შესავალი ამ ტექსტში საუბარია იმაზე, რასაც კლასიკურად ხატს უწოდებენ, სლენგურად კი – იკონას. პოპ-მუსიკა ამ მოვლენას იკონას უწოდებს, რელიგია – ხატს, არსებობს პოლიტიკური და რევოლუციური ხატები, ხატი-ადამიანები და ხატი-არქეტიპები. ადამიანის საქმიანობის ყველა სფეროს თავისი ხატი ჰყავს.
ხატის გააზრება შეუძლებელია – ის დოგმატური და დასრულებულია და იმისათვის არსებობს, რათა ღრმა მოწიწების ხარკი გადავუხადოთ, ხატზე აღბეჭდილი ადამიანის რეალური ცხოვრებისაგან დამოუკიდებლად. ცხოვრებას საკუთარი კანონი მართავს.
ხატზე აღბეჭდილ თუ ხატად მიჩნეულ ყველა ადამიანს ერთი რამ აერთიანებთ – უშველებელი, თავბრუდამხვევი ქარიზმა.
ქარიზმის მიღმა ნათელი ლაქაა.
წმინდა სებასტიანე უდავოდ ხატია, თანაც არა იმდენად ქრისტიანთათვის, რამდენადაც ჰომოეროტიკის თაყვანისმცემელთათვის. ქრისტიანული საიტები ამ წმინდანს სამიოდე სტრიქონს უთმობენ, სადაც ისრებსა და მოწამეობრივ სიკვდილზეა საუბარი. მთელი ინფორმაცია გეი-თემთა საიტებზე მოიძევება. თუმცა ყურადღების ღირსი იქაც მხოლოდ იაპონელი მარგინალი, იუკიო მიშიმა გახლავთ:
„...ვიჯექი და ალბომს მარჯვნიდან მარცხნივ ვფურცლავდი, სულ ორიოდე გვერდიღა რჩებოდა, როცა უეცრად თვალწინ საგანგებოდ ჩემთვის შექმნილი სახე დამიდგა, რა ხანია სწორედ მე რომ მელოდა.
ეს იყო გვიდო რენის მიერ შექმნილი, გენუას პალაცო-როსოს გალერეაში დაცული „წმინდა სებასტიანეს“ რეპროდუქცია.
წმინდა სებასტიანე ხის შავ, გრეხილ ტანზე იყო მიბმული; მის ზურგს უკან მოჩანდა ტიციანისებრ პირქუში ფონი: უსიერი ტყე, საღამოს ცა, მიმქრალი ლანდშაფტი. ღვთაებრივად მშვენიერი ჭაბუკი შიშველი სხეულით ხეს ეკვროდა, თუმცა მაღლა აპყრობილ მაჯებზე მოჭერილი თოკის გარდა თითქოს სხვა არაფრით იყო შებოჭილი. თეძოებს უხეში თეთრი ქსოვილი უფარავდა.
მივხვდი, ვიღაც ქრისტიანი მოწამე უნდა ყოფილიყო. მაგრამ გვიანი რენესანსის ოსტატის, ეკლექტიზმის მიმდევრის, გვიდო რენის ფუნჯმა წმინდა ქრისტიანულ სიუჟეტსაც კი წარმართობის სურნელი შესძინა. მის მიერ აღბეჭდილი სებასტიანეს სხეული მშვენებით თვით ანტინოესაც არ ჩამოუვარდება; სხვა წმინდანებისაგან განსხვავებით, წამების კვალი არ ემჩნევა, არც სიბერე ეკარება. მხოლოდ სინორჩის, სილამაზისა და ტკბობის ნათებას ასხივებს. არც სისხლის ნიაღვრები ჩანს, როგორც წმინდა სებასტიანეს სხვა გამოსახულებებზე; ისარიც სულ ორად ორია: მათი მშვიდი, მოხდენილი ჩრდილები მოწამის მარმარილოს კანს ისე ეფინება, როგორც რტოების ჩრდილი – ანტიკური კიბის საფეხურებს.
მაგნუს ჰირშფელდი (მაგნუს ჰირშფელდი (1868-1935) – გერმანელი ექიმი, სექსოლოგი, ჰომოსექსუალიზმის მკვლევარი.) წმინდა სებასტიანეს გამოსახულებებს პირველ ადგილზე აყენებს ქანდაკებისა და მხატვრობის ყველა იმ ქმნილებას შორის, ჰომოსექსუალთა განსაკუთრებული ინტერესით რომ სარგებლობს. ეს ძალზე ნიშანდობლივი დაკვირვებაა. ის იმაზე მეტყველებს, რომ ჰომოსექსუალებს, განსაკუთრებით, მათ, ვისაც ეს მიდრეკილება თანდაყოლილი აქვთ, ერთნაირსქესიანი სიყვარული სადისტურ იმპულსებთან უცნაურად აქვთ გადახლართული.
გადმოცემის თანახმად, წმინდა სებასტიანე III საუკუნის შუა ხანებში დაიბადა, პრეტორიანული გვარდიის ტრიბუნი გახდა და, ვიდრე ოცდაათი წლისა შეიქნებოდა, ქრისტიანობისათვის სიცოცხლე გაწირა. მისი დაღუპვის წელიწადს (ქრისტეს შობიდან 288 წ.) რომს იმპერატორი დიოკლეტიანე მართავდა. ამ მონარქმა მდაბიო ფენებიდან მწვერვალზე ასვლა შეძლო, ყველაფერს თავისი ძალებით მიაღწია, სასტიკი კაცის სახელი არ ჰქონია, მაგრამ მისი თანამმართველი მაქსიმიანე (მაქსიმიანე ჰერკულიუსი – რომის იმპერატორი 285-305 წლებში.) ახალი სარწმუნოებისადმი მძვინვარე სიძულვილით გამოირჩეოდა. ცნობილია, რომ მისი ბრძანებით სიკვდილით დასაჯეს ახალგაზრდა აფრიკელი მაქსიმილიანუსი, რომელმაც ჯარისკაცის მოვალეობათა შესრულებაზე უარი განაცხადა, რადგან ის ქრისტიანულ პაციფიზმს ეწინააღმდეგებოდა. ასევე მოაკვლევინა ცენტურიონი მარცელუსი, რომელიც ქრისტესადმი ერთგულებას მტკიცედ იცავდა. სწორედ ამ ვითარებაში ნახა წმინდა სებასტიანემ მოწამეობრივი აღსასრული.
როდესაც ცნობილი გახდა, რომ პრეტორიანელთა ტრიბუნი აკრძალულ სარწმუნოებას მალულად იზიარებდა, დილეგში დამწყვდეულ ქრისტიანებს სტუმრობდა და ქრისტიანობის მისაღებად რომაელთა – მათ შორის თვით ქალაქ რომის მმართველის – დაყოლიებასაც ცდილობდა, დიოკლეტიანემ მეამბოხის სიკვდილით დასჯა ბრძანა. ჯალათების მიერ უგონოდ დაგდებული, ისრებით დაცხრილული სებასტიანე ერთმა ღვთისმოსავმა ქვრივმა ქალმა შეიფარა, რათა ღირსეულად დაეკრძალა, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ მომაკვდავში ჯერ კიდევ ფეთქავდა სიცოცხლე. ქვრივმა მისი ფეხზე წამოყენება შეძლო, მაგრამ სებასტიანე იმპერატორსა და მის წარმართ ღმერთებს მაშინვე კვლავ დაუპირისპირდა, რის შემდეგაც კეტებით ჩაკლეს.
დახვრეტის შემდეგ სებასტიანეს აღდგომის ამბავი, ცხადია, „სასწაულთა“ კატეგორიას უნდა მივაკუთვნოთ, რადგან განა შეიძლება, ამდენი ისრით განგმირული ადამიანი ცოცხალი დარჩეს?“
„ზეთისხილის წვენი“ მონაცემთა და ფარულ სურვილთა სწორედ ამ ძუნწი ნაკრებით დაიწერა. ეს ტექსტი ჩვენი წელთაღრიცხვის მესამე საუკუნის ხელდასხმულის შესახებ გვიამბობს, რომლის ბიოგრაფიაც სილამაზისა და ტანჯვის თანხვედრით არ ამოიწურება, არამედ მათ მიღმა, იქითაა მიმართული, საითაც ყოველი ქრისტიანი ისწრაფვის. ავტორს არანაირი დამატებითი ინფორმაცია არ გამოუყენებია, გარდა საშუალო სკოლებისათვის განკუთვნილი ძველი სამყაროს ისტორიის კლასგარეშე საკითხავი წიგნისა. ყოველივე ქვემოთ მოთხრობილი, დამამტკიცებელი საბუთების არარსებობის გამო, სიმართლედ უნდა ჩაითვალოს.
ავტორი
ჩუქება
