ჩემს ძვირფას მეგობარს....
მე შენი წასვლა, თითქმის სამჯერ გადავარჩინე,
შენ, როგორც პეტრემ შეიცხადა სამჯერ მესია,
გათენებამდე ვერ მიტანილ ღამის ნაფიცზე,
უარყო ის ვინც მთელ სხეულშიც ვერ დაეტია.
წახვედი, თითქოს არაფერი გრჩებოდი ზურგთან,
დაკარგულია სამუდამოდ ერთხელ წასული,
გაგიშვი, რადგან აღარ ვომობ საკუთარ სულთან,
გაგიშვი, რადგან სამუდამოდ გერქვას წარსული.
და ვიცი ზუსტად,
ვიცი ხვალე,
ვგრძნობ ხვალის იქით,
როგორ აგტკივა ხერხემალში ჩემი მალები,
მჯერა, ოდესმე სულ ცოტა ხნით მოხვალ და ისევ,
მაშინდელივით შუშის ხიდთან დამემალები.
იერუსალიმს სხვანაირი სჭირდა ლაჟვარდიც,
რომ ღმერთი იდგა ჩემს წინაშე შენი თვალებით,
ეს იყო მძიმე აღსარებაც, ცოდვაც, გამოცდაც,
ჩემივე სულის აღდგომამდე გარდაცვალების.
ვდარდობ, რომ მევე დავივიწყე ჩემი გოლგოთა,
ღმერთს რომ გარქმევდი, ტკივილებზეც უნდა მეფიქრა,
შენს გამო ყველა აკრძალვაზე ფეხით ვიარე,
რომ მერე ჩემი შეცდომები გამომესყიდა,
მას მერე ღმერთო, დახეთქილი დამაქვს მუხლები,
ახლაც მიელავს დაცემისგან კოჭები ტერფთან,
და გეფიცები სულ არაფერს არ ვნანობ მაინც,
შენს წილ ცოდვასაც დავიბრალებ, რომ მივალ ღმერთან.
ახლა მეც წავალ, სულ სხვა გზები მელოდებიან,
ვწუხვარ, რომ მეტი ერთგულება ვეღარ შევძელი,
შენ არა!..
ჩემი ნახელავი მეამაყება,
სულგატანჯული,
ჯვარცმული
და
მაინც შედევრი !!!
ჩუქება
