სატკბილეთში ცხოვრება გრძელდება ასეთ ტკბილ და ბედნიერ ქვეყანას მხოლოდ ზღაპარში თუ შეხვდებით. თანაც, სწორედ ჩვენს ზღაპარში. ხომ მიხვდით, რომელ ქვეყანას ვგულისხმობ? დიახ, რა თქმა უნდა, სატკბილეთს!
ბევრმა წყალმა, უფრო სწორად, ბევრმა ლიმონათმა ჩაიარა სატკბილეთში. თუმცა, დიდად არაფერი შეცვლილა. დილით ისევ ამოდიოდა ფორთოხლის კაშკაშა მზე, ღამით კი ბანანის მთვარე ანათებდა სატკბილეთის დედაქალაქს – კარამელიას; ცაზე ისევ დაცურავდნენ ზეფირის ღრუბლები; ქუჩები ისევ შოკოლადის ფილებით იყო მოკირწყლული; შოკოლადის ჯებირებს შორის ისევ შუშხუნით მიედინებოდა ლიმონათის მდინარე; პატარა ქუჩებში ისევ ირისის ასფალტს აგებდნენ, რომელიც ცხელ ამინდში ისევ დნებოდა, და ვაი მას, ვინც სიცხეში მაღალქუსლიანი ფეხსაცმლით გადაწყვეტდა გასეირნებას. ისე ჩაეკრობოდა გამდნარ ირისში, ვეღარაფერი უშველიდა მანამ, სანამ სამაშველო სამსახურს არ გამოიძახებდნენ.
მყისვე ადგილზე გაჩნდებოდნენ ხოლმე მეხანძრეები თავიანთი უზარმაზარი მანქანით და დიდი მილით ასხურებდნენ ცივ წყალს ირისს. ამის შემდეგ ის ისევ მყარდებოდა და ფეხსაცმლის ამოძრობაც უფრო იოლი იყო. თუმცა, ხშირად ქუსლი ირისში რჩებოდა და მის პატრონს კოჭლობ-კოჭლობით ან სულაც ფეხშიშველს უწევდა შინ დაბრუნება.
უნდა გენახათ, ცხელ ამინდში რამდენი საქმე ჰქონდათ კარამელიელ მაშველებსა და მეხანძრეებს. მათ სამსახურში ზარები არ წყდებოდა. ვერ აუდიოდნენ ირისში ჩაწებებული ფეხსაცმელების ამოძრობას. კარამელიის მერმა საგანგებო ბრძანებაც კი გამოსცა, რომლის მიხედვითაც, სიცხეში კარამელიელ ქალბატონებს მაღალქუსლიანი ფეხსაცმლის ტარება ეკრძალებოდათ. ვინც ამ კანონს დაარღვევდა, აჯარიმებდნენ და ერთი კვირით აგზავნიდნენ კანფეტების შემფუთავებად ტკბილეულის ქარხანაში.
სიმართლე გითხრათ, ეს სასჯელი აქაურებს ისე უყვარდათ, ხანდახან კანონს განგებ არღვევდნენ, რადგანაც ტკბილეულის ქარხანაში მუშაობაზე ყველა ოცნებობდა. თუმცა, ნელ-ნელა ქარხნებში, ადამიანები მანქანებმა ჩაანაცვლა და სამუშაო ადგილების დეფიციტი შეიქმნა. რა არის დეფიციტი? დეფიციტი იგივე ნაკლებობაა. სამუშაო ადგილების დეფიციტი კი ნიშნავს, რომ კარამელიელებს მუშაობა სურდათ, მაგრამ სამუშაოს ვერ შოულობდნენ.
დიახ, სამწუხაროდ, კარამელიას, რომელიც მუდამ ბედნიერად ცხოვრობდა, რთული დღეები დაუდგა. აქაურებს ძალიან უნდოდათ, წინანდებურად ემუშავათ ტკბილეულის ქარხანაში, მაგრამ სამუშაო ადგილი იქ უბრალოდ აღარ იყო. მხოლოდ კანონდამრღვევებს ავალდებულებდნენ, ერთი კვირით ემუშავათ და ისიც – მხოლოდ შემფუთავებად.
მხოლოდ უფროსები კი არა, კარამელიელი ბავშვებიც ტკბილეულის ქარხანაში მუშაობაზე ოცნებობდნენ.
– მე კონდიტერობა მინდა, – ამბობდა ერთი პატარა ბიჭი.
– მე... მე... შოკოლად... ისა... მცოდნე, – კეფას იფხანდა მეორე ბიჭი.
მესამე ჟელიბონების ოსტატობას ნატრობდა, მეოთხე კი – ჯემიანი კანფეტებისას.
რა თქმა უნდა, შემდეგ ზოგი ექიმი ხდებოდა, ზოგი – მასწავლებელი, მეხანძრე ან პოლიციელი, მაგრამ მათ, როგორც ყველა სატკბილეთელს, დიდსა თუ პატარას, წინანდებურად უყვარდათ ტკბილეული. ამაში თავადაც დარწმუნდებით, როცა გაიგებთ, რა მოხდა სატკბილეთში იმ ამბიდან, არც მეტი, არც ნაკლები, ოცი წლის შემდეგ, რაც რაფაელამ და ლინოვიომ ჯვარი დაიწერეს.
ჩუქება
