შესავალი ნამდვილი ამბები სიყვარულზე, დანაკარგსა და გამოსყიდვაზე
რა არის სიყვარულის ამბავი? – როგორც „თანამედროვე სიყვარულის“ სვეტის რედაქტორი, ჩემს თავს მუდმივად ვუსვამ ამ კითხვას. ყოველწლიურად რვა ათასზე მეტი პირადი ხასიათის ესეი მოდის, მათი კითხვისას მუდმივად მიწევს ამაზე ფიქრი: ეს სიყვარულის ამბავია? ეს? თუ „ნიუ-იორკ თაიმსი“ ავტორიტეტული მსხვილი გაზეთია, ეს ნიშნავს, რომ ასეთივე ამბები უნდა ავარჩიო? თუ ასეა, აჯობებს სამუშაოს განსაზღვრება მაინც მქონდეს.
2004 წელს, როცა „თანამედროვე სიყვარული“ წამოვიწყეთ, სვეტის დამფუძნებელმა რედაქტორებმა (სტილის რედაქტორმა, ტრიპ გაბრიელმა, ჩემმა ცოლმა, კატი ჰანაუერმა და მე) გადავწყვიტეთ „სიყვარული“ ფართო გაგებით განგვესაზღვრა, რადგან არ გვსურდა ამბები მხოლოდ რომანტიკულ სიყვარულზე ყოფილიყო. იმედი გვქონდა, რომ ეს ამბები სინათლესთან ერთად, სიბნელესაც გვაჩვენებდნენ, გაგვიზიარებდნენ სიხარულსაც და ტკივილსაც, რომელიც აუცილებლად წამოიჭრება ხოლმე ჩვენი მუდმივი მცდელობისგან მეორე ადამიანთან სიახლოვე მოვიპოვოთ.
როგორც წესი, ყველაზე ძლიერ ამბებში ისეთი ურთიერთობები ფიგურირებდა, ხანგრძლივობა რომ აქვს: შუაასაკობრივი ქორწინების გამოცდები, მშობლად ქცევის დაძაბულობები და დაკარგული საყვარელი ადამიანები (შვილები, მეუღლეები, მშობლები, მეგობრები). ასეთ ამბებში ვარდებსა და კოცნას იშვიათად თუ შეხვდებით. მაშ, შეიძლება თუ არა ვუწოდოთ მათ სიყვარულის ამბები? რა თქმა უნდა.
სიყვარულის მაცოცხლებელი თვისება მგრძნობიარობაა, მას კი ბევრი ფორმა შეიძლება ჰქონდეს. თუმცა ყველა შემთხვევაში, მგრძნობიარობა ნიშნავს არ შეუშინდე დაკარგვის შესაძლებლობას, მაგრამ, იმავდროულად – და რაც უფრო მნიშვნელოვანია! – გააჩინო კავშირების შესაძლებლობაც, ეს უკანასკნელი კი რისკის გარეშე შეუძლებელია. რა თქმა უნდა, რისკის სიდიდე განსხვავებულია: ხანდახან მხოლოდ თითის ჩაყოფა გიწევს წყალში, ხანდახან კი ფრიალო კლდიდან თვალდახუჭული უნდა გადაეშვა.
რეიჩელ ფილდსი ესეიში „მწუხარების ხუთი საფეხური“ დეტალურად აღწერს, თუ როგორ ძლიერდება მღელვარება მას შემდეგ, რაც პირველად უგზავნის მსუბუქ სექსუალურ შეტყობინებას ბიჭს, რომელთან ურთიერთობაც ახალი დაწყებული აქვს, მერე კი აგონიაში ჩავარდნილი ელოდება პასუხს. საათების განმავლობაში. ეს საათები მთელი სიცოცხლეა. სულ სხვა სახის მგრძნობიარობას ვხვდებით ემი კრუს როზენტალის ესეიში „იქნებ ჩემს ქმარზე დაქორწინება გსურდეთ?“, სადაც თავისი ქმრისთვის რომანტიკულ პროფილს ავსებს, რადგან მალე საკვერცხის სიმსივნისგან გარდაიცვლება და არ სურს კაცი მარტო დარჩეს.
მგონი, თუ გვსურს განვსაზღვროთ, რა არის სიყვარულის ამბავი, ჯერ ის უნდა განვსაზღვროთ, რა არის სიყვარული, მაგრამ ეს ცნება კიდევ უფრო მერყევია. სიყვარულის ჩვენეული განსაზღვრებაც უფრო ყვავილებისკენ იხრება. თუმცა ჩემი გადმოსახედიდან – ადამიანის, რომელსაც წაუკითხავს, თვალი გადაუვლია ან სხვაგვარად შეუცნია ასი ათასი სიყვარულის ამბავი მაინც თხუთმეტი წლის განმავლობაში – სიყვარული, საუკეთესო შემთხვევაში, უფრო ურიკაა, ვიდრე ვარდი: ქვიშით სავსე, ჭუჭყიანი, მაგრამ გამძლე. თუმცა მაინც ძნელია მისი სიტყვებით აღწერა.
ერთხელ, რადიოში ინტერვიუს ჩაწერისას, წამყვანმა წარმადგინა როგორც სვეტის „თანამედროვე სიყვარული“ რედაქტორი, მერე კი პირველი კითხვა დამისვა: „აბა, რა არის სიყვარული?“
ეს კითხვა იმდენად მოულოდნელი იყო, ნერვიულად გავიცინე და ვუპასუხე: „ამით უნდა დავიწყოთ საუბარი?“ რადგან არ გაიცინა, უხერხული სიტუაცია შეიქნა, სანამ რაღაცას წავიბურტყუნებდი ადამიანურ კავშირებზე.
ნეტავ მხსომებოდა, როგორ ვუპასუხე ამ კითხვას რამდენიმე წლით ადრე „თანამედროვე სიყვარულის“ სვეტში, როცა ვალენტინობის კვირაში ჩემი დაკვირვება გავუზიარე მკითხველს. რადგან ჩემთვის სიყვარული არა იმდენად განსაზღვრებამდე დაიყვანება, რამდენადაც მაგალითებამდე, ვფიქრობ, „თანამედროვე სიყვარულის“ სვეტში, და ამ წიგნში, მოყვანილი გამოცდილებების კალეიდოსკოპი ბევრად უკეთ გაართმევს თავს ამ დავალებას, ვიდრე რომელიმე ლექსიკონი. მაშინ დავწერე:
„მე რომ სპოკი ვიყო „ვარსკვლავური გზიდან“( „ვარსკვლავური გზა“ – სამეცნიერო ფანტასტიკის სტილის რამდენიმე სერიისგან შემდგარი ფილმი.), ვიტყოდი, რომ ადამიანური სიყვარული სამი ემოციისა თუ იმპულსის ერთობლიობაა: სურვილის, მგრძნობიარობისა და სიმამაცის. სურვილი ადამიანს მგრძნობიარეს ხდის და საჭირო ხდება მამაცი იყოს.
რადგანაც სპოკი არა ვარ, ერთ ამბავს მოგიყვებით.
წარმოიდგინეთ, რომ გადაწყვიტეთყ ჩინეთში გოგონა იშვილოთ, გამოგიგზავნეს მისი ფოტოც, რომელიც მაცივარზე მიაკარით და რამდენიმე თვეს უყურებთ. ბოლოს ნახევარ მსოფლიოს შემოივლით და გოგონას მკლავებში მოიქცევთ. ლოყებზე ბედნიერების ცრემლები ჩამოგდით, მაგრამ მოგვიანებით, სასტუმრო ოთახში, როცა პატარას ტანთ გახდით, შემაშფოთებელ ნიშნებს შეამჩნევთ, უფრო ზუსტად, ნაიარევს ხერხემალზე. ექიმს ურეკავთ, მერე კი შესამოწმებლად და კომპიუტერული ტომოგრაფიის ჩასატარებლად საავადმყოფოში მიდიხართ, სადაც გეუბნებიან: „ცუდად ჩატარებული სპინალური ოპერაციის გამო ნერვი დაუზიანდა. მალე შარდის ბუშტსა და მომნელებელ ტრაქტზე კონტროლს დაკარგავს. უი, ჰო, მთელი ცხოვრება პარალიზებული იქნება. ძალიან ვწუხვართ“.
გაშვილების სააგენტო არჩევანს გაძლევთ: დაიტოვეთ დაზიანებული ბავშვი ან იშვილეთ სხვა, უფრო ჯანმრთელი.
ჯერ არაფერი იცით იმ ყველაფერზე, რაც წინაა, შემაშფოთებელ დიაგნოზებზე, შინ ჩასვლისას რომ დაუსვამენ, შემაძრწუნებელ შეტევებზე, რომლებსაც საკუთარი თვალით იხილავთ; არც
ჩუქება
