ყვითელი ცდომილის მსახური
ბროლის უზარმაზარ ჭაღზე მზის ათინათები დახტოდნენ... სხივის ოქროსფერი ჭავლი ძლივსგახელილ თვალზე გამიჩერდა, გაიბლანდა წამწამებში და ნელა-ნელა გულისამრევი მომწვანო-რუხი ფერი მიიღო... ათინათს ხიზილალის თუ შამპანურის ცუდად მონელებული, საზიზღარი ოხშივარი ასდიოდა. კვნესით ვიცვალე გვერდი და მაშინვე თვალი გავაჭყიტე - ბალიშზე იისფერი პომადა გათხუპნულიყო...
მძიმედ ამოტივტივდა გუშინდელი ღამე. ყურში გაბმული აურზაური ჩადგა. ნაღრძობი ფეხი... ბოლოკი თუ რაღაც წითელი... მოცეკვავე ქალის ხიზილალიანი ტუჩები... ის ხიზილალა ლიფზეც ეცხო... რაღაც კისკისიც ჩამესმა და, როგორც იქნა, საწოლზე წამოვჯექი. სარკიდან დასივებულთვალებიანი, პომადიანი და ჰალსტუხიანი საკუთარი ორეული მომჩერებოდა. ფარდა შეირხა, გაიბერა, ოთახში აფარფატდა. მერე იატაკზე მწვანე ფერის ხალისიანმა მაჯლაჯუნებმა გაირბინეს, ხორხოცით მიაშურეს სარკესთან აყუდებულ ლუდის ბოთლებს. ბოთლი გავხსენი, მოვიყუდე. ვიგრძენი, როგორ ჩამომეღვარა მომწარო-მოტკბო ქაფი ნიკაპზე. თან კედელზე ოქროსვარაყიან პორტრეტს მივჩერებოდი. მეორე ბოთლი რომ მოვიყუდე, მაჯლაჯუნები გაქრნენ და პორტრეტიც უფრო მკაფიოდ გამოიკვეთა - „გაღიმებული ვენეციელი გოგონა. უცნობი ავტორი“ - სწორედ ასე ეწერა ნასყიდობის საკომისიო ქვითარში. იდიოტობაა! - ჭკვიანურად გავიფიქრე, - თითქოს ვენეციელი გოგონები სხვანაირად იცინოდნენ. ამ დროს პომადიანი ბალიში მომხვდა თვალში. ძალიან გავბრაზდი, - ითხუპნებიან აქ! თან ეს ხიზილალაც. შარვლის ჯიბეში რაღაც ხურდები ეყარა, ფული აღარც პიჯაკშია. ეს რაღაა? პოლიციელის სასტვენი?! რა სასტვენი... პირში ჩავიდე და დავუსტვინე. გამაყრუებელი ხმაური ყინულის ნემსივით შემისრიალდა ყურში. მაშასადამე, სასტვენი აღარ მახსოვს... ქალი მახსოვს. არ იყო, მგონი, კარგი ქალი. კარგი რომელიც იყო, ალფონსს შეხვდა, ოხერს. თუმცა ქალებიც ალფონსმა მოიყვანა. ათი ულუფა ხიზილალა, გრეიფრუტი და შამპანური.
საბოლოოდ დავადექი გამოფხიზლების გზას და შემეშინდა - მამაჩემი მომკლავს! ეზოდან მანქანის ხმა მომესმა. ნაირ-ნაირი მომწვანო-რუხი ეშმაკუნებით დახუნძლული ფარდა გავწიე. ოთახში მზის შუქი სხვადასხვა ფერებთან ერთად შემოიჭრა. თავბრუ დამეხვა. ეზოში მამაჩემის მძღოლი იდგა - ბრინჯაოსფერი, ყვითელთვალებიანი ახმახი, ომარ შარიფის ულვაშები ზემო ტუჩის კიდეს მიუყვებოდა, ცხვირთან, ზედ ნესტოებშუა ჩამოეპარსა და სწორედ იქ უელავდა შავი, ბანჯგვლიანი ხალი. იფიქრებდი - ხალის გამოსაჩენად ამოუპუტავს ულვაშებიო. მძღოლი ხალიან-ულვაშიანად რაღაცით მექსიკელ სომეხს ჰგავდა და კორნელი ერქვა. კორნელი სამხრეთამერიკულ ვესტერნებზე გიჟდებოდა, აბოდებდა ცისკო კიდზე, თან კინოებიდან დიალოგებს, სახელებს იმახსოვრებდა და ამით ცხოვრებას იხალისებდა.
- სალუტ, ნიკუშიტო! - შემამჩნია. - გალსტუკი რად გინდა? დღეს კვირაა...
აჰ, დღეს კვირაა! მაშ, ამას აქ რა უნდა... შემეშინდა - ნუთუ ჩემები ჩამოვიდნენ?! ჩამოვიდნენ და ის... პომადიანი... ლუიზა თუ რა ერქვა... ათი ულუფა ხიზილალა...
ეზოში შავ კოსტიუმში ჩაჭედილი მამა გამოჩნდა. თითქოს თვალებში დამიბნელდა, ისე გაბაცდა ყველაფერი. ამ დროს დედაჩემიც დავინახე აივანზე.
წუხელ ჩამოსულან!
- რა გაღრიალებს?! - ცივი, ჩახლეჩილი ხმით დატუქსა მამაჩემმა კორნელი. გაფითრებულიყო მექსიკელი ვიგინდარა, შავი ხალი მკაფიოდ რომ აჩნდა. - დაქოქე!
- ნიკუშას მივესალმე, პატივცემულო. ზეთი გამოვცვალე და ეე... დაქოქილია უკვე.
- აი, ეგ, - თითი ჩემს ფანჯარას მოაშვირა მამის აჩრდილმა (დიახ, მას მუდამ განყენებულ, ზემოდან მაცქერალ გარდაუვალ და ძალმომრე... რა ჰქვია... სუბსტანციად აღვიქვამდი, რომელთანაც მაშინვე ვკარგავდი ნებელობას), თავი დედაჩემის აივნისკენ ჰქონდა მიქცეული, - აჯობებს, რომ შინ არ დამხვდეს. უკეთესი იქნება მისთვის.
აღელვებისგან გაჯგიმულმა მძღოლმა ძლივს დაძრა გრძელი, შავი ლიმუზინი.
- ნუ გეშინია, კორნელი! - გადასძახა დედამ. - ფრთხილად იარე.
კორნელიმ მადლიერი თვალებით ამოხედა და გამშრალი ენით მოილოკა ხალი.
პომადა, ხიზილალა... კიდევ კარგი, ის ლიფი... გადავაგდე თითქოს. დღეს აუცილებლად მომხვდება. არა, ეს ალფონსი მე ბოლოს მომიღებს. ოცდაათს გადაცილებულ კაცს მამა პატარა ბიჭივით ეჩხუბებოდეს, სცემდეს და უფლებებს ულახავდეს, არ გამიგია.
ალფონსი, რა თქმა უნდა, მეტსახელია - ჩემი ბავშვობის მეგობარი მატრაბაზი. სულ ორი ბავშვობის მეგობარი მყავს - ალფონსად შერაცხული უბედურება და ბენო, რომელსაც პასპორტში (კაცმა არ იცის, რატომ) ბენიამინი უწერია. არადა, სულაც არ არის ებრაელი. ჩვენს ეზოში ორი უზარმაზარი სახლი დგას. ერთი მთლიანად ჩვენია, მეორე კი ერთ დროს ალფონსის ოჯახს ეკუთვნოდა. შემდეგ, რეპრესიების ილუზორულ ხანაში, ბაბუა დაუხვრიტეს, ბებია კი გადაუსახლეს სადღაც. ალფონსი რომ დაიბადა, სულ მალე მამამისიც ჩემოდნებიანად წაიყვანეს. გადაიკარგა ისიც. ალფონსის დედა კი დიდხანს ავადმყოფობდა. სკოლაში რომ ვსწავლობდით, ისიც გარდაიცვალა. ალფონსს დედამისის მამიდა, ქალბატონი ბაბუცა ზრდიდა. მის სახლს თანდათან ემატებოდნენ უცხო ადამიანები. მალე ათიოდე ოჯახი განთავსდა ერთ დროს ლამაზ და მდიდრულ შენობაში. ბოშების ბანაკს დაემსგავსა იქაურობა. ქალბატონ ბაბუცას სიკვდილის შემდეგ ალფონსს პაპამისის სახლიდან ოროთახიანი ნახევარსარდაფი, უზარმაზარი ბიბლიოთეკა, გაყვითლებული ფოტოები და ბაბუცას სამზითვოდ
ჩუქება
