ამბავი პირველი - ბავშვები კორტესარის მთიდან პირველი გაქნევა – ფეხსალაგის პრინცი ვაჩე:
მეცვა ფართხუნა ჯინსები და მივდიოდი სიყვარულის ქუჩის ბოლოში, ბარების ბულვართან, კატერინას დაბადების დღეზე. მერე დავიკიდე კატერინა და წიგნის მაღაზიისკენ გავაჭერი. ჩვენს საზოგადოებაში რატომღაც კვლავ მიღებულია დაბადების დღის აღნიშვნა. არადა, მე გული მერევა დაბადების დღეებზე, რადგან მსოფლიოში ძალიან ბევრი ადამიანია და ამ ადამიანების უმრავლესობას ერთხელ მაინც აღუნიშნავს თავისი დაბადება, როგორც რაღაც განსაკუთრებული ამბავი მსოფლიოს ისტორიაში. მე წინააღმდეგი არ ვარ, რომ ადამიანს საკუთარი, ანდაც დედას შვილის დაბადების დღე მოსწონდეს, მაგრამ უსამართლობაა, რომ ამას სხვა ადამიანებთან ერთად აღნიშნავენ და ამით მათაც აიძულებენ, რომ ის ისე უხაროდეთ, თითქოს მაგ დღეს სამყარო შეიქმნა.
კატერინა ოცი წლის ქალია. ტომით მახინჯია, სახით – ლამაზი, მაგრამ ბოზურად ლამაზი. ახლა ოცდაერთის ხდება. ბიჭებმა მითხრეს, ევასებიო. მაგის მზერას რო დაიჭერ, ისედაც მიხვდები ყველაფერს, მაგრამ მე ფეხებზე ვიკიდებ. არ მიზიდავს ბებიაჩემისხელა ქალები.
ჩემი წარმომავლობა ჩემს საზოგადოებაში მიუღებელია. მე ლამაზების გაგდებული ვარ. თუმცა ამაზე ყველა თვალს ხუჭავს, რადგან ფეხსალაგის ბავშვებში მე ყველაზე მაგრად ვქაჩავ საშოვარს და მე რო არ ვიყო, ყველა შიმშილით მოკვდებოდა.
ჩემი ბაბუა და იმის ბაბუაც, ლამაზების მეფეს იცნობდნენ, ოღონდ რომელს, არ მახსოვს. იმ პირველს არა. ის დიდი ხნის წინ ბლატაობდა და სხვების არ იყოს, მეც დიდ ბაბუად მეკუთვნის. საერთოდ, მეფეებს დიდი ხნის წინ დაერხათ. მას შემდეგ, რაც რესპუბლიკა გავხდით.
წიგნის მაღაზიაში ფულით შევედი, მაგრამ თან მენანებოდა წიგნში ფულის მიცემა. ვიღაცები რაღაცებს ყვიროდნენ და დარბოდნენ. კოსტუმიანი კაცი ცდილობდა წყნარად დალაპარაკებოდა, მაგრამ, როგორც მივხვდი, ის ვიღაცები ძალიან გაბრაზებული იყვნენ და მაინც ყვიროდნენ, ჩვენ მონები არა ვართო. ალბათ აქ მუშაობდნენ და ხელფასი არ მოსწონდათ. ბოლო დროს ტომით მახინჯებმა გააცნობიერეს, რომ ადამიანები არიან და მესმის კიდეც მათი, მაგრამ რა უნდა ქნან...
წიგნების თვალიერება დავიწყე. ვიღაცა შეშინებულმა და ლამაზმა გოგომ მითხრა, არ ვმუშაობთ და აქ ნუ გაჩერდებიო. ცისფერი მაიკა ეცვა. ალბათ აქაური ფორმაა. მე პირველად ვარ წიგნის მაღაზიაში. გავუღიმე და გაიარა. არავინ მიყურებდა. ფული მენანებოდა. თან მითხრეს, არ ვმუშაობთო და ფულს არც გამომართმევდნენ. წითელყდიანი წიგნი ავიღე და გასასვლელისკენ დავაწექი. იმ გოგომ ისევ დამინახა და ყვირილი დაიწყო, ის გრძელთმიანი ბიჭი დაიჭირეთო. ისედაც ვერ დამეწეოდნენ ცხოვრებაში, მაგრამ ის მონებიც ჩემს ბედზე აყვირდნენ და წიხლების ქნევა დაიწყეს. ვიღას ვახსოვდი?! დარტყმებს იგერიებდნენ. ალბათ იმ გოგოსაც ურტყამდნენ. ლამაზი გოგოს ცემა არ შეიძლება. ძალიან შემეცოდებოდა კიდეც, მაგრამ იმას არ შევცოდებივარ, ჩემი დაჭერა როცა მოინდომა.
* * *
სახლში რომ მივედი და წიგნი მივიტანე, მამას ძალიან გაუხარდა. მამამ არ იცის, რომ რაღაცებს ვიპარავ ხოლმე, მაგრამ არც ისეთი კარგი ვგონივარ, წიგნების კითხვა რო მიყვარდეს. ხელში კაი ხანი ატრიალა, სანამ მიხვდებოდა რო წიგნი იყო, იმიტო, რო ბრმაა. ადრე, სანამ ბრუციანი გახდებოდა, მხატვარი იყო. ოღონდ მართლა მაგარი მხატვარი და გეტყვით რატოც. მე ძალიან ლამაზი ვარ და იმიტო. ლამაზების სკოლაშიც კი ყველაზე ლამაზი ბიჭი ვარ. სხვა დედები და მამები თავის მახინჯ შვილებზე რო ამბობენ, ჩემი დახატულიო, ეგენი ბანძი მხატვრები არიან. მამაჩემის ნახატი ადრე რუსეთში იყო, რაღაცა მუზეუმში.
ეს წიგნი არც დამითვალიერებია. ყდაც არ მინახავს. ფეხებზედაც მკიდია. რაღაცაში მჭირდება და საქმე საქმეზე რო მიდგება, მაშინ ვნახავ.
ერთი გოგოა. მეცხრე კლასშია ჩემსავით. ოღონდ ის კარგად სწავლობს და მეტროსთანაც არასდროს დამდგარა უსაქმურებთან ერთად. პარალელურ კლასშია, მაგრამ არ ვიცნობ. არც არაფერი ვიცი მაგაზე. იმას კი ნამდვილად ვამჩნევ, რო სულ წიგნები უჭირავს ხელში. სკოლის წიგნები ჩანთაში უდევს ხოლმე, ხელში სხვა წიგნები უჭირავს. ეგ, მგონი, სხვანაირ ბიჭებთან მეგობრობს, პიანინოზე დაკვრა რომ იციან, ეგეთებთან. მე ხანდახან გიტარაზე ვუკრავ ხოლმე მეტროს წინ. არაფერი მესაქმება ეგეთ გოგოსთან, მაგრამ ლამაზი გოგოს ცემა თუ არ შეიძლება, მე არც უყურადღებოდ დატოვება შემიძლია. ღია ფერის კოსტუმები აცვია ხოლმე ამ გოგოს და კატერინას დახვრეტილი რეიტუზების მერე ეგეთი ზმანი ჩემთვის ძაან უცხოა.. მგონია, რომ ახლოს არ გამიკარებს. ლამაზების ქუჩის მეორე ბოლოში ცხოვრობს და ერთხელ უკან გავყევი. ავტობუსის გაჩერებასთან ფეხსალაგის ბიჭები მივუქსიე. წიგნი წაართვეს და გაიქცნენ. ამ გოგომ ტირილი დაიწყო, უცებ მეც გავჩნდი და ამ ჩემ ფეხსალაგელებს თავ-პირში დავუშვი. ვითომ შემთხვევით მოხდა ყველაფერი. წიგნი მივუტანე, თავი მაგარი ტიპი მგონია; ვფიქრობ, ლოყაზე მაინც მაკოცებს. მადლობაო და წავიდა.
ჩუქება
