მოვკლავ იყო და არა იყო რა, ერთ უხსოვარ დროს სამი პატარა გოგო ცხოვრობდა. პირველს მი ერქვა, მეორეს დო, მესამეს ლა. ერთი ნათლია ჰყავდათ და მიდოლა ნათლიას ეძახდნენ. კარგი სუნი ჰქონდა და არასდროს უწყრებოდა გოგონებს, როცა ისინი ცელქობდნენ.
ერთ მშვენიერ დღეს გოგონები ეზოში ისხდნენ. ნათლია კოცნიდა მის, მაგრამ არ კოცნიდა არც დოს და არც ლას.
ერთ მშვენიერ დღეს გოგონები სახლობანას თამაშობდნენ. ნათლია სულ მის ირჩევდა — არც დოს და არც ლას.
ერთ დღესაც გოგონებმა მოიწყენეს. ნათლია, რომელიც წასვლას აპირებდა, მისთან ერთად ტიროდა, არც დოს ეუბნებოდა რამეს და არც ლას.
გოგონებში ყველაზე ლამაზი მი იყო, ყველაზე ჭკვიანი დო, ლა კი ადრევე მოკვდა.
ლას დასაფლავება ერთ-ერთი ყველაზე დიდი მოვლენა იყო მის და დოს ცხოვრებაში. მაგიდაზე ბევრი სანთელი ენთო და ბევრი ქუდი ეწყო. ლას კუბო თეთრად შეეღებათ. სასაფლაოს მიწა რბილი იყო. კაცს, რომელიც ორმოს თხრიდა, ოქროსფერღილებიანი ქურთუკი ეცვა. ნათლია მიდოლა დაბრუნდა. მის აკოცა და, ჩემო სიყვარულოო, უთხრა, დოს კი — კაბას მიჭუჭყიანებო.
გადიოდა წლები. მიდოლა ნათლია, ვის სახელსაც ყოველთვის ხმალაბდა ახსენებდნენ, შორს ცხოვრობდა და ორთოგრაფიული შეცდომებით სავსე წერილებს იწერებოდა. ერთ დღეს გაღარიბდა და მდიდარი ქალებისთვის ფეხსაცმელების კერვა დაიწყო. ერთ დღესაც გამდიდრდა და ახლა ღარიბი ქალებისთვის დაიწყო ფეხსაცმელების კერვა. ერთ მშვენიერ დღეს ბევრი ფული ჩაუვარდა ხელში და ლამაზი სახლები იყიდა. ერთ დღეს კი, როდესაც პაპა მოკვდა, დიდი მანქანით მოვიდა. თავისი ლამაზი ქუდი მის დაახურა, დოს კი უყურა, უყურა და ვეღარ იცნო. რბილი იყო სასაფლაოს მიწა, ხოლო კაცს, რომელიც პაპას ორმოში ამ მიწას ყრიდა, ოქროსფერღილებიანი ქურთუკი ეცვა.
მოგვიანებით დო დომინიკა გახდა, მი კი ვინმე მიშელი, რომელსაც ხანდახან არდადეგებზე თუ მოჰკრავდნენ თვალს, რომელიც თავის ორგანდის კაბებს საკუთარ ბიძაშვილ დოს ასინჯებდა და რომლის ხმის გაგონებისთანავე ყველა იხიბლებოდა. მი ნათლიისგან „ჩემო სიყვარულოთი“ დაწყებულ წერილებს იღებდა და დედის საფლავს დასტიროდა. რბილი იყო სასაფლაოს მიწა, ნათლიას კი მის, მიკის, მიშელის მხრებზე ხელები ჰქონდა მოხვეული და რაღაცას ნაზად ჩასჩურჩულებდა. დოს არ ესმოდა.
მერე მის შავები ეცვა, იმიტომ რომ დედა აღარ ჰყავდა და დოს ეუბნებოდა, მჭირდება, ძალიან, ძალიან მჭირდება, ვინმეს რომ ვუყვარდეო. მის სულ უნდოდა, რომ დოსთან ხელიხელჩაკიდებულს ესეირნა. მი თავის ბიძაშვილ დოს ეუბნებოდა, თუ ჩამიხუტებ და მაკოცებ, არავის არ ვეტყვი და შენთან ვიქორწინებო.
ცოტა მოგვიანებით, ორი-სამი წლის შემდეგ, მი მამამისს აეროპორტის ასაფრენ ბილიკზე, დიდი ჩიტის წინ კოცნიდა, რომელსაც ის შორს, მიდოლა ნათლიასთან უნდა წაეყვანა საქორწინო მოგზაურობების ქვეყანაში, ქალაქში, რომელსაც დო თითით ეძებდა რუკებზე.
ცოტა მერე მი მარტო ფოტოებზე თუ ჩანდა, პრიალაყდიან ჟურნალებში. ერთ მშვენიერ დღეს გრძელი შავი თმა ჰქონდა და მარმარილოთი და ოქროთი მოპირკეთებულ უზარმაზარ დარბაზში შედიოდა მეჯლისზე. ერთ მშვენიერ დღეს გრძელი ფეხები ჰქონდა და საბანაო კოსტიუმის ამარა თეთრი, იალქნიანი გემის ბანზე იწვა. ერთ მშვენიერ დღეს პატარა ღია მანქანა მიჰყავდა, რომელშიც ერთმანეთს ჩაბღაუჭებული ახალგაზრდები ხელების ქნევით ლაპარაკობდნენ. დროგამოშვებით სასიამოვნო, სერიოზული სახე და ნათელი, ლამაზი თვალები ჰქონდა, წარბებს მსუბუქად იჭმუხნიდა, მაგრამ ეს ყველაფერი თოვლზე ასხლეტილი მზის ბრალი იყო. ხანდახან სამიზნეს პირდაპირ და ძალიან ახლოდან უყურებდა და იღიმებოდა, ერთი იტალიური თქმულება კი მოგვითხრობდა, რომ ერთ მშვენიერ დღეს ის ქვეყანაში ერთ-ერთი ყველაზე მდიდარი გახდებოდა.
ცოტა მერე მიდოლა ნათლია ფერიასავით გარდაიცვალა თავის ფლორენციის, რომის თუ ადრიატიკისპირა რომელიღაც სასახლეში. ეს ზღაპარი დომ მოიგონა, რომელმაც იცოდა, რომ ეს ყველაფერი ტყუილი იყო, რაკი უკვე აღარც თვითონ გახლდათ პატარა გოგო.
ზუსტად იმდენად იყო მართალი, რომ ძილი დაეფრთხო დოსთვის. თუმცა მიდოლა ნათლიას ფერიისა არაფერი ეცხო, ის ერთი მოხუცი ქალი იყო, რომელიც ყოველთვის უშვებდა წერის დროს შეცდომებს. მხოლოდ დაკრძალვებზე თუ ენახა და ის ისევე აღარ იყო მისი ნათლია, ისევე, როგორც მი აღარ იყო მისი ბიძაშვილი: უბრალოდ, ეს ისეთი რამეებია, როგორსაც დამლაგებელი ქალის შვილებს უყვებიან ხოლმე, როგორც დოს, როგორც ლას, იმიტომ რომ ძალიან გასართობია და არავის არაფერს უშავებს.
დო, რომელიც ჟურნალების ფოტოებზე გამოსახული გრძელთმიანი პატარა პრინცესასავით ოცი წლისა იყო, ყოველ წელს, საშობაოდ, ფლორენციაში შეკერილ ღია ფეხსაცმელებს იღებდა საჩუქრად. ალბათ ამიტომაც ეგონა თავი კონკია.
ჩუქება
