კურდღელი და სისხლისფერი კუბიკი

კურდღელი და სისხლისფერი კუბიკი თეთრ ზამთარში,
ცივ ზამთარში, მიხტის
მირბის ერთი თეთრი და პაწუკა.
მართალია პაწუკაა მაგრამ მეტად უშიშარი და მამაცი. თეთრი ბეწვი ფუშფუშა აქვს და თან რბილი და სათუთი.
ის მას იცავს სიცივისგან,
ის მას იცავს მტრებისაგან.
ყურებს ცქვიტავს ვით კურდღელი და თავს აჩენს დათოვლილი.
თვალებიც ხომ პატარა აქვს როგროც ცხვირი,
როგორც პირი.
იგი ეძებს რაღაცასა,
რაც დაკარგა ოდეზსღაღაც,
სად წავიდა და სად გაქრა არც მან იცის და არც სხვამა.
და რას ეძებს ეს პაწუკა ასეთ რამეს რაც დაკარგა?
კუბიკია უბრალოა, ხისაგან გამონათალია.
წითელია, კურდრლისაა ცხოვრებისთვის საჭიროა.
სად წავიდა,
რად გაექცა,
ნეტა ახლა როგორაა?
ხომ არ სცივა?
ხომ არ სტკივა?
და თუ სცივა
და თუ სტკივა
ნეტა ხმას რად არ იღებს?
იმედია არ დამწვარა,
სხვა მასეთი არსად არის.
ერთგულია და თან თბილი,
მრჩეველია და მზრუნველი,
როცა გინდა,
როცა გსურს
და გჭირდება გვერდში გიდგას,
ნაბიჯს არ დგამს და შენ გიცავს.
ასეთია ის კუბიკი,
სულიერი და საჭირო.
არ ჩერდება ეს პაწუკა,
  ნეტა რაღა გააჩერებს?
კუბიკია მისი ეგო,
მისი ძალა,
მისი ვნება
და თან აზრი.
აღარ უნდა განმეორდეს რაც მას სჭირდა კუბიკამდე.
ნუთუ ასე რა შეცვალა ამ კუბიკმა სისხლის ფერმა ?
პაწუკობას პაწუკობა რთული იყო და სასტიკი,
ყველა სცემდა,
დასცინოდა,
მეგობრები არა ჰყავდა, დაიკარგა და დაშინდა,
ცუდი სენი შეეყარა.
ნდობა სხვებში დაეკარგა და მარტოდ დარჩა თავის თავთან.
სევდის სევდას დღე ღა ექცა, ვერ ხედავდა სხვა ვერაფერს,
მაგრამ უცბად,
არსაიდან
და გამოჩნდა ეს კუბიკი მარჩენალი.
იმის მერე უკეთ არის,
წყნარად არის.
ხალისიც კი დაინახა,
დარდი უკან გადამალა.
ყველაფერი შეუხორცა, გინდ შრამები მაინც შვენის.
განა მასე მარტივია ყველაფერის დავიწყება?
ცხოვრება კი რთულია,
ორპირებით არის სავსე.
ერთხელ ენდე და რამე სთხოვე,
აი შრამიც შენ მიიღე
დამაგადლეს, გაიძულეს.
თავს აბრალე რომ შენ შეცდი და მათ ენდე.
ოხ ეს სითბო,
სიყვარული,
თავს რომ გაბავს და გაწონებს,
მოგეხადა მაგ შენ ქუდი, ვარდისფერი მატყუარის.
არ დანებდე,
არ შეშინდე,
ცრემლი კიდევ მოიწმინდე
თან განაგრძე მისი ძებნა,
თან იფიქრე,
აღარ შეცდე,
და ოდეზღაც შენც მონახავ შენ კუბიკსა,
გინდ სხვა ფერის ან და ფორმის.
სიყვარული ტყუილია,
სიყვარული ტკივილია,
მაგრამ არა კუბისადმი,
აქ არ შეცდე არ დაიბნე კუბი კუბოდ არ გეგონოს,
გინდ მეც მინდა სამარადი და სიმშვიდე უპრობლემო,
დაივიწყე,
გადააგდე,
ცუდი აზრი მავნებელი.
და იქეცი ამ კურდღელად ოდეზღაცას მშიშარისა წოდებული.
ახლა ნახე და უყურე როგორ იბრძვის მეომრი
ავთანდილად წოდებული.
ის არ ცდება და კუბს ეძებს არ ცვლის მასა სხვა რამეში, ვის რად უნდა მრგვალი ბურთი მეგობარად?
შენ გაგართობს,
თავს გაირთობს,
გაგექცევა შენ მე მენდე,
დაგივიწყებს და შენ გაწყენს, თავადა კი იხტუნავებს ფეხი ფეხთან,
  ხელი ხელთან,
ასეთია შენი ბურთი, მხტუნავია ასი პირით.
აი ისიც დაამარცხა და გახვრიტა და დაფუშა...
გზა განაგრძო და მას შეხვდა სამკუთხედი, პირამიდა წვეტიანი.
მაშ რა უნდა?
მას რა სურს?
სითბოს გაძლევს და სახურავს.
შენ დაგიცავს თოვლისგან წვიმისგან, განზე მისი გადაგდებით.
რით დაიჭერ?
ვინ დაიჭერს?
სიმწრისგან დამძიმებულს, შენ გეცემა და გაგჭყლიტავს, თავად კიდევ უვნებელი სხვას მონახავს ისევ ისე და გაგჭყლიტავს.
ვის უნახავს?
სად უნახავს?
უკედელო სახურავი.
აი ისიც დაამარცხა,
დაიღალა დაიქანცა.
ნეტა რატო არ ისვენებს, რა აწუხებს რა ადარდებს?
ნუ თუ ასე საჭიროა ის კუბიკი ყაყაჩოსა ფრად გცეული.
საჭიროა აბა როგორ?!
ნუთუ ჯერ კიდევ ვერ მიმხვდარხარ,
ვერ მოგიწვავს?
ნუ თუ სიყვარული არ გიგვრძნია,
თავი არ შეუწუხებია?
რას გვასწავლის რუსთველი, დანებებას, მივიწყებას!?
აქ არ შეცდე არ გაბედო და იბრძოლე ღვთაებრივი გრძნობისათვის!
არ მაცინო,
და არ შერცხვე,
განა ვისკი შენ გიშველის?
გადააგდე,
  არ დალიო, მიივიწყე სიგარეტიც, უთავბოლო
ტყლაშან-ტყლუშიც
მართკუთხედიც ლამაზია,
გსიამოვნებს,
თავს გავიწყებს,
აღარავინ არ გადაედებს.
აქ კი შეცდი წამებულო,
დატანჯულო,
დროებითის არჩევისთვის.
აი ასე არ დანებდე!
ადექი და თან იბრძოლე მარადისა საპოვნელად,
ის შენ გიცდის და მოგელის შენ კი ასე მას პასუხობ?
შენი დარდი,
შენი წყენა,
ეს ტკივილი და სევდის გრძნობა შთაგონებად წარმოქმენი.
თუნდაც ასე,
ლექსის სახით.
დაგაწყნარებს, დაგამშვიდებს, აი კუბის დარიგებაც...
მას ანახე როცა ნახავ და იპოვი.
გაახარებ,
სიყვარულსაც აგრძნობინებ.
ის შენ გელის,
რას გვასწავლის ფშავი ვაჟა?
ლიციმერი ნუ იქნები,
დაუბრუნე