* * * პატივცემულ ჯორჯ ლითლტონს, სკვაირს,
ხაზინის ერთ-ერთ უფლებამოსილ ლორდს
სერ, მრავალგზის მიღებული უარის მიუხედავად, მიძღვნისთვის თქვენი სახელი წამემძღვარებინა, ჩემსას მაინც არ ვიშლი და ვიტოვებ უფლებას, მეწადოს, ამ ნაწარმოებმა თქვენი მფარველობა დაიმსახუროს.
სერ, თქვენი წყალობით დაიწყო საერთოდ ეს ისტორია. თქვენივე სურვილი იყო, ამგვარი თხზულების შექმნაზე მეფიქრა. დიდი დრო გავიდა და ეგებ ეს შემთხვევა აღარც გახსოვთ, მაგრამ ჩემთვის თქვენი ნება ბრძანების ტოლფასია, ის ძლიერი შთაბეჭდილება კი არასოდეს წამეშლება მახსოვრობიდან.
იმასაც დავძენ, სერ, თქვენი მხარდაჭერის გარეშე ეს ისტორია ვერასდიდებით ვერ დასრულდებოდა. ნუ შეგაცბუნებთ ჩემი განცხადება. არ განმიზრახავს, ვინმეს ეჭვი გაუკრთეს, თითქოსდა თქვენ რომანებს თხზავდეთ. მინდა მხოლოდ აღვნიშნო, რაოდენ დავალებული ვარ თქვენგან, კარგა ხნის განმავლობაში რომ მასულდგმულებდით ამ თხზულებაზე მუშაობისას. აუცილებლად უნდა შეგახსენოთ, ვინაიდან თავად გავიწყდებათ ხოლმე ზოგი საკუთარი ნამოქმედარი და ვიმედოვნებ, მე მუდამ თქვენზე უკეთ მეხსომება ეს ყველაფერი.
დაბოლოს, სწორედ თქვენ უნდა გიმადლოდეთ, ჩემი ისტორია ასეთი სახით რომ წარმოჩინდა. თუკი ამ რომანში, როგორც ზოგიერთებს ნებავთ, აღნიშნონ, ჭეშმარიტად დიდსულოვანი ხასიათი უფრო შთამბეჭდავად ჩანს, ვიდრე სხვა რომელიმე ნაწარმოებში, ვგონებ, არცერთი თქვენი ნაცნობი არ დაფიქრდება, ვინ შთამაგონა ეს დიდსულოვანი პიროვნება. დარწმუნებული ვარ, ამქვეყნად ვერავისგან დავიმსახურებ ქათინაურს, თითქოს ნიმუშად საკუთარი თავი მყავდა, მაგრამ ეს სულაც არ მადარდებს: ვფიქრობ, ყველა აღიარებს, რომ სინამდვილეში შთაგონების წყარო ჩემი ორი უახლოესი და ერთგული მეგობარი, ორი ყველაზე ღირსეული და საუკეთესო კაცი გახლდათ. შესაძლოა, ამით დავკმაყოფილებულიყავი, მაგრამ პატივმოყვარეობა მიბიძგებს, მესამეც დავამატო – უდიდესი და უკეთილშობილესი ადამიანი, და არა მხოლოდ რანგის და პირადი ღირსებების გამო. ახლა, როცა ჩემი კეთილისმყოფელი ბედფორდის ჰერცოგის მიმართ უსაზღვრო მადლიერების გრძნობა გულიდან ამოხეთქვას ლამობს, მომიტევეთ, მაგრამ უნდა შეგახსენოთ, რომ თქვენ იყავით პირველი, ამ ადამიანთან ვინც წარმადგინა.
ან კი რატომ უნდა იყოთ წინააღმდეგი, პატივი დამდოთ – ამ წიგნს ისე გულთბილად აქებდით, რომ მიძღვნისას საკუთარი სახელის წაკითხვა არ უნდა გეუხერხულოთ. სერ, თუ თქვენ წიგნის შექება არ ითაკილეთ, არც ამ სიტყვების წაკითხვამ უნდა მოგგვაროთ სირცხვილი და დარწმუნებული ვარ, ასეც იქნება. ვიტოვებ უფლებას, მივიღო თქვენი მფარველობა, რადგან წიგნი უკვე მომიწონეთ. თქვენგან ბევრი სიკეთე მახსოვს, მაგრამ შექებას მათ არ მივაკუთვნებ, ვინაიდან დარწმუნებული ვარ, მეგობრობა აქ არაფერ შუაშია – მეგობრობა ვერც თქვენს მიუკერძოებლობას შეარყევს და ვერც თქვენს გადაწყვეტილებაზე იმოქმედებს. ვიცი, მოქიშპეს უყოყმანოდ ხოტბას შეასხამთ, თუ იმსახურებს, მეგობრები კი მხოლოდ იმას უნდა იმედოვნებდნენ, რომ მათ მარცხზე დუმილს ამჯობინებთ, ან არადა, თუ სხვები ძალიან მკაცრად განაქიქებენ, თქვენ თავაზიან შემწყნარებლობას გამოიჩენთ მათ მიმართ.
ერთი სიტყვით, სერ, საჯაროდ ქება რომ არ გიყვართ, ვეჭვობ, ეს უნდა იყოს თქვენი უარის ნამდვილი მიზეზი. ისიც შემინიშნავს, ჩემი დანარჩენი ორი მეგობრის არ იყოს, არც თქვენ გსიამოვნებთ საკუთარი ღირსებების გამო ქათინაურის მოსმენა, და როგორც დიდი პოეტი იტყოდა (ეს სამივეს ზუსტად მიესადაგება):
„თქვენ სიკეთეს მალულად სჩადიხართ და წითლდებით, თუ ის გახმაურდება“.
თუკი თქვენი ყაიდის ადამიანები ისეთივე მონდომებით არიდებენ თავს აღიარებას, როგორც სხვები გაურბიან გაკიცხვას, მაშ, თქვენი შიში სამართლიანი ყოფილა – როგორც სხვას აფრთხობს შეურაცხყოფილი ავტორის თავდასხმა, ისე გაფრთხობთ თქვენ თქვენგან დავალებულ ადამიანთან შეხვედრა.
განა გაკიცხვის შიში არ ძლიერდება ჩადენილი დანაშაულის გაცნობიერებასთან ერთად? ვთქვათ, მავანის მთელი ცხოვრება სატირის უწყვეტი მასალაა, ის ხომ შიშით აცახცახდება, გაჯავრებულ სატირიკოსს თუ ჩაუვარდა ხელში. სერ, თქვენს მოკრძალებულობას და პანეგირიზმის მიმართ ანტიპათიას თუკი გავითვალისწინებთ, ნამდვილად გამართლებული მეჩვენება ჩემდამი შიში!
და მაინც უნდა დააკმაყოფილოთ ჩემი პატივმოყვარეობა, თუნდაც მხოლოდ იმიტომ, რომ ყოველთვის ვამჯობინებ, საკუთარზე მეტად თქვენს სურვილებს მივაგო პატივი, რასაც ნათლად დავადასტურებ ამ მიძღვნაში. გადავწყვიტე, გავითვალისწინო და მივბაძო სხვების მაგალითს და არ დავწერო, სინამდვილეში რას იმსახურებს ჩემი მფარველი, დავწერ მხოლოდ იმას, რის წაკითხვაც მას ეამება.
აღარ გავაგრძელებ შესავალ სიტყვას და წარმოგიდგენთ ჩემი ცხოვრების რამდენიმე წლის ნაშრომს. თუ რაოდენ ღირებულია ეს ნაშრომი, უკვე იცით. თქვენი კეთილგანწყობილი შეფასების წყალობით, მეც პატივისცემით განვიმსჭვალე, ოღონდ ეს თავმომწონეობად ნუ ჩამომერთმევა, ვინაიდან ასევე ბრმად დავეთანხმებოდი თქვენს მოსაზრებას, სხვის სასიკეთოდ რომ გამოგეთქვათ. ნება მომეცით, გითხრათ, ამ ნაშრომს თუ რაიმე არსებითი ნაკლი აღმოაჩნდა, თქვენ იქნებით უკანასკნელი ადამიანი, რომელსაც გავბედავ, დაცვა ვთხოვო.
ვიმედოვნებ, ჩემი მფარველის სახელს როცა შეიტყობს, ნებისმიერი ირწმუნებს, რომ მთელ წიგნში აუგად ნათქვამს ვერაფერს წააწყდება ვერც რელიგიაზე და ვერც სათნოებაზე, ვერც თავაზიანობის უმკაცრეს