~THE NOVEL~ Without Choice მხოლოდ პატარა გოგონა იჯდა მცირედ,
პატარა
ოთახში.
ტიროდა. ბევრს ტიროდა. თვალები სულ დაელბა ტირილისაგან. კიდევ ცოტახანი განაგრძო ტირილი,
მერე გაჩერდა
და
ძირიდან წამოდგა. სიბნელეა ირგვლივ, მხოლოდ ერთი
თითქმის დამდნარი სანთელი თამაშობს შუქობანას. ძონძები შეისწორა,
ოთახში მიმოიხედა.
თითქმის არაფერია ოთახში,
თითქმის საერთოდ არაფერი.
არაფრისაგან,
ნაგვისგან გაკეთებული მაგიდა
და სკამი,
აგურის ბლოკის სახით.
ნაგავთან ნაპოვნი,
დაგლეჯილი,
მყრალი,
სისველე შემხმარი ლეიბი ეგდო ერთ-ერთ კუთხეში,
ლოგინის სახით.
ლეიბზე ბალიში გდია,
გაპუტული
და ისიც
ბინძური.
საბნის მაგვარი რაღაც ნაჭერი აქვს,
ისიც ძონძად გქცეული,
გაცვეთილი
და მყრალი.
არაა ფანჯარა ოთახში,
მხოლოდ კარები,
საშიშ სამყაროსაგან გამომყოფი
და
ერთგული დამცველი.
საშიშია კარებს იქეთ,
ძალიან საშიში,
მშობლებია იქ,
მეზობლები
და უცხოები.
ეშინია გასვლის,
დიდიხანია აღარ გასულა,
დღეები ზის ოთახში
და
რაღაცა უნდა,
რასაც ვერ ხვდება თუ რა.
ისევე ტირილი წამოეწყო.
უსუსურია გოგონა,
პატარაა ჯერ კიდევ.
ფრჩხილები დაჭმული აქვს,
თმები დაუბანელი,
ჭუჭყ შემხმარი,
ყარს,
ბინძურია,
გონება დაბინდული.
სახით ლამაზია,
საკმაოდ ლამაზია,
უცნაურად ლამაზი.
თვალები მწვანედ მოკაშკაშე.
თეთრ-მოყვითალო მწყობრი კბილები,
თითქმის ახლად ამოსულად გამოცვლილი.
ამიტომ დიდია პატარასათვის,
მაგრამ პატარაა დიდობისათვის,
ბავშვია ჯერ კიდევ.
არავინ რომ არ ყავს ისეთი. დღეები სიმარტოვის
და სიცარიელს მგრძნობიარე,
ქუჩას მიგდებული,
მივიწყებული.
ყველას სძულს,
თავი სძულს.
ხელებზე ნამწვავები უჩანას,
ბევრი თუ ცოტა.
მისი ნამუშევარია,
ამიტომაც ამაყობს ამით.
არ იცის რატო.
არ იცის რისთვის.
არ იცის საიდანაა.
ან რისთვისაა.
ან საერთოდ ვინაა.
გოგონას სახელი არ ააქვს.
მხოლოდ თავს ეძახის ლოლის.
ასაკი აღარ ახსოვს,
არა და ადრე ახსოვდა,
მაგრამ აერია ახლა უკვე ყველაფერი.
მოშივდა პატარას,
დღეებია უზმოზეა,
არააქვს არც საჭმელი
და არც წყალი.
ისევე ატირდა ატირებულზე.
მასზე პატაწინა მუცელი აუტკივდა.
მოიხარა,
მუხლებზე დაეცა,
წაიქცა.
ისევე ტირის.
ისევე შეიგრძნო სიცარიელე,
გულიდანაა ეს გრძნობა,
სულიდან,
კარგად იცის,
მისი საუკეთესო მეგობარია.
ახლა დაბნეულია.
სტკივა ყველაფერი:
სული,
გონება,
ფიქრი,
აზრი,
სხეული...
გადასარჩენად სხეულით უწევს მუშაობა,
სხვაგვარი უსუსურობა დააკარგვინეს.
ბევრს მოსწონს,
ბევრს უნდა,
ბევრი ხმარობს.
არჩევანი არ აქვს,
მოთბენა უწევს.
ფულს შოულობს ამით,
ფულით საჭმელს,
საჭმლით შიმშილ-წყურვილის გრძნობას იკლავს.
მათხოვრობაც უცდია,
თითქმის არ გამოსდიოდა,
ყველა აფრთხობდა,
ყველა აგინებდა,
დასცინოდა,
ზოგი ურტყამდა კიდეც,
არჩევნის უფლება წაართვეს.
ლოლის ნდომებელი სულ იქნება,
ანუ შემოსავალიც ექნება,
ანუ საჭმელიც.
აღარ იცის რა ქნას,
მიეჩვია კიდეც თითქოს.
სიგარეტის კვამლია,
ალკოჰოლი წაქცეულა,
გუბე დაუყენებია მტვრიან,
ბეტონ დატეხილ იატაკზე.
ოდნავ მთვრალია გოგონა ლოლი,
გაბრუებული,
მთელ სხეულს აკანკალებს,
აციებს,
სევდას უღვიძებს.
ბოთლის გვერდით ნემსი უგდია,
თავ გაღუნულ კოვზთან
და
აფთიაქიდან ნაქურდავ ბამბასათან ერთად.
სანთელი შუქობანას თამაშის დამთავრებას აპირებს,
ლოლი წკუმტუნს ვერ წყვეტს.
ფეხზე ცდილობს წამოდგომას,
ბევრს ბარძაყობს,
ძლიერ აკანკალებს.
მცდელობას თავი დაანება
და
ერთი გვერდიდან მეორეზე გადაბრუნდა.
დრო არ იცის,
ათვლა დაეკარგა,
ვერ განსაზღვრავს ვეღარაფერს.
დღეები აერია,
გაუსერდა,
სიბნელე გაბატონდა მათზე,
ყველაფერი დააკარგინა:
ვერ იძინებს,
ვერ იღვიძებს,
ვერ დუნდება,
ვერ ისვენებს,
ვერ ხალისობს,
სევდას ვერ ივიწყებს,
ტკივილი არ შორდება,
ჭრილობებს ვერ იხორცებს,
მხოლოდ წვალობს,
მხოლოდ წამობს.
სიცოცხლეს ვერ ეგუება,
გაბრაზებულია მასზე,
გაბუტულია.
აღარ უნდა ასე,
მასაც ხომ უნდა სითბო,
სიყვარული,
მეგობარი,
სახლი,
კარი,
ჭამა,
სმა,
სხვა ათასი წვრილმანი...
რა უნდა ქნას?
არჩენავის გაკეთების სუფლება არ მისცეს,
მხოლოდ უსამართლოდ მიღებული გარემოცვა,
ნარკომანები,
მოძალადეები,
ქურდები,
მკვლელები,
მათთან ერთად უწევს ცხოვრება,
მათგანაც გარიყული,
დაჩაგრული,
ზურგ შექცეული,
დაშინებული.
მათთგანაც უწევს თავის გადარჩენა,
ისევე როგორც მშობლებისაგან.
ძულს ორივეს,
არ უნდათ ლოლი.
ტანით გამხდარია,
ნამეტანი...
აქა-იქ ძვლები უჩანს.
სიმაღლითაც დაბალია მისი ასაკისათვის. ცრემლები გაუთავდა,
ტირილის მაგივრად წკმუტუნი
და
წუწუნი განაგრძო.
უნებლიედ დააცემინა,
გამოფხიზლდა,
ფეხზე ძლივს წამოდგა,
ძონძი გაისწორა.
გამოფხიზლებით გამოფხიზლდა,
მაგრამ ვერ მშვიდდება.
შიში ბატონობს მასში.
დიდიხანია სხვა გრძნობა არ შეუგვრძნია.
მხოლოდ სევდას გრძნობს,
წუხილში გარეულს,
შიშ გაბატონებულს,
სიცარიელით დაბყრობილს.
გარედან ყვირილი შემოესმა,
მყრალი ყვირილი,
მოჩხუბარე,
მყრალი ყვირილი,
მყრალი ლექსიკით.
ისეთივე მყრალი,
როგორც ლოლის მშობლები...
ისევე ჩხუბი წამოეწყათ.
ქალი წიოდა,
კაცი ზმუოდა.
მერე ქალი კაკანებდა,
კაცი ყროყინებდა.
არც ლოლის ხსენება ავიწყდებოდათ,
მასაც აგინებდნენ,
ყველაფერს აბრალებდნენ,
წყევლიდნენ.
მართალია სახე არ ახსოვდათ,
სახელი არც იცოდნენ,
სქესით კაცი იყო მოხიბლული,
ქალი ეჭვიანობდა.
ქალიც დამჭკნარი იყო და კაციც,
ხავს მოდებულნი,
რაღაც ყვითელი გამონაყარის სახით.
კბილებ დალეწილ-დაკარგული.
ისენიც ძალზედ გამხდარნი იყვნენ,
ძალა დაკარგულები,