მარტის რამდენიმე თვე – ამ თვეში ასე არასდროს უთოვია. შემოდი, ალბათ გაიყინე. ახლავე ჩაის ავადუღებ.
მარგო კარში ორი ჩემოდნით ხელში იდგა. მწვანე პალტო ეცვა და სახეზე სველი თმა ჩამოშლოდა. კუჭში შიმშილი და სიგარეტის ბოლი ჩასდგომოდა, როგორც ხანგრძლივი ნერვიულობის შემდეგ იცის.
– ბოდიშს გიხდით, რომ ერთი დღით დავაგვიანე.
კაცმა სამზარეულოში შეიპატიჟა. მარგო ყოყმანობდა, ყველაფერს დავასველებო. იასუ მარჯვედ შედგა სკამზე, კარადის ზედა უჯრიდან პირსახოცი ჩამოიღო, საკიდიდან თბილი ჟაკეტი ჩამოხსნა და ჩაიდნის ხმაც გაისმა. სამზარეულოში სიმყუდროვე იყო, მართალია, უამრავი ძველებური, სხვადასხვა ფაქტურის ნივთი ერეოდა ერთმანეთს, მაგრამ სიმშვიდე იგრძნობოდა. უხერხული სიჩუმე არ ჩამოვარდნილა, თვითმფრინავმა ძალიან ახლოს ჩაუფრინა სახლს და იასუმაც მოიბოდიშა, ხომ ვახსენე წერილში, რომ აეროპორტთან ახლოს არის და დღეში რამდენიმეჯერ შეგაწუხებენ, მაგრამ შეეჩვევიო. მარგომ უთხრა, პირიქით, ერთი მხრივ მომწონსო. ჩაი არ უყვარდა, მაგრამ ახლა გემრიელად მოსვა.
– იუკი აქ რომ იყოს, ბანანის ბლინებს გამოგვიცხობდა. ჰო, მართლა... ბოდიში, წერილში ვახსენე, რომ მხოლოდ სამნი ვიცხოვრებდით, თუმცა თუ კიდევ ერთი ადამიანი დარჩება, იმედია, პრობლემა არ გექნება. დიდი ხნით იყო წასული და მისი კვალიც აღარ ვიცოდით. წლების წინაც გაუკეთებია მსგავსი რამ და უნდა მევარაუდა, რომ დაბრუნდებოდა. სულ ოთხნი ვართ. ის, მეოთხე შინ იშვიათად ჩერდება.
მარგოს გაეღიმა, მოეწონა, იასუ ელექტრონულ გზავნილებს წერილს რომ ეძახდა. თან აუხსნა, რაც მეტი ადამიანი ვიცხოვრებთ, მით უფრო მეტი მხიარულება იქნება და ნურაფერზე წუხდებით, საკმაოდ მოქნილი ადამიანი ვარო.
იასუმ ლამბაქზე დაასხა ჩაი გასაგრილებლად. იყო რაღაც მშობლიური ამ მოუთმენელ საქციელში, ან უბრალოდ ჩვევაში.
– ნელ-ნელა ეცადე, რომ თქვენობით არ დამელაპარაკო, იქნებ ხვალიდანაც შეძლო. აქ ყველა ერთი ოჯახივით ვარ. 75 წელს მივატანე, მაგრამ არ მიყვარს, მოწიწებით რომ მექცევიან.
მარგო შეჰპირდა, რამდენიმე დღე მომეცით და შევეჩვევიო. იასუ მართლაც ძალიან ახალგაზრდულად გამოიყურებოდა. მოძრაობაში კი ეტყობოდა ასაკი, მაგრამ გამოხედვა ინტერესით ჰქონდა სავსე. მარგო გადაღლილი ჩანდა, თუმცა იმდენად მოეწონა გარემო, ნელ-ნელა მისთვის ჩვეული ეშმაკური სახე უბრუნდებოდა. კაცს მოერიდა ეთქვა, რომ საკმაოდ ლამაზი იყო, ცუდად არ გამიგოსო.
ყავისფერი, მხრებამდე შეჭრილი თმა უბზინავდა, მუქი ცისფერი თვალები, მოგრძო ცხვირი, რომელიც იდეალურად ჯდებოდა მის თხელ სახეში, ლამაზი ფორმის ტუჩები და ოდნავ წაწვეტებული კბილები ჰქონდა.
სანამ იასუ სამზარეულოს კარადებიდან ტკბილეულს თეფშებზე გადმოლაგებდა, მარგოს ოთახისკენ გაუძღვა, თუ გინდა, ერთი-ორი ნივთი მაინც ამოიღე, მაგრამ მალევე შემომიერთდი, რამე უნდა შეჭამოო. მარგოს სიამოვნებდა, მასზე რომ ზრუნავდნენ და უხმოდ გაჰყვა. დერეფნიდან მისაღებ ოთახში შევიდნენ, სადაც უამრავი საინტერესო ნივთი მოიძებნებოდა, აქედანვე იყო მარგოს საძინებლის შესასვლელი. საკმაოდ ფართო, ხის ავეჯისგან დაკომპლექტებული. კარადა არ იდგა, ტანსაცმლის საკიდები ხის ჯოხზე ჩამოემწკრივებინათ და თაროებიც კედელზე მიეჭედებინათ. მარგო ტანსაცმლის ამოლაგებას შეუდგა, იმდენად მოეწონა მასპინძლის იდეა. ისეთი პირი უჩანდა, აქ კარგად მოეწყობოდა. ყველაფერი ხომ ასე იწყება, რომ ესა და ეს ადამიანი სადღაც ჩავიდაო, – იმშვიდებდა თავს აქამდე მოსული და გადამხდარი ამბებით დაღლილი. ვინ იცის, აქ მშვიდად დავიწყო ახალი ცხოვრებაო. თვალწინ ედგა, გაშეშებულმა როგორ გადალახა გზა პორტისკენ მეტროთი. ერთი საათის სავალი გზა ისე გაიარა, ვერც კი გაიგო. მატარებელი ქალაქის ცენტრიდან გარეუბნისკენ მიექანებოდა. გემის ყველა მოსახერხებელი ბილეთი უახლოესი სამი დღის განმავლობაში გაყიდული დახვდა, ამიტომ იმის მაგივრად, რომ ორ საათში დანიშნულების ადგილას ჩაეღწია, ღამით კუნძულზე უწევდა გაჩერება. დაღამებულზე ჩავიდა, ციოდა, ჰაერი სულისშემხუთველი ტენით გაჟღენთილიყო და ქარი ხის ტოტებს ტეხდა. საოჯახო ტიპის სასტუმროში გაჩერდა. მისაღები ოთახი თეთრად შეებათქაშებინათ და მხოლოდ ერთი ხატი ეკიდა, მის ზემოთ კი – ჯვარი. ამ გარემოში კიდევ უფრო შესცივდა, თითქოს ქარი ძვლებში ატანდა. მასპინძლებმა მხოლოდ თავიანთი ენა იცოდნენ და სათქმელის გადმოსაცემად გადაჭარბაბულად მანჭავდნენ სახეს კეთილგანწყობის საჩვენებლად. მარგოს, მათი სახეების შემხედვარეს, შიში ეუფლებოდა. ისიც კი იფიქრა, ამ ღამეს თვალს არ მოვხუჭავ, გავათენებო. ღონემიხდილი შევიდა ოთახში და საწოლზე პალტოთი დაჯდა, რაც სავარაუდოდ, იმის მანიშნებელი იყო, რომ ღამეს ამ საწოლში არ გაათევდა. მასპინძელმა ოთახის კარზე დაუკაკუნა, რაღაცის მინიშნებას ცდილობდა და ხელ-ფეხს უაზროდ იქნევდა. მარგომ ხელები გაასავსავა და უხეშად მიუხურა კარი. აღარავის დანახვა არ უნდოდა. ფანჯარასთან ჩამოდგა და რხევა დაიწყო, გეგმას ისახავდა, როგორ შეიძლებოდა აქედან თავი დაეღწია და უკეთეს ადგილს შეეფარებოდა. მასპინძელმა ისევ დაუკაკუნა კარზე, ამჯერად ფურცლით ხელში, სადაც დამტვრეული ინგლისურით ეწერა, უამინდობის გამო ხვალ გემი არ გავა და ხელით ანიშნა, ხვალაც დარჩებით
ჩუქება
