ზიპო მონოდრამა / ნუარი ქალი მსახიობისთვის
(ნამდვილი ამბის მიხედვით)
1 როცა მკვდარი ხარ და საბარგულში ზეთის სუნი დგას
- საბარგულში მე ვარ.
- გაინტერესებთ ჩემი ამბავი? გაინტერესებთ, როგორია, როცა მკვდარი ხარ და საბარგულში ზეთის სუნი დგას?
- დანა ვინ დამარტყა? დანა ვინ დამარტყა? დანა ვინ დამარტყა? დანა ვინ დამარტყა?
- შენ დამარტყი დანა? შენ დამარტყი დანა?
- დანის ცივმა ბასრმა პირმა ზურგში გამიარა, ნეკნი გამიტეხა, ფილტვი გამიხია. ხმა მაშინვე დავკარგე. მინდოდა, მეყვირა, მაგრამ პირი ტყუილად დავაღე. როგორც სიზმარში, პირს აღებ და ვერ ყვირი. როგორც სიზმარში...
- 31 წლის ვარ. 32-ის აღარ ვიქნები და სულ ასე ვაღებდი პირს და ერთხელაც არ ამომსვლია ხმა. თითქოს, დაბადებამდე დამარტყეს დანა. თითქოს, ზურგში დანით დავიბადე.
- ნახე რა ტრაკი აქვს, ბიჭო! ამაზე ამბობდი, არისო რა, ამაზე ამბობდი?! ამას ტყნავდი და არისო რა?
- და იცინის. ის იცინის. ეს ჩუმად არის.
- შენ დამარტყი დანა, შე მონა?! დანა შენ დამარტყი?
- თბილი სისხლი წამოვარწყიე და მივხვდი, რომ ფილტვები სისხლით ამევსო.
- უცებ, ყველაფერი ვიცი, რაც არ ვიცოდი, რაც არ მისწავლია, რაც არ მინახავს, რასაც ვერ ვამჩნევდი და ვერ ვხვდებოდი, უცებ, ყველაფერი ვიცი.
- უცებ, ყველაფერი გასაგები და ხილული გახდა.
- უცებ, მშვიდი და თავისუფალი ვარ. უცებ, თავისუფლად ვალაგებ აზრებს. პიიიზძეეეც!
- მე აღარ ვსუნთქავ. ვნებებმა დამტოვეს. ერთი კითხვა დამრჩა, დანა ვინ დამარტყა?
- შენ დამარტყი დანა?
- გხედავდი, როგორ იდექი და იყურებოდი. ძლივს, მაგრამ გხედავდი. სახეში მუშტით მცემდა და თვალებს ძლივს ვახელდი, მაგრამ გხედავდი. მახრჩობდა და მაწამებდა და შენ უხმოდ იდექი.
- რას გრძნობდი?
- აღარ შეგეძლო ჩემი წამების ყურება და ამიტომ დამარტყი დანა? ხომ შენ დამარტყი?
- რას აკეთებ? შარვალი ამომაცვი? ფეხებში მომკიდეთ ხელები და მიმათრევთ?
- აბა, სისხლიანი პირი მტვრით რატომ ამევსო?
- ეს რისი ხმაა?
- აცივდა.
- ძაღლი ყეფს?
- საბარგულში ზეთის სუნი დგას.
- იცით, როგორია, როცა მკვდარი ხარ და საბარგულში ზეთის სუნი დგას?
2 230 ლარი, ოქსტი წლის გოგონა და ჩონჩხიანი სანთებელა
- (იცვამს პიჯაკს. იხურავს კეპს)
- (ხმამაღლა) ზიპოო! ზიპოო!
- (ფულს თვლის. მშვიდად) ვიღაც მეძახის.
- ზიპოო!
- ბაზრობაზე ვარ, კანფეტებში, ზედა რიგში.
- ზიპო, მოდი, რა, მიხედე ამ შენს საქონელს, რას დადიხარ აღმა-დაღმა! თუ არ გინდა მუშაობა და აკრიფე ეს შენი ხარა-ხურა და წადი რა, მოგვკლა შენმა ძებნამ.
- ისე აყვირდებიან ხოლმე, თითქოს, მათ კლიენტს ვმაზავ, ჩემსას კი არა.
- ზიპოო!
- მივა თუ არა ვინმე ჩემს დახლთან, მაშინვე მთელი რიგი იწყებს ღრიალს, ზიპოო, ზიპოო.
- ზიპოო!
- ძაან აწუხებთ, ვითომ, რამდენს ვივაჭრებ.
- ზიპოო!
- (მუქარით) აქა ვარ, ჰო! რა გაყვირებთ!
- (პაუზა) მოკლედ, აჰა, შენ 230 ლარი. 400 მივცეთ ეხლა და უთხარი, გაგისტუმრებთ-თქო, რა, 3 თვეში. რას? ვინ? გავუსტუმრებთ, ბიჭო! მე გავუსტუმრებ 3 თვეში, რა გინდა შენ?! რას ვერ გავუსტუმრებ, ღადაობ?! ეე, გავუსტუმრებ-მეთქი, ბიჭო და რა გავაკეთო ეხა, შტო მნე წეპერ, სპეწ ილი სტანცევაწ?!
- (ყრუდ) ზიპოო!
- ოოო! მოვდივარ-მეთქი, ბლიაძ. (თავისთვის) თქვენი ისტერიჩკა დედას შევეცი (გადის).
- (შემოდის. კეპს და პიჯაკს ისწორებს) რა გაყვირებდათ, ვინ არის, აბა?
- მოკლედ, რომ შევხედე, ფეხისწვერებზე იდგა და დახლს ორივე ხელით ეყრდნობოდა.
- გადმოყირავდება, ეგრე ნუ აწვები.
- რაღაცის მოპარვას აპირებდა, უეჭველი. ისე შეეშინდა, ფეხი დაუსხლტა და დახლის დაფას ნიკაპი ჩამოარტყა.
- რაიყო, შეგეშინდა? რამე ხომ არ იტკინე? თავი გააქნია.
- რა არი, ზაჟიგალკის ყიდვა ხო არ გინდა? ისევ თავი გააქნია.
- თმა ისეთი ჭუჭყიანი ჰქონდა, ისეთი ჭუჭყიანი ჰქონდა, ვიფიქრე, წავათრევ ეხა ამას და ქვედა რიგში პირდაპირ კრანს მივუშვერ-მეთქი. ჩემი რო მახსენდება... მეც სულ ჭუჭყიანი მქონდა თმა.
- რისთვის მიძახდით, რო აიკელით მთელი ბაზრობა?!
- ჩონჩხი რომ ახატია, ეგეთი გაქვს? უცებ, მეკითხება.
- რა გინდა, ზაჟიგალკის ყიდვა გინდა?
- ჩონჩხი რომ ახატია, ეგეთი მინდა! გამიმეორა.
- აი, ჩონჩხი. აი, კიდევ. ამას თვალებში წითელი ქვები აქვს, ხედავ? ნახე! სინათლეზე გახედე, აწიე მაღლა. მაღლა აწიე და ისე გახედე. აგე, ვიძიშ?!
- და უცებ, შენ ბიჭი ხარ თუ გოგო? მეკითხება.
-