07:28 არსებობს ეგეთი ქალაქი, სახელად ჟუკოვკა რომ ჰქვია და თუ დღესდღეობით მთლად გეოგრაფიის მაგისტრი, რუკების ჭია და პროფესიონალი რუსიც კი ვერ პოულობს თავის სამშობლოს რუკაზე, ადრე – იმ დროს, სანამ გორბაჩოვს „პერესტროიკის“ მარაზმები წამოუვლიდა და საბჭოთა მოქალაქე თავისუფლების დიარეით დაავადდებოდა, აი ეგ ჟუკოვკა იყო ყველა პიონერისა და ჯეელის საოცნებო ველოსიპედის წარმოებით ცნობილი ქალაქი და ველოსიპედს ერქვა „დესნა დვა“ და „დესნა დვას“ ჰქონდა პატარა, მაგრამ მყარი ბორბლები და დასაკეცი ჩარჩო, ეგრეთ წოდებული „რამა“ და ძალიან მამაძაღლი და მაღალი ფასი, რომელიც კიდევ უფრო გაოთუზბირებული იყო სპეკულანტების ხელში, მაგრამ „დესნა დვას“ მძღოლს, უფრო სწორად კი მის მშობლებს, უღირდათ ამ ფასის გადახდა, რამეთუ საბჭოთა კავშირში არაფერი ისე გამართულად არ მუშაობდა, როგორც შეხარბების ინსტიტუტი და ამიტომ, საბჭოთა მშობელი ვინმეზე ნაკლები რომ არ გამოჩენილიყო, ტყავიდან გამოძვრებოდა და ნებისმიერ ფასად იყიდდა „დესნა დვას“ და სხვა, შედარებით ღარიბი მეზობლების თვალების დასაფსებად, აუცილებლად თვითონ ასწავლიდა შვილს მასზე კატაობას და არაფერი იყო იმაზე კიტჩური, ვიდრე „დესნა დვაზე“ ამხედრებული მოღიმარი ბავშვის სახე და რადგან საბჭოთა კავშირიც ერთი დიდი და ბოროტი კიტჩი იყო, მსგავს ღიმილს ხშირად წააწყდებოდით – მოზაიკებზე, პლაკატებსა და საფოსტო მარკებზეც, მაგრამ საბჭოთა ნაშიერი ეგეთებს დიდად არ დარდობდა, დარდობდა კი არა, უნდა გენახათ, რა მოწიწებულ ლოცვებს აღავლენდა „დესნა დვას“ ინჟინრების მიმართ და როგორ ულოცავდა მარჯვენას და გამჭრიახ ტვინს, რომ ველოსიპედის ჩარჩოზე, მძღოლის უკან, მგზავრისთვის, კიდევ ერთი ადგილი გაითვალისწინეს და ჩაუქროლებდნენ „დესნა დვიანები“ სკოლელ გოგოებს, მოისვამდნენ მგზავრის სკამზე და გოგოებიც ისე მიეკრობოდნენ, როგორც რაინდებს და იყო რაღაც რაინდული ამ საქციელში და წებოვნად რომანტიკული და ბლანტიც – რამეთუ პიონერ გოგონებს, პერვერტების თვალის გასახარად, მაინცდამაინც ძალიან მოკლე ქვედაბოლო და მთლად თეთრი წინდები უნდა სცმოდათ და „დესნა დვას“ ჯაჭვი კი ყოველთვის მაზუთიანი თუ ტაოტიანი იყო და აი ასე, ძალიან მარტივად და უპრობლემოდ იგებდა საბჭოთა გოგოს მშობელი – საბჭოთა მამა, ვინმეს ხომ არ მისჯდომოდა მისი ქალიშვილი და ვაი იმ ქალიშვილის ბრალი, ვისაც რომ მაზუთის ძურძგლი დაეტყობოდა გაკრახმალებულ, თეთრ წინდებზე და აქვე ვთქვათ, რომ ბევრნი იყვნენ ეგეთები და ჩვენ კი მხოლოდ ერთზე შევჩერდეთ და ვთქვათ, რომ ქალიშვილს ერქვა მილა, ხოლო მის რაინდს კი – გენა და გენამ სატრფოს ზურგსა და თეძოზე სამხედრო ქამრისა და ხუთქიმიანი ვარსკვლავის უკვე ჩალურჯებისკენ წასული კვალი რომ იპოვა, აიღო ნახევარლიტრიანი „არმენიას“ ბოთლი, გემოზე გამოცალა და თუჯის ჟანგიანი მილით დაულეწა ნეკნები – ასევე მასავით, მაგრამ რამდენიმე ბოთლით მეტი „არმენიით“ გამომთვრალ არწიომას, მილას ლოთ მამას, ყოვლად მოცუცქნული აღნაგობისა და უზარმაზარი ეგოს პატრონს, წოდებით კი ლეიტენანტს და, აი, ასე რაინდულად და ლამაზად სთხოვა მაზუთიანი ქალიშვილის ხელი. არწიომა დიდხანს ფიქრობდა გენას „თხოვნაზე“ და სანამ არწიომა ფიქრობდა, გენა იმალებოდა და რაც უფრო მეტს ფიქრობდა არწიომა, მით უფრო მეტს სვამდა და რაც უფრო მეტს სვამდა, მით უფრო ხშირად იქნევდა სამსახურის „მაკაროვს“ ჰაერში და რაც უფრო ხშირად იქნევდა ამ „მაკაროვს“, მით უფრო ხშირად უვარდებოდა ტყვია ლულიდან და რაც უფრო ხშირად უვარდებოდა ტყვია, მით უფრო ხშირად იღებდა საყვედურს სამსახურში და ბოლოს იქამდე მივიდა, რომ ჯერ იარაღი ჩამოართვეს, შემდეგ კი წოდება და როგორც კი არწიომამ დაკარგა ჩინი და შესაბამისად წონა, გენა დაბრუნდა ერევანში, დაბრუნდა ორწლიანი მალვიდან, ქალაქ თბილისიდან და თავიდან და ამჯერად თუჯის მილით კი არა, იტალიური ოქროს ბეჭდით სთხოვა ქალიშვილის ხელი, რამეთუ დიდი გრძნობით და უფრო მეტი ვნებით უყვარდა მილა და უყვარდა ყოველ ღამე და დღეში რამდენჯერმეც და უყვარდა ისე მოულოდნელად და ისეთ მოულოდნელ ადგილებში, როგორ ადგილებშიც სიყვარული არა მხოლოდ საბჭოთა მოქალაქეს, არამედ არცერთ წესიერ და პასპორტიან ადამიანს არ შეეფერება და უყვარდა მილა ბელადის ძეგლებს ქვეშ და უყვარდა „ნოლ ექვსებში“ და უყვარდა ლიფტებში და უყვარდა მილიციის განყოფილებებშიც, რომელშიც გადარეული სიყვარულის გამო ხშირად ამოჰყოფნენ ხოლმე თავს და უყვარდა მილიციის განყოფილებიდან დაბრუნებულსაც და უყვარდა მშობლების ოროთახიან ბინაში და უყვარდა ისე ძლიერად, რომ ეს სიყვარული სრულად ფარავდა ამავე სიყვარულის კვნესის და ოხვრის და ხვნეშის და არცთუ ისე ხარისხიანი საბჭოთა საწოლის ზამბარების ჭრიალს ხმას და, აი, ახლა, თითქმის ოცდაათწლიანი ცოლქმრული ცხოვრების თავზე, გენა მაგ გამქრალ სიყვარულს კი არ მისტიროდა, არა! გენას „დესნა დვაზე“ ეფიქრებოდა,