"ჩანთამოკიდებული მძიმე ნაბიჯებით მიდის სკოლისაკენ. მეხუთე კლასის მოსწავლეა ცოტნე, წითელღაწვება ბიჭი. თავის ასაკთან შეუსაბამოდ სერიოზული და გულჩათხრობილი. მისი მწვანე თვალებიდან ღრმა წუხილი გამოსჭვივის, თითქოს, საცაა თვალთაგან ცრემლები ჩამოუგორდებაო. ტუჩის კუთხეები ნაწყენი ადამიანივით ქვემოთ აქვს დახრილი, თითქოს, უხმოდ ფსრუკუნებსო, ან თავს ებრძვის, ტირილი არ წასკდესო. უთოვლო ზამთარია, მშრალი ყინვით. შეშის ჭრისაგან დაკოჟრებული თითები და ყინვისაგან დამსკდარი ხელები აქვს. განთენიისას ადგა, რომ დედისთვის ცოტაოდენი დაჭრილი შეშა დაემზადებინა, გაზეთის ფურცლებით ჟანგისაგან შეჭმულ-დაჩვრეტილი ღუმელი აენთო, რომ მასზე უმცროს ოთხ დედა-მამიშვილს მატარებლის ვაგონ-ოთახში სითბო ჰქონოდა. მამამ ვეღარ გაუძლო ხუთ დამშეულ, ატირებულ ბავშვს და ერთ დღესაც "სახლი" მიატოვა, ღვთის ანაბარა დატოვა მიუსაფარნი. ცოტნე კი ყველაზე უფროსი "მამაკაცი" აღმოჩნდა ოჯახში და მუდმივად აწრიალებულ დედას თავისი შესაძლებლობებით საქმეებში ეხმარება. ძლივს კვებავს ოჯახს დედამისი. გალეულია ასმათი, თავის დროზე საკმაოდ კარგი შესახედაობისა და ფერ-ხორციანი ქალი, მაგრამ... თავად ცოტნე ქალაქის გარეუბნებში ჯართს აგროვებს და ცოტაოდენ ფულს შოულობს..."რთულია ცოტნეს ცხოვრება, ბევრ ტკივილს ატარებს, მარტოსული, უმეგრობო ბავშვია. მაგრამ ერთ მშვენიერ დღეს მისი ცხოვრება შეიცვლება და აღმოაჩენს, რომ ბევრად დიდი სახლი აქვს და მრავალი და-ძმა ჰყავს...