მზეს ველოდები

პანდემიის დროს დაწერილი ლექსები. ყდაზე ავტორის ავტოპორტრეტი - პანდემიისას. ამ უფაქიზესი წიგნის ავტორი, ოლიკო ცისკარიშვილი, ჩემი, თითქმის ბავშვობის მეგობარია და პირველი შეხვედრიდანვე მახსოვს... იცით, როგორი იყო?!. რაღაცნაირი... საინტერესო... ხშირად მიფიქრია, რა იყო მაინც ის, რითიც ასე მკვეთრად გამოირჩეოდა სხვებისგან... ეს „საიდუმლო" მაშინ ამოვხსენი, როცა ჩვენმა ლექტორმა, პირველი თავისუფალი ესეს დაწერა და ჯგუფში, ხმამაღლა წაკითხვა დაგვავალა. თითქმის მთელმა ჯგუფმა წავიკითხეთ და მიუხედავად იმისა, რომ ესე აღდგომის შესახებ იყო, პროცესმა სტუდენტებისთვის დამახასიათებელ ხმაურში, რეპლიკა-კომენტარებით ჩაიარა... მთელ ამ ორომტრიალში, ოლიკო შეწუხებული სახით, ძალიან ჩუმად იყო, თითქოს განიცდიდა თვითონაც რომ უნდა წაეკითხა. და მორიდებით იკითხასავით, იქნებ ჩემი თემა მომდევნო ლექციაზე განვიხილოთო, მაგრამ „ჭმუნვამ" არ გაჭრა და კითხვა დაიწყო. ნელ-ნელა ყველა დავმშვიდდით და ახლა ჩვენ ვისხედით ცოტა დაბნეულნი. ჩვენს წინ, თურმე არც თუ ძნელადშესაცნობი მწერლობის ხიბლით „დაღდასმული" , ჩვენივე მეგობარი იდგა და მისი ხედვით, აღდგომის კვირის დღეების მნიშვნელობაზე გვესაუბრებოდა. რომელიც ყოველდღიური ცხოვრების წესებისთვის მიესადაგებინა და ჩვენ, ჩვეულებრივ მოკვდავთ, ყოველ კვირა დღეს, არც მეტი, არც ნაკლები საკუთარი სულის განწმენდასა და `აღდგომის~ შესაძლებლობაში გვარწმუნებდა...