ავტორის წინასიტყვაობა „გაუგებრობა“ მართლაც პირქუში პიესაა. ის 1943 წელს, ალყაში მოქცეულ და დაპყრობილ ქვეყანაში დაიწერა, შორს ყოველივე იმისგან, რაც მიყვარდა. მართალია, პიესას დევნა-შევიწროების ელფერი დაჰკრავს, მაგრამ არა მგონია, სასოწარმკვეთი იყოს. უბედურებას ერთადერთი საშუალებით ძალუძს საკუთარ თავს სძლიოს - ამაღლდეს ტრაგიკულობამდე (...) „გაუგებრობა“ ცდილობს თანამედროვე ფაბულაში მოაქციოს ფატალურობის უძველესი თემატიკა. განსჯით კი მკითხველმა განსაჯოს, მიღწეულია თუ არა ეს გათანამედროვება. მცდარი იქნებოდა გვეფიქრა, პიესა განგებისადმი ბრმა მორჩილებას ქადაგებსო, პირიქით, ბრძოლისკენ მოუწოდებს და გულწრფელობის მორალითაა განმსჭვალული. თუ კაცს უნდა, რომ იცნონ, მარტივად უნდა თქვას, ვინცაა. თუ იგი დუმს ან ცრუობს, მარტოობაში კვდება და მის გარშემო ყველაფერი უბედურებისთვის არის განწირული. ხოლო თუ, პირიქით, სიმართლეს ამბობს, რა თქმა უნდა, ბოლოს სიკვდილს მაინც ვერ ასცდება, მაგრამ იქამდე შეძლებს ცხოვრება შეუმსუბუქოს სხვებსაც და საკუთარ თავსაც.
ჩუქება
