იების ჭერქვეშ ოცნებით, ფიქრით, ძიებით,
მიჰქრის, მიმაფრენს დრო-ჟამი
ნეტავ პარიზი მაჩვენა
მონმარტი, ლუვრი, ნოტრდამი.
სამყაროს ლამაზს, დიდებულს,
ბავშვობიდანვე შევხარი,
ნაბოძები მაქვს ღვთისაგან
ნიჭი ლექსის და მზექალის.
ჩემი მამულის მთაბარი
შემოვიარე ფეხდაფეხ,
მივეხმატკბილე ლექსებით
მთებს, ველებსა და ვენახებს.
ბევრ მავნეს გადავეყარე,
მაინც სიკეთით შევხედე.
ბოროტ კაცსა, თუ მცენარეს
ზურგი ვაქციე, ვერ ვენდე.
დავდივარ ლაღი, ამაყი
და ვერას მაკლებს დრო-ჟამი
ფრთებად მაქვს თავისუფლება
და მენატრება ნოტრდამი.
ხაშურში
აქ, მტვრიან ქუჩაში
დადიოდა ჩემი ბავშვობა,
სათნო და წმინდა
და მიხაროდა აქ სიცოცხლე
თოვდა თუ წვიმდა.
მივუყვებოდი სკოლისაკენ
თავაწეული,
იქ მიმიხმობდა ცოდნა, ფიქრი,
წიგნადქცეული,
ქუჩა კი ისევ მტვრიანია
და ჭუჭყით სავსე,
სულში კვლავ წმინდა მოგონება
ლურჯთვალა ბავშვზე.
რომელიც ისევ დარჩა ისე
სათნო და წმინდა
მიუხაროდა სკოლისაკენ
თოვდა თუ წვიმდა.
.....
მაქვს ჩემი სევდა,
ჩემი სიმღერა
ჩემი სიკეთე, თვალსაწიერი..
ჩემი ღიმილი,
ჩემი სიტყვები,
არავისი მშურს,
ვარ ბედნიერი!
ვარ პოეზიის სურნელით სავსე
და გაზაფხულის დამდევს ზმანება,
იისფერი და ლურჯი იები
სულ თან დამყვება-მენანავება.
იების ფერი მინთია თვალში,
სიკეთის სხივი ელვარებს სულში,
დამყვება ლექსი და ვუფრთხილდები,
როგორც სიყვარულს-დამალულს გულში.
ქართული სიტყვის მადლი მალაღებს
და ვუალერსებ სტრიქონებს ფიქრში,
მერე ვინახავ და ვუფრთხილდები,
როგორც ყვავილებს შენახულს წიგნში
შემაძლებინე მაღალო ღმერთო,
მქონდეს ღიმილი ტკივილზე ბევრი,
ვეტრფოდე დიდხანს იებს და ვარდებს,
სიზმრები მქონდეს კვლავ მინდვრისფერი...
დაუსაბამოდ ვთესო სიკეთე,
როგორც ამდენ ხანს-სამარადჟამოდ,
შევტრფოდე ხარბად ვარდებს და იებს,
ლამაზი წლები ვთვალო და ვთვალო..
წვიმა
ტკივილი, ფიქრი,
რწმენა, იმედი,
მზით გახარება და აღმაფრენა
ქება, ვედრება, მტრობაც, მადლობაც
მე ყველაფერი ვნახე და მჯერა
ჩემი ბავშვობა მესაუბრება,
რუსთველის ენით, აკაკის ენით,
და მივუყვები მომავლის ბილიკს,
ისევ ღიმილით, ამაყი-წრფელი..
ისევ შევხარი იის გაჩენას
კვირტების სკდომას და პირველ ფოთლებს
ვერას დამაკლებს ჭექა და რისხვა
ხმას შევუერთებ გულმართალ მგოსნებს.
…
მინდა რომ გითხრათ ხვალინდელ დღეზე,
გითხრათ სიტყვათაშეხმატკბილებით,
სიმშვიდისფერი ზამთრის ზღაპარი,
ფიფქების ცვენა და ხმა ირმების.
ვარ მადლიერი ჩემი გამჩენის,
და მესმის სულის აურ-ზაური,
ჩემი ფიქრები სავსეა თრთოლვით
ბგერის გუგუნით, სევდა-ხმაურით..
და მაინც ვმღერი კვლავ სიყვარულზე,
თბილი სიტყვების შეხმატკბილებით,
როგორ ცვივიან ციდან ფიფქები,
როგორ ყვირიან მთაში ირმები.
...
გრძნობა ნაღდია და ნამდვილია...
დიახ!-ლექსის წერა ჩემთვის ადვილია..
ნიჭი წყალობაა..
სიტყვა მართალია..
მუდამ ძველია და
მუდამ ახალია...
როგორც გელათია,
როგორც მარტვილია..
ისე მართალია,
ისე ნამდვილია
ფერთა სიმრავლეა,
მუზას ულხენია,
სევდა ძლეულა და
ფიქრსაც უმღერია..
მთებში ჩაგუდულა,
ლილე მშობლიური
ცრემლში ჩაძირულა
სევდა-კაეშანი,
ნიჭი წყალობაა,
ფიქრი ნამდვილია,
ლექსი ნაღდია და
მომავალს შეჰხარის!
....
...ზვარე
შევაბიჯებდი სიმშვიდეში, სოფლად მისული,
და სასწაულებს იხილავდა ჩემი თვალები,
ეს საოცარი მთა-ბარი ხომ მაჯადოებდა
ახლა მიმზერენ-ნასახლარები...
მთელი არსებით ერთგულს, კეთილს, მოსიყვარულეს
კვლავ მესიზმრება შენი მთები, შენი ნაძვნარი,
ლაღადმინარი შენი ცივწყარო,
შენი ბაღი და შენი ბაღნარი.
რაც უფრო მეტად გავიზარდე, თავი შევიცან,
არ მინატრია სხვა მიწა და არცა სხვა წყალი,
მე მეჩვენება ჩემი სოფლის ცისფერი ზეცა,
ამ სამყაროში ყველა ცაზე უფრო მაღალი.
...
მე კიდევ ბევრჯერ შეგაშფოთებთ
ჩემი სიმშვიდით...
მე ხომ იების ჩურჩული მესმის
უზარმაზარი ცრემლის ბურთი მეჩრება ყელში
და მერე წვიმა დამაყრის წვეთებს
ჩემი სულის ლაბირინთებში დაიწურება
მზე ამოვა და
გულში ძალუმად იფეთქებს ლექსი!
…
მტვრიან ქუჩაში დადიოდა ჩემი ბავშვობა,
სათნო და წმინდა..
და მიხაროდა მე სიცოცხლე
თოვდა თუ წვიმდა..
მივუყვებოდი სკოლისაკენ თავაწეული,
იქ მომიხმობდა მე ცხოვრება წიგნადქცეული.
ქუჩა კი ისევ მტვრიანია
და ჭუჭყით სავსე
სული კვლავ წმინდა
მოგონება ლურჯთვალა ბავშვზე...
მოგონება
მახარებდა მზის ამოსვლა
წინაპართა სახელები,
ტკბილი ენა, ჩანგის ჟღერა,
და მომავლის დიდი გზები.
მშვიდობა და სამართალი,
ჩუქურთმა და ვაზის ზვრები,
ვეფხისტყაოსანის სიბრძნე
საუკუნის რაინდები.
ქვეყნის მეტი მზით ავსება,
და მომავლის იმედები,
ტკბილი ენა,
ჩანგის ჟღერა
საფიცარი იყო ჩემტვის...
ჩემი სულის აღმა ფრენა
საუკუნეს სიბრძნედ ერთვის...
არ მაცალეს სიხარული
ზეიმობენ ბოროტები.
...
ბავშვობა, თოვლი და აღმაფრენა,
ნაძვის ტყის იდუმალი ნაღველი,
ბებოს ლოცვებით სავსე საღამო
და სიხარული ჰაუ რამდენი...
სოფლის ბარაქა და სიყვარული,
სიხარული და სიავის გმობა,
დრომ გაიარა, გაქრა ბავშვობა
და გულში ჩარჩა, ვით ქრისტეს შობა.
…
ჩემი ზეცის ცრემლი,
ჩემს მიწაზე ცვივა,
გულისგულში შენი
სატკივარი მტკივა.