ქალთა დაქვემდებარება

თავი I წინამდებარე ესსეის მიზანი   იმ შეხედულების საფუძვლების შეძლებისდაგვრად ცხადად ახსნაა, რომლის ერთგული ადრეული პერიოდიდან ვიყავი, როდესაც საერთოდ ჩამომიყალიბდა შეხედულებები სოციალური და პოლიტიკური საკითხების შესახებ და რომლებიც, ნაცვლად იმისა, რომ შესუსტებულიყვნენ ან ცვლილება განეცადათ, გამუდმებით ძლიერდებოდნენ მსჯელობის განვითარებისა და ცხოვრებისეული გამოცდილების წყალობით: რომ პრინციპი, რომელიც ორ სქესს შორის არსებულ სოციალურ ურთიერთობებს არეგულირებს - ერთი სქესის კანონიერ დაქვემდებარებას მეორისადმი - თავისთავად მცდარია და დღესდღეობით ერთ-ერთ უმთავრეს დაბრკოლებას წარმოადგენს ადამიანის სრულყოფისათვის; და რომ ის უნდა ჩანაცვლდეს სრულყოფილი თანასწორობის პრინციპით, რომლისთვის არც პრივილეგია და ძალაუფლებაა მისაღები ერთ მხარეს, და არც შეზღუდვა - მეორე მხარეს.
თვით ის სიტყვები მიგვითითებს ამოცანის სირთულეზე, რომლებიც მის გამოსახატავად არის აუცილებელი. მაგრამ, შეცდომა იქნებოდა იმის ვარაუდი, რომ საქმის სირთულე იმ საფუძვლების უკმარობასა ან გაურკვევლობაში დევს, რომლებსაც ჩემი შეხედულებები ეფუძნება. სირთულე ისაა, რაც ყველა სხვა შემთხვევაში, ანუ, როდესაც საქმე გაქვს გრძნობათა დიდ ოდენობასთან, რომელსაც უნდა გაუმკლავდე. მანამ, სანამ შეხედულებას ღრმად აქვს ფესვი გადგმული გრძნობებში, ის უმალ იძენს სტაბილურობას, ვიდრე ჰკარგავს მას, აქვს რა გადამწონი არგუმენტი მის წინააღმდეგ. რადგან, თუკი ეს არგუმენტის შედეგის სახით იქნება მიღებული, არგუმენტის უარყოფამ შესაძლოა მთელი შეხედულების სიმტკიცე შეარყიოს. მაგრამ, როდესაც ის მხოლოდ გრძნობებს ეფუძნება, რაც უფრო მეტად ზარალობს ის არგუმენტთა დავაში, მით მეტად დარწმუნებულნი არიან მისი მიმდევრები, რომ მათ გრძნობებს უფრო ღრმა საფუძველი უნდა გააჩნდეთ, რომელსაც არგუმენტები ვერ წვდება. ხოლო, სანამ ეს გრძნობა არსებობს, ის გამუდმებით ამოისვრის ახალ არგუმენტებს, ძველის ყველა ბზარის შესავსებად. იმდენად მრავალი მიზეზი არსებობს ამ საგანთან დაკავშირებული გრძნობების საქცევად ყველაზე ინტენსიურად და ფესვგადგმულად მათ შორის, რომლებიც ძველი ინსტიტუტებისა და ადათების გარშემო არიან შეკრებილნი და იცავენ მას, რომ ჩვენ არ უნდა გაგვიკვირდეს, თუ ისინი მეტად ძირგამოთხრილი და შესუსტებულია ჩვენი დროის სულიერი და სოციალური ცვლილებების სრულყოფით, ვიდრე ყველა დანარჩენი; არც ის უნდა ვიფიქროთ, რომ ბარბაროსობა, რომელსაც ადამიანი ყველაზე ხანგრძლივად არის ჩაფრენილი, იმაზე ნაკლებია, ადრე რომ ჩამოიბერტყა.
ტვირთი ყველა მიმართებით მძიმეა მისთვის, ვინც თითქმის საყოველთაოდ გავრცელებულ შეხედულებას უპირისპირდება. უკიდურესად იღბლიანები უნდა იყვნენ და არაჩვეულებრივი უნარებით დაჯილდოვებულნი, რომ მათ საერთოდ მოუსმინონ. ისინი უფრო დიდ სირთულეს განიცდიან სასამართლო გარჩევის მიღწევისას, ვიდრე ნებისმიერი სხვა მხარე - განაჩენის გამოტანისას. თუკი ისინი მაინც აღწევენ მოსმენას, მათ წარუდგენენ ლოგიკურ მოთხოვნათა ნაკრებს, რომლებიც სრულიად განსხვავდება მათგან, სხვებისგან რომ მოითხოვება. ყველა სხვა შემთხვევაში მტკიცების ტვირთი მამტკიცებლის მხარესაა. თუ ადამიანი მკვლელობაშია ბრალდებული, ბრალმდებლებმა უნდა ამტკიცონ მისი დანაშაული და არა ბრალდებულმა - თავისი უდანაშაულობა. თუკი არსებობს აზრთა სხვადასხვაობა რომელიმე სავარაუდო ისტორიული მოვლენის რეალურობასთან მიმართებით, რითიც ადამიანის გრძნობები ზოგადად დაინტერესებული არ არის, როგორიც არის, მაგალითად, ტროას ალყა, მათგან, ვინც ამტკიცებს, რომ მოვლენას ჰქონდა ადგილი, მოელიან მტკიცებულებების წარმოდგენას, სანამ საპირისპირო მხარეს მყოფთაგან მოითხოვენ რაიმეს თქმას. ამ უკანასკნელებისგან კი სხვა არაფერი მოითხოვება, გარდა იმის ჩვენებისა, რომ საპირისპირო მხარის მტკიცებულებებს ღირებულება არ გააჩნიათ. და კვლავ, პრაქტიკულ საკითხებში ივარაუდება, რომ მტკიცების ტვირთი მის მხარესაა, ვინც თავისუფლების წინააღმდეგ გამოდის; ვინც შეზღუდვებისა და აკრძალვებისთვის იბრძვის, იქნება ეს ადამიანის ქმედებათა ზოგადი თავისუფლების შეზღუდვა თუ პრივილეგიათა ჩამორთმევა ან უთანასწორობა, რომელიც ერთი ჯგუფის ადამიანებს ეხება მეორესთან შედარებით. აპრიორი პრეზუმპცია თავისუფლებისა და მიუკერძოებლობის მხარესაა. მიიჩნევა, რომ არ უნდა არსებობდეს შეზღუდვა, რომელიც საზოგადო სიკეთით არ არის ნაკარნახევი, ხოლო კანონი მიკერძოებული კი არ უნდა იყოს, არამედ ყველას თანასწორად მიუდგეს, გარდა შემთხვევებისა, როდესაც მოპყრობის სხვადასხვაგვარობა პოზიტიური მიზეზებით არის გამოწვეული, სამართლისა თუ პოლიციის მიზნებიდან გამომდინარე. მაგრამ, მტკიცების არც ერთი წესი მოუტანს სარგებელს მათ, ვინც იმ შეხედულებას იზიარებს, რომელსაც მე გამოვთქვამ. უსარგებლოა იმის თქმა, რომ იმ დოქტრინის ერთგულები, რომ მამაკაცებს ქალებზე ბატონობის უფლება აქვთ, ხოლო ქალები ვალდებულნი არიან, დაემორჩილონ, ან რომ მამაკაცები შესაფერისნი არიან მართვისთვის, ქალები კი - არა, საკითხის მტკიცებით მხარეს იმყოფებიან და ვალდებულნი არიან თავის მტკიცებათა დადებითი საბუთები წარმოადგინონ, ან მათ უარყოფას დაეთანხმონ. ასევე უსარგებლოა იმის თქმა, რომ მათგან, ვინც უარს ეუბნება ქალებს თავისუფლებასა და პრივილეგიებზე, რომლებიც სამართლიანად არის მიკუთვნებული მამაკაცებისთვის, გააჩნიათ რა ორმაგი დაშვება მათ წინააღმდეგ, რადგან უარს ეუბნებიან თავისუფლებაზე და მიკერძოებას გვთავაზობენ, თავისი სიმართლის დამტკიცების უმკაცრესი არგუმენტები უნდა მოვითხოვოთ, ხოლო, თუ წარმოდგენილი საბუთები ყველა ეჭვს არ გაფანტავს, განაჩენი