შესავალი დედას,
თინათინ გრატიაშვილს
გაგიგონიათ მუცლის იქით, ხერხემლის სიღრმიდან ამოსული ბღავილი – „დამანებეთ თავი! საკმარისია! გეყოთ, არაადამიანებო! არაააააააა“ – „ხმა“ ყვირის შემზარავი, ყვირის ისე, რომ გული და სული მოჰყვება. „ხმა“ ისეთია, წამში მიხვდები, რომ დიდი უბედურება მისულა მასთან, დარჩენილა და ახლაც არ ტოვებს. უბედურებასთან საბრძოლველად და მოსაგერიებლად თითქოს მხოლოდ ცხოველისებური ბღავილი შემორჩენია.
თავშლიანი ქალი... ამ გაუსაძლის ხმას მიჰყვება, რათა დაეხმაროს, როგორმე უშეღავათოს.
– ალბათ, ნემსს თუ უკეთებენ ვინმე დავრდომილს, იქნებ ცემით სულსაც ხდიან. რაღაცას უნდა ვეცადო. ნაბიჯს აუჩქარა, თავშალი გაისწორა ქალმა და თითქოს მოემზადა, რაღაც უბედურების თანაზიარი გამხდარიყო. ხმაც უფრო ახლოდან მოისმოდა.
– მიდი, მიჰყევი, ამ ხმას მიჰყევი, არ შეგეშინდეს განწირული ბღავილის გამო!!! – რაღაც შინაგანმა ძახილმა თითქოს გაამხნევა კიდეც.
„უნდა მიუსწრო როგორმე, ეს უნდა შეძლო, დავრდომილი წამოაყენო, დაჩაგრულს გამოექომაგო“ – კარნახობდა შინაგანი ხმა, რომელმაც მაშინ უფრო იმძლავრა, ორჭოფობა რომ შეუჩნდა, ხომ არ ჯობია ჩემს გზას და საქმეს ვეწიო, იქნებ მას სულაც არ უნდა შველა და თავისთვის ვაივიშობს.
– ან ამ მოხუცმა ქალმა რა უნდა შევძლო, ჯანიც აღარ შემწევს ვინმე გავაშველო, ან ჩემს ჭაღარას პატივს ვინ სცემს ახლა საერთოდ?!... უმჯობესია გზა განვაგრძო, იქნებ სხვამ გაიგოს და იმან უშველოს. მაგრამ რომ არავინ ჩანს... ვინმეს გამოჩენამდე და ლოდინში რომ დაიღუპოს კიდეც? როგორ ვიცხოვრო მერე, ან რა ვუთხრა ჩემს სინდისს – უბედურებას შევესწარი და არაფერი ვიღონე, სხვის იმედად მივატოვე განწირული... არა, ასე არ ეგების...
– ნუღარ ფიქრობ ამდენს, – ამუნათებდა ქალს მეორე მე, – არ გაქვს უფლება. მერე რა, რომ მოხუცი ხარ, შველას ყოველთვის შეძლებ, ახლა უჭირს, ახლა სჭირდება... დროა.. მოასწარი, შველა მოასწარი!!!
გაბედული „მეს“ შემოძახებამ გაჭრა, აჯობა გაუბედავ „მეს“. კვლავ მიჰყვა ხმას, განწირული ადამიანის თავზარდაცემულ ბღავილს. თავშალმოხვეულმა სიფრიფანა მოხუცმა ხელჯოხით ჭიშკარი მოსინჯა, ღია იყო და შეაღო. ადამიანის ხმა უფრო შემზარავი გახდა. ისეთი ბავშვობაში რომ წარმოედგინა საშინელებათა ამბების მოსმენის შემდეგ. მსგავსი მხოლოდ დაჭრილი მგლის ან ტურის ყმუილი შეიძლება ყოფილიყო, რადგან დედა ეუბნებოდა ხოლმე ბავშვობაში – როცა დაჭრილი მგელი ყმუის ყველა იმალება, მათ შორის უსულო საგნებიცო. შეშინებულს, სულგანაბულს და საბანში ჩამალულს ამის შიშით არაერთხელ ჩასძინებია.
წამებში გაიელვა ბავშვობის ზღაპრებმა და დაუჯერებელმა თავგადასავლებმა, მაგრამ ახლა ნამდვილ განსაცდელს უახლოვდებოდა. მიუყვებოდა ეზოს, უცნაურად უღიმღამოს. მთლიანადნაცრისფერს. მიადგა დაფეხვილი სახლის ზღურბლს. კარიც გაცრეცილი, აქერცლილი საღებავით... ფანჯრებზეც დაუდევრად ეკიდა ფარდები. ეტყობოდა კარი სიძველისგან ბოლომდე არ იხურებოდა. შენობის გასწვრივ სადღაც კუთხეში ფიცრული საპირფარეშო იდგა.
თითქოს ხმამ რაღაც იგრძნო – ქალის მიახლოება. ჯერ შემზარავმა ბღავილმა იკლო, შემდეგ სამარისებურად დადუმდა.
კარი რომ შეაღო, ოთახის სიღრმეში მაგიდასთან მჯდარი შუახანს გადაცილებული კაცი დაინახა. მოხუციც არ ეთქმოდა. მითუმეტეს ღონემიხდილის შესახედაობაც არ ჰქონდა... ახალგაზრდობაში ურიგო შესახედავი რომ არ იქნებოდა, ესეც ჩანდა... სახეზე რაღაც დიდი განსაცდელის ნაკვალევი აღბეჭდვოდა... თვალებით არეული გამოხედვა, მაგრამ მის მზერას შეშლილისას ვერ დაარქმევ და ერთი შეხედვითვე ემჩნეოდა, რაღაც სიღრმისეულ იარას რომ ებრძოდა.
ხელებაკანკალებულს სახე გაფითრებოდა. მიტკალის ფერი ედო.
– შვილო, ვინმეს ხომ არაფერი გასჭირვებია და შველა ხომ არ სჭირდება აქ? შენ გარდა არის კიდევ ვინმე? მომეჩვენა თითქოს აქ ვიღაცას ძალიან უჭირს.
– არა – უარყოფის ნიშნად თავი რამდენჯერმე გაუქნია დამხვდურმა.
– სულ ახლახან ნუთუ ტყუილუბრალოდ ყვიროდა ვიღაც? მეგონა სულს ატოვებინებდნენ და იმქვეყნად ისტუმრებდნენ... ეგება შენ თვითონ გაგჭირვებია, არ მოგერიდოს – ჩაძიებით უმეორებდა ქალი, თან დროდადრო ხმა უთრთოდა.
– არა, არა, ჩემს მეტი აქ არავინაა და დიდი ხანია არც არავინ ყოფილა. სულ მარტო ვარ სახლში, – ქალის თანამგრძნობმა ხმამ ოდნავი სიამე მოჰგვარა, თუმცა ცოტა არ იყოს გაკვირვებულმა გახედა და დიდი ჭიქიდან წყალი დალია.
– ნუთუ შენ ყვიროდი ახლა შვილო? – ჰკითხა დაყვავებით მოხუცი ქალი და თან თავშლის ბოლოს ფრთხილად ჩამოუსვა ხელი.
– ვყვიროდი? არა. არ ვიცი...
– ყვირილიც რომ არ ეთქმის შვილო, რაღაც არადამიანურმა ბღავილმა გადმომახვევინა გზიდან...
– ვბღაოდი? შეუძლებელია! ჩემი დღეები, თვეები, წლებიც და ცხოვრებაც აქ, ამ ოთახში გავლიე, მაგრამ სულ ჩუმად ვიყავი და ვარ კიდეც... – ნაადრევად გაჭაღარავებული კაცი წამიერად გაირინდა და კიდევ უფრო ხმადაბლა განაგრძო – ვზივარ ჩემთვის ჩუმად. ამ უწესრიგო ფარდიანი ფანჯრიდან აღიქმება ჩემთვის სამყარო. აქედან დანახული რეალობა ნაცრისფერია წელიწადის ყველა