წინასიტყვაობა „ოდესღაც რბილ ბალახზე დავრბოდი თურმე“ ახალგაზრდა ავსტრიელი ავტორის, კაროლინა შუთის მეორე რომანია. ეს არის ისტორია მოგონებებზე, დაკარგვასა და ხელახლა პოვნაზე... მაია, რომელიც ბავშვობაში აღსაზრდელად ერთ-ერთ მიყრუებულ სოფელში მცხოვრებ ბებიდას მიაბარეს, თავს მარტოსულად გრძნობს. დედა თითქმის არ ახსოვს, მამა კი, რომელთანაც გოგონას დედის მოულოდნელი გარდაცვალების შემდეგ უნდა ეცხოვრა, უარს ამბობს შვილზე. მაიას თითქოს არაფერი აკლია, მაგრამ მონატრება იმისა, რაც ადრეულ ბავშვობაში დაკარგა, მუდმივად თან სდევს. მეზობლად მცხოვრები პოლონელი მარეკი მასში განსაკუთრებულ ნდობას და სითბოს აღვიძებს. მიუხედავად იმისა, რომ პოლონური არ უსწავლია, მარეკის სიტყვები — „Moje kochanie“ — მაიას შორეულ ბავშვობაში დაკარგულ მშობლიურ ენას, თავის ფესვებს აგონებს...
მაია წამოიზრდება და ქალაქში გადადის საცხოვრებლად; ჯერ ერიხი უყვარდება, მერე — ბერტი, რომლისგანაც შვილი შეეძინება. მის ცხოვრებაში კვლავ იჩენს თავს უთქმელი საიდუმლოებები და მაია თავის პატარა შვილთან ერთად დედის სამშობლოში მიდის, რათა დაკარგული ფესვები მოძებნოს...
ჩუქება
