მეორე ოთახი
იმ წელს, როცა ლენა ჩემს ბინაში საცხოვრებლად გადმოვიდა, ზამთარზე ადრე აცივდა. ასეთი სიცივე დიდი ხანია არ გვახსოვდა ქალაქში - გვიან შემოდგომასაც არ დაელოდა, სექტემბრის ბოლოდან დაკრა ფეხი და მოყინა. არა, მთლად მინუსამდე არ დაცემულა ტემპერატურა, მაგრამ ბევრიც აღარაფერი უკლდა და, ასე იყო თუ ისე, გათბობის ჩართვამ ოქტომბრის დასაწყისში მომიწია. თავს იმით ვიმშვიდებდი, რომ სახლიდან ვმუშაობდი, სახლშივე ვატარებდი დროის დანარჩენ ნაწილს და მეგონა, გათბობის ხარჯს ბენზინზე, კაფეებზე, საგარეო ტანსაცმელზე დაზოგილი ფული აანაზღაურებდა, მაგრამ პირველივე თვის ქვითარი რომ მოვიდა, მივხვდი, შინიდან გასვლის ხარჯებზე ჩემი წარმოდგენა გაცილებით მსუბუქი იყო, ვიდრე ცენტრალური გათბობა გადასახადს წერდა სამოთახიანი ბინის ყინვისგან დაცვაში. აქა-იქ შეკოწიწებული ჰონორარები თვიდან თვემდე სიგარეტზე ძლივსღა მყოფნიდა და ნელ-ნელა მოვუმატე სათარგმნი გვერდების რაოდენობას, დასარედაქტირებელი ტექსტების მოცულობას. იმასაც ვფიქრობდი, მოსწავლეებიც ხომ არ ამეყვანა-მეთქი, რომ ამ დროს ლენა გამოჩნდა.
წინა ღამით გადაუღებლად იწვიმა. დილით ქარიც ამოვარდა და წვიმას სარკმლებიდან ასხამდა. ფანჯრის გაღება შეუძლებელი იყო, ჩარაზულ ოთახში ვეწეოდი და თავზემოთ კვამლი მეტი იდგა, ვიდრე გარეთ - ნისლი. შუადღისკენ ისე ჩამობნელდა, რომ დროისა და სივრცის აღქმა გაჭირდა და სანამ ტელეფონს არ შევხედე, ვერ მივხვდი, რომელი საათი იყო ან რამდენ ხანს ვეჯექი სამუშაოს. ბოლოს ფარდები გადავწიე და შუქი ავანთე. შუშებს დარეტიანებული, გზააბნეული ჩიტებივით ეხეთქებოდა წვიმის ნიაღვრები.
ტელეფონმა პირველი საათისკენ დარეკა - ქართული ენის ეროვნული კორპუსიდან გაწუხებთ, თქვენი ჰონორარია მოსული და შეგიძლიათ, მოაკითხოთო. გამახსენდა, რომ ორი თვის წინ გრამატიკული მახასიათებლების სორტირებასა და მორფოლოგიური ანალიზატორების ინტეგრირებას მოვრჩი ვებგვერდისთვის. რახან სამუშაო დიდი არაფერი იყო და დახმარებაც მე თვითონ შევთავაზე კორპუსის დამფინანსებელი ფონდის ხელმძღვანელს, ჰონორარსაც არ ველოდებოდი. გონს რომ მოვეგე, იმავე ნომერზე დავრეკე, ბოდიში, ისევ მე გაწუხებთ, საბანკო რეკვიზიტები რომ მოგწეროთ და თანხა გადმომირიცხოთ, შესაძლებელია-მეთქი? ვწუხვართ, მაგრამ მოსვლა მოგიწევთ, ბუღალტერი დეკრეტულ შვებულებაშია და რახან მაინც ახალი წლებია, ჰონორარის დაყოვნებას ვარჩიეთ, ხელზე გადმოგვეცა; თუ მოსვლას ვერ მოახერხებთ, იანვრის ბოლოს შევძლებთ გადმორიცხვას, მაგ დროისთვის სტაჟიორი გვეყოლება უკვეო. არა არა, ერთ საათში მოვალ-მეთქი, სხაპასხუპით მივაყარე და კინაღამ სულმა წამძლია, ისიც მეკითხა, რამდენი იყო ჩემი ჰონორარი. რაც უნდა ყოფილიყო, სულს მომათქმევინებდა და თვის ბოლომდე თავს გამატანინებდა. სანამ გახუნებულ ფეხსაცმელებს თასმებს ვუყრიდი, ვიფიქრე, იმ გოგოს ხომ არ დავურეკო და დრო საღამოსკენ გადავუწიო, ვაითუ სამამდე მობრუნება ვერ მოვასწრო-მეთქი, მაგრამ ფანჯარას რომ მივუახლოვდი და ასფალტზე წყლის ტალახიან ნაკადებს გავხედე, მივხვდი, დარეკვას მერჩივნა, ცოტათი ავჩქარებულიყავი. თანაც, მეთქი, ისეთი რა საცობი იქნება ახლა ხელნაწერთა ეროვნულ ცენტრამდე, რომ სამამდე ვერ მივიდე და მოვიდე. ბათინკები სქელ წინდებზე ამოვიცვი, შარვლის დასვრილი ტოტები ფეხსაცმლის ყელში ჩავიტენე და აქა-იქ სიგარეტმიმწვარი ქურთუკი საგულდაგულოდ დავფერთხე - სხვა მაინც აღარაფერი მერგებოდა და თბილიც იყო, დრეზდენში ვიყიდე სტუდენტობისას.
ჰონორარი ნაცრისფერი შენობის გრძელი დერეფნის ბოლოს, დენის გამათბობლის სიმხურვალისგან გამომშრალ ოთახში მომაწოდა ბეჭებში მოხრილმა, წელშეხვეულმა გოგომ. თხელი კონვერტი იყო, ჩემი სახელისა და გვარის გასწვრივ ეწერა: 150 ლ.
უკანა გზაზე ისე დასცხო, შუშის საწმენდი წყლის ჭავლს ვეღარ მოერია და ცოტა ხნით მანქანა გავაჩერე, ავარიული ციმციმა ჩავრთე. ველოდებოდი, როდის გადაიღებდა. ტელეფონს დავხედე - ვასწრებდი, ორი აღმართიღა მქონდა დარჩენილი ჩემს კორპუსამდე. სადარბაზოსთან მანქანის გასაჩერებელი ადგილი არ დამხვდა. შენობას წრე დავარტყი და მოშორებით, უბნის მაღაზიასთან ძლივს ვიპოვე ბორდიურზე ასასვლელი. ბარემ სიგარეტს ვიყიდი-მეთქი, გავიფიქრე, მაგრამ მანქანიდან ფეხი გადმოვდგი თუ არა, ქარმა და წვიმამ ისე შემომიტია, ეგრევე სახლისკენ გავწიე ჩქარი ნაბიჯით. მოკლეზე მოვჭრი-მეთქი და სკვერში უზარმაზარ ტბორში გავტოპე. ვერ დავინახე.
სადარბაზოში რომ შევედი, უკვე ერთიანად გალუმპული და ტალახში ამოგანგლული ვიყავი. ლიფტის ღილაკს თითი მივაჭირე და სანამ სული მოვითქვი, თმა გავიწურე, ჩანთა დავფერთხე, ტელეფონმაც დარეკა. ლენა ვარო, უკვე მოვედი და გელოდები კართანო. ლიფტში დრო შევამოწმე -კარგა ოცი წუთით ადრე იყო მოსული. კართან არავინ დამხვდა. სართული შეშლოდა და კიბის ქვედა ტაფაზე იდგა, უზარმაზარი ჩანთით ზურგზე და სუპერმარკეტის ერთჯერადი პარკით ხელში. აქ ვარ, ლენა-მეთქი, დავუძახე ზემოდან და ზურგჩანთა უხმოდ დაიძრა კიბეზე. შემოსასვლელშივე დავყარე ქურთუკი, ჩანთა და ფეხსაცმელები, ლენა დიდხანს იწმენდდა რეზინის ფეხსაწმენდზე ტალახიან ბათინკებს, მერე, როგორც იქნა, ზღურბლს გადმოაბიჯა და უხერხულად გაშეშდა, თითქოს ჩემს მითითებებს ელოდა. გაიხადე და ეგ ტალახიც დაიკიდე-მეთქი, გავძახე უკვე ოთახიდან.
ბინის სანახავად რომ მოვიდა, სულ სხვანაირად გამოიყურებოდა
ჩუქება
