დანარცხებული ღმერთები ჩემს გმირებს:
მამას – პროფესორ ნვაი ადიჩის და
დედას – მისის გრეის იფეომა ადიჩის,
ყველაფერი კარგად იქნება.
პალმის კვირა
ჩვენს ოჯახში მონასტერი მაშინ აირია, ჩემმა ძმამ, ჯაჯამ, ზიარებაზე უარი რომ განაცხადა. გამწარებულმა მამაჩემმა ისე მოისროლა ლოცვანი, ოთახის მეორე მხარეს, შუშის თაროზე გამოწყობილი ფაიფურის სტატუეტები ერთიანად მილეწ-მოლეწა. ის იყო, ეკლესიიდან დავბრუნდით; დედამ ნაკურთხი წყლით დანამული პალმის ახალდამტვრეული ტოტები სასადილო მაგიდაზე გაშალა და ტანსაცმლის გამოსაცვლელად ზედა სართულზე ავიდა. მოგვიანებით პალმის ფოთლები ჩაწნა, დაკვანძა, ჯვრის ფორმა მისცა და კედელზე ოქროსვარაყიან ჩარჩოში ჩასმულ საოჯახო ფოტოს გვერდით დაჰკიდა. ჯვრები მომავალ ნაცრისყრის ოთხშაბათამდე ასე დარჩა კედელზე გამოკიდებული; მერე ეკლესიაში წავიღეთ, დავწვით და ფერფლად ვაქციეთ. მამას, სხვა ობლატების(ადამიანები, რომლებიც იზიარებენ სამონასტრო სულიერებას, თუმცა მონასტერში არ ცხოვრობენ (საერო ობლატები))მსგავსად, გრძელი რუხი კაბა ეცვა და წინამძღვარს ნაცრისყრის რიტუალის შესრულებაში ეხმარებოდა. როგორც წესი, მამასთან რიგი ნელა მიიწევდა, რადგან ნაცარში ამოთხვრილი ცერით თითოეულ შუბლს დიდი მონდომებით ასვამდა ჯვარს და როცა „მტვერი ხარ და მტვრადვე იქეც“ ამბობდა, ყოველ სიტყვას დინჯად, მრავლისმეტყველი დამაჯერებლობით წარმოთქვამდა.
მესაზე მამა მუდამ შუა გასასვლელთან ახლოს, წინა სკამის კიდეზე იჯდა. გვერდით დედა, ჯაჯა და მე ვუსხედით. პირველად მამა იღებდა ზიარებას. მარმარილოს საკურთხეველთან ქერათმიანი ქალწული მარიამის ბუნებრივი ზომის ქანდაკება იდგა. ზიარებისას, მამაჩემის გარდა, თითქმის არავინ იჩოქებდა. მუხლს მოიყრიდა, თვალებს ისე მაგრად დახუჭავდა, რომ დაძაბულობისგან სახე ემანჭებოდა, მერე სადამდეც შეეძლო, ენას გამოჰყოფდა და ბოლოს თავის ადგილს უბრუნდებოდა. იჯდა და საკურთხეველთან თავმოყრილ მრევლს უცქერდა; შეტყუპებულ ხელისგულებს აქეთ-იქით ლამბაქებივით გადაშლიდა ხოლმე, ზუსტად ისე, ოდესღაც მამა ბენედიქტემ რომ გვასწავლა. მამა ბენედიქტემ წმინდა აგნიას ეკლესიაში მსახურება შვიდი წლის წინ დაიწყო, მაგრამ ხალხი მაინც „ახალ მღვდელს“ ეძახდა. რომ არა მისი კანისფერი, ალბათ ყველაფერი სხვაგვარად იქნებოდა, მაგრამ სითეთრე მართლაც ახლის იერს სძენდა; შესქელებული რძისა და შუაზე გადახსნილი გრავიოლას ფერის პირისახე ნიგერიის მწველ მზესა და შვიდჯერ გადავლილ ჰარმატანს(მშრალი და მტვრიანი დასავლეთაფრიკული ქარი. ქრის საჰარიდან გვინეის ყურის მიმართულებით ნოემბრის ბოლოდან მარტის დასაწყისამდე.) ოდნავაც კი ვერ შეეფერადებინა. ბრიტანული ცხვირიც ისევ ისე ჰქონდა მოწეწკილი, როგორც მაშინ, ენუგუში რომ ჩამოვიდა და სადარდებელი გამიჩინა, ნეტავ, ასეთ ვიწრო ნესტოებში საკმარისი ჰაერი როგორ შესდის-მეთქი. მამა ბენედიქტემ სამრევლოში რაღაც-რაღაცები შეცვალა. მაგალითად, მისი დაჟინებული მოთხოვნით „მწამს ერთი ღმერთი“ და „უფალო შეგვიწყალე“ ლათინურად იკითხებოდა, რადგან იბოს შესაფერის ენად არ მიიჩნევდა. გარდა ამისა, ტაშის დაკვრაც შეზღუდა, რომ მესის დიდებულებას ჩრდილი არ მისდგომოდა. თუმცა წმინდა ძღვნის მირთმევისას იბოს ენაზე სიმღერა დასაშვებად მიაჩნდა. ამ სიმღერებს იგი ადგილობრივს უწოდებდა და როცა სიტყვა „ადგილობრივს“ წარმოთქვამდა, ხაზივით თხელი ტუჩების კუთხეები ისე ეჩაჩებოდა, რომ თავდაყირა დაწერილ ლათინურ „უ“-ს მოგაგონებდათ. ქადაგების დროს, როგორც წესი, ჯერ პაპს ახსენებდა, შემდეგ მამას და ბოლოს იესოს. მამას მაგალითი სახარების საილუსტრაციოდ მოჰყავდა. – დაე, ანათებდეს ჩვენი ნათელი ადამიანთა წინაშე, რათა ქრისტეს დიდებით შესვლა განვასახიეროთ, – თქვა მამა ბენედიქტემ იმ კვირას. – შეხედეთ ძმა იუჯინს, გადატრიალების შემდეგ მასაც შეეძლო სხვა ბობოლებივით ეცხოვრა ამ ქვეყანაში; სახლში მჯდარიყო და არაფერი ეკეთებინა, მით უმეტეს, იცოდა, რომ მის ბიზნესს მთავრობისგან საფრთხე არ ელოდა. მაგრამ არა, ის სიმართლეს „სტანდარტის“ საშუალებით ამბობდა, თუმცა იმასაც ხვდებოდა, რომ გაზეთს რეკლამას აკარგვინებდა. ძმა იუჯინი სიმართლის დამცველია. განა ბევრი ჩვენგანი იბრძვის სიმართლისთვის? განა ბევრი ჩვენგანი განასახიერებს უფლის დიდებით შესვლას იერუსალიმში?
და მრევლი პასუხობდა: – დიახ ან ღმერთმა დალოცოს, ან ამინ, მაგრამ ნაკლები აღტყინებით, ვიდრე ორმოცდაათიანელთა ეკლესიაში უპასუხებდნენ; შემდეგ მშვიდად, ყურადღებით უსმენდნენ. ბავშვებიც კი ისე გაილურსებოდნენ ხოლმე, თითქოს ცდილობდნენ, არაფერი გამორჩენოდათ. ისეთი კვირებიც იყო, როცა მამა ბენედიქტე ყველასთვის ცნობილი ამბების შესახებ ლაპარაკობდა, მაგალითად, რომ მამამ წმინდა საყდრისა და წმინდა ვინსენტ დე პოლის საზოგადოებისთვის დიდი შეწირულობა გაიღო; რომ ის იხდიდა ზიარების ღვინის საფასურს; მონასტრისთვის ახალ ღუმლებს ყიდულობდა, რომელშიც ღირსი დები სეფისკვერებს აცხობდნენ, წმინდა აგნიას საავადმყოფოს ახალ მარჯვენა ფრთას აფინანსებდა, სადაც თავად მამა ბენედიქტე ატარებდა ზეთისცხებას, მრევლი კი მაინც გულდასმით უგდებდა ყურს. მე ჯაჯას გვერდით მუხლებშეტყუპებული ვიჯექი და ყველანაირად ვცდილობდი, რომ სახეზე არაფრისმთქმელი გამომეტყველება შემენარჩუნებინა და სიამაყე მიმეჩქმალა, რადგან, როგორც მამა ამბობდა, თავმდაბლობა ძალიან მნიშვნელოვანი რამ იყო.
რამდენჯერაც შევხედავდი მამას, ყოველთვის ისეთი თავმდაბლობა ეწერა სახეზე, როგორიც მაშინ, „ამნესტი უორლდმა“ ფოტო რომ გადაუღო, როცა მის შესახებ