდი, ამას ვერ აღწერდი, ვერ გაგიგებდნენ, მათ ხომ მხოლოდ წარმოდგენა შეუძლიათ. მხოლოდ წარმოდგენა!..
იცით ყველაზე საოცარი რა არის?! უფსკრულთან მდგომს ეშმაკი რომ გამოგიწვდის დასახმარებლად ხელს...
თვალებს ვერ ვახელ, თითქოს ლანდები მოძრაობენ ჩემ ირგვლივ. საზარელ მელოდიასავით ჩამესმის მათი ხმა. თითქოს სიკვდილმა ზარებით მამცნო _ შენიარსებობა დამთავრდა, მორჩა. ეს უცნაური გრძნობა იყო, გაქვავებული ვიყავი, არაფერი შემეძლო, მაგრამ ვგრძნობდი, რომ ცოცხალი ვიყავი. უცებ საზარელი ხმა შეწყდა, მხოლოდ დიალოგი მესმოდა, რომლის შინაარსიც მომაკვდავ პაციენტს ეხებოდა, ანუ მე. ვხედავდი ჩემს თავს საკაცეზე, ექთანი კი ჩემზე ამბობდა, _ ვერ გადარჩება, ის უკვე მკვდარია. მათი თქმით, საოპერაციოში შეყვანას აზრი არ ჰქონდა. მინდოდა მათთვის მეთქვა, რომ ცოცხალი ვიყავი, ვცდილობდი ხელების გამოძრავებას, ბოლო ხმაზე ვყვიროდი, რომ არ მოვმკვდარვარ, მაგრამ ჩემი არ ესმოდათ. როცა გონს მოვედი, დავინახეირგვლივ ცარიელი პალატა. საშინლად გამოიყურებოდა საავადმყოფოს ეს კედლები.ოთახი იმ პალატას ჰგავდა, სადაც ავთო გარდაიცვალა. როგორ შეიცვალა წამში ყველაფრის ფერი, ოთახში სიკვდილის აურა დატრიალდა. საწოლთან პატარა მაგიდა იდგა, სადაც ლარნაკში ჩაწყობილი მიხაკები ელაგა, თითქოს უკვე დაწყებული ჰქონდათსამძიმრის ყვავილების მოტანა. მიხაკები ჩემთვის მკვდართან ასოცირდებოდა. უცნაური შეგრძნებები დამეუფლა. პალატის გარედან ტირილის ხმაისმოდა, გავიყინე, ყველა შეგრძნება გაქვავდა, თითქოს ანტარქტიკაზე მოვხვდი, ირგვლივ სიცივე იყო, მინდოდა მზის სხივი მომხვედროდა, რომელიც არ ჩანდა, არსად იყო. ნელ-ნელა ვიყინებოდი, ყინულის ქანდაკებადვიქეცი. უცნაური იყო, ტირილის ხმებმა იმატა, ვხედავდი გამწარებულ ჩემს დას და დედას, რომლებიც ცხარე ცრემლით მოთქვამდნენ. რადამემართა? ვხედავდი ნაბიჭვარ, ვითომ კეთილის მსურველებს განცდებით, რომლებსაც ჩემ მიმართ გამოხატავდნენ. ცხოვრება ყოველთვის ერთობოდა ჩემით, მაგრამ ახლა მთლიანი ცირკი გამართა, აიღო ჩემი სხეული და უსიკვდილოდ დამარხა. საშინელებაა. მინდა, რომ აქედან გავაღწიო. ნუთუ მართლა მოვკვდი?.. როგორ მინდა მთელი ტკივილით ვიყვირო, რომ ამოიტანოს ყველაფერი, რაც ჩემშია...ყურში ჩამესმოდა აღელვებული ხმა, რომელიც ჩემს გამოფხიზლებას ცდილობდა.
- რეზი! რეზი, გონს მოდი!
- უცებ ლოყაში სილის გაწვნით გამოვიღვიძე, ჩემს ოთახში. ყველა შეგრძნება დამიბრუნდა, სიხარულის მთლიანი ფორმულა მოქმედებდა ჩემზე. ეს საოცარი გრძნობაა, როცა თვალს ახელ და აცნობიერებ, რომ ის მხოლოდ სიზმარი იყო. მარიამი გაოგნებული მიყურებდა.
- რა მოხდა, რეზი? ცუდი სიზმარი იყო?
ბედნიერებისგან სახე განაბული მქონდა. ის ფაქტი, რომმარიამი ღამე ჩემთან დარჩა, საერთოდ არ მანაღვლებდა. გამოგიტყდებით, რომ ჩემთვის პირველი არ იყო ასეთი უცნაური სიზმარი. ბოლო პერიოდია, ხშირად ვხედავ, თუ როგორ ვკვდები. თუმცა, როდის ინებებს განგება ამის ასრულებას, აზრზე არ ვარ. მაბედნიერებს ის ფაქტი, რომ ეს ყველაფერი არარეალურია და მხოლოდ სიზმრებია, ან უბრალოდ თავს ვიმშვიდებ.
ამ ყველაფერს კი ჩემი ჩვეული რეაქციით ვუპასუხე, გიჟივით ხარხარი დავიწყე, რომელშიც მთელი სიხარული, გაუგებრობა და ყველანაირი შეგრძნება იყრის თავს.
-რეზი, გიჟი ხარ? რა დაგემართა?
-აბა, რას ელოდი, ტირილს დავიწყებდი საშინელი სიზმრის გამო? ხომ არ გაგაოგნე? არ იცოდი, ვისთანწვებოდი? თუ დაუფიქრებლად არ მოიქცევი, ასეთ მდგომარეობაში არ აღმოჩნდები. - ისევ გულიანად გადავიხარხარე.
-ალბათ შემიყვარდებოდი, ასეთი აუტანელი რომ არიყო.
-მარიამ, როგორც მახსოვს, უნდა წასულიყავი და არა ჩემ გვერდით დაგეძინა.
უცებ უდანაშაულოს სახე მიიღო, თითქოს მისნაირი დაუცველი მთელ დედამიწაზე არავინ იყო. ქალები? ასეთები არიან, მერე კი ჩვენგან უკვირთ, რომ ნაბიჭვარივით ვიქცევით, როგორც კი მოგვბეზრდებიან, მაშინვე შეგვიძლია ფეხებზე დაკიდება. ასეც ხდება ხშირ შემთხვევაში. მიუხედავად იმისა, რომ29 წლის ვხდები, ჯერ ნამდვილი ურთიერთობა რა არის, არ ვიცი. უფროსწორად,ჯერ ძალიან მარტივია, შედარებით გრძელვადიან ურთიერთობებსშეყვარებულის სტატუსი აქვთ, თუმცა ეს სრული სიცრუეა, უბრალოდ, მჭირდება ეს, ან შედარებით უფრო პატივსვცემ და ჩემს თვალში ბოზის სტატუსი არ აქვთ. მოკლე ურთიერთობები მხოლოდ სექსით შემოიფარგლება, ისიც ისეთ გოგონებთან, რომლებიც უწყინარ მინეტზეც კი არ ამბობენ უარს. ეს ყველაფერი კი ისეთ უაზრობად იქცევა ხოლმე.ასეთი ურთიერთობები ორგაზმის პიკს მაგონებს, როდესაც შენ ცხოველურ ინსტინქტებს იკმაყოფილებ, რაც ძალიან ცოტა ხანი გრძელდება, მერე კი ისევ იმ ადგილზე ბრუნდები. ამიტომაც არ მიყვარს, როდესაც ღამით ჩემთან რჩებიან, განსაკუთრებით ვერ ავიტან ასეთ არსებებს, რომლებსაც თავი ქალბატონებად მოაქვთ და დიდ ამბიციას გამოხატავენ, რომ
ჩუქება
