„ნუ მარჩიელობ, ახლავე გადაშალე, ეს საქანელაა, სადაც ირწევა ყველა იღბალი და უიღბლობა! სადაც ზღვებს ხნავენ, წყალს ნაყავენ და იციან საკუთარი სულის სიმძიმე. სადაც მუსიკა ქარივით მძვინვარებს, გარხევს. სიზმრის მკითხავებს გახვედრებს და ცხადში დაკარგულებს. სალ კლდეებში ჩაკარგულ ღმერთებს, ღამის მხედრები რომ უთვალთვალებენ. ნუ მარჩიელობ, ყური დაუგდე მიტოვებულ საქანელას, თვალი გააყოლე. ნახე, როგორ ირწევა და როგორ ცხადად გამოხატავს საკუთარ ავტორს, ჩუმი ხმაურით, როგორ ამხელს, აშიშვლებს თითქოს. სიღრმეებში კი, კოლოპურტს კერავს, წასვლით იმუქრება, მაგრამ ჯერ კიდევ ბევრია დასაწერი, ასარევი, ქვას ცეცხლი უნდა წაუკიდოს, იმარჩიელოს...“ (ნიკა ლაშხია)