გალაკტიონზე და ჩვეულებრივ ადამიანებზეც სკოლაში ხმა გავარდა - გალაკტიონი უნდა მოვიდესო.
სკოლის შესასვლელში დიდი დარბაზი იყო. გადაწყდა - შეხვედრა იქ მოეწყოთ. სხვა დროს იქ დაგვიანებულებს იჭერდნენ. პირველი ზარის მერე სკოლის კარები იკეტებოდა. დაგვიანებულები გაკვეთილის გამოსვლას ეზოში ელოდებოდნენ.
ხდებოდა ისე, რომ კარების დაკეტვა შეაგვიანდებოდათ. მაშინ გახარებული დაგვიანებული ასწრებდა ჯერ კიდევ ღია კარებში შევარდნას. კიბეზე აირბენდა და მეორე სართულს გასცდებოდა თუ არა, სამშვიდობოს იყო გასული. არავის არ დაუნახია - არ დაუგვიანია. სკოლაში ოთხი სართული იყო - მეორე სართულზე სამასწავლებლო. კლასებს მესამე და მეოთხე სართულები ეკავათ.
მაგრამ ხდებოდა ისეც, რომ კარებში შურდულივით შევარდნილი დაგვიანებული, ის-ის იყო კიბეებისაკენ რომ უნდა გაეხვია, ფიცხელასავით მახეში ებმეოდა. დარბაზის მეორე მხარეზე, მოფარებულში, სახემომღიმარი მასწავლებლები იდგნენ. იმათ პირდაპირ ხელში უვარდებოდა. გულსაც უკეთებდნენ - იქით არა, აქეთ მობრძანდი, სწორედ რომ შენ გელოდებოდითო. მერე უკვე გულგაკეთებულს დირექტორის კაბინეტში მიაბრძანებდნენ. მეორე დღეს სკოლაში მშობელთან ერთად მოჩანჩალებდა.
მეორეჯერ ამისთანა მახეში აღარ გაგაბამო, - აძლევდი პირობას საკუთარ თავს, მაგრამ მეორეჯერაც ღიად დარჩენილი კარების ცთუნება დიდი იყო. ან გაუძლებდი, ან არა. მით უმეტეს კარებშიც არავინ არ ჩანდა.
ახლა იქ არავის არ იჭერდნენ. ყველაფერი მზად იყო გალაკტიონთან შესახვედრად. დარბაზში ტევა არ იყო. გრძელი სკამები სადღაც ჩამოიმათხოვრეს, მაგრამ ყველას მაინც არ ჰყოფნიდა. მთელი გარშემო მცხოვრები მოსახლეობა სკოლას მოაწყდა. წინა რიგებში დაბალკლასელები დასვეს, სულ წინ - პირველკლასელები.
შეხვედრა ხუთი საათისათვის იყო დანიშნული. უკვე რვა საათი იყო, გალაკტიონი არ ჩანდა. ორჯერ იყვნენ იმის მოსაყვანად წასულები. უკან დაბრუნდნენ: ცოტა ნასვამია, ჯერ არ გამოფხიზლებულაო.
გაუჭირდა ხალხს - ნამეტანი დიდი ხნის ლოდინი გამოუვიდათ. ადგილიდან ფეხი მაინც არავის მოუცვლია. ხალხი არ აკლდებოდა, თუ არ ემატებოდა.
წინა რიგებში კი პირიქით, თავს მშვენივრად გრძნობდნენ. ბედნიერი დრო დასდგომოდათ. დიდი ხანია ასეთი თავისუფლება არა ჰქონიათ. ვისაც რა უნდოდა იმას აკეთებდა. იყო ერთმანეთთან გაუთავებელი ბღლარძუნი და გაქცევ-გამოქცევა. მასწავლებლებმა ხელი ჩაიქნიეს - ახლა ამათთან მაინც ვერაფერს გააწყობო.
ღმერთს სამებით უყვარსო. მესამეჯერ კიდევ წავიდნენ მოსაყვანად. ამჯერად პატივცემული ქეთოც მიჰყვებოდა - გალაკტიონის გარეშე არ დავბრუნდებიო.
ქეთო ქართულის მასწავლებელი იყო. მწარე ენის ქალბატონი გახლდათ, არც სიმართლის თქმაზე არ დაიხევდა უკან. მასწავლებლებს მაინცა და მაინც გულზე არ ეხატათ, მაგრამ იცოდნენ - იმასთან ვერაფერს გააწყობდნენ. ქეთო მთელ რაიონში ქართული ლიტერატურის ერთ-ერთ საუკეთესო მცოდნედ ითვლებოდა. შეხვედრის წაყვანა მას ევალებოდა.
ქეთოს წასვლამ უშველა - გალაკტიონი მოიყვანეს. პრეზიდიუმში სკამზე დასვეს თუ არა, თავი მაგიდაზე დასდო და მამაპაპური ძილიც გამოაცხო. ქეთოს ამბავი რომ ვიცოდით, გამოფხიზლდა - არ გამოფხიზლდა, მაინც წამოიყვანდა.
გალაკტიონს ეძინა, გამომსვლელები კი ერთი მეორის მიყოლებით აღფრთოვანებული კითხულობდნენ იმის ლექსებს.
მანამ არ მოისვენეს, სანამ კაცი არ გააღვიძეს.
ცოტა რომ გამოფხიზლდა, იკითხა: ვისი დაწერილია ეგ ლექსებიო. თქვენი ბატონო გალაკტიონო - ქეთომ უთხრა. უყურე შენ, კარგი ლექსები დამიწერიაო.
მერე მთლად რომ გამოფხიზლდა, ჩანთიდან წიგნები ამოალაგა. ჩამოუარა პირველ რიგს და ყველას სათითაოდ თავისი დაწერილი წიგნები დაურიგა. პირველკლასელები გახარებული იყვნენ - წიგნი ყველას შეხვდა.
მე წიგნი არ შემხვდა - მეორე რიგში ვიჯექი.
შეხვედრის მერე მე, ამიკო და რობკა ერთად მოვდიოდით. წიგნი არც ამიკოს არ შეხვედრია, მაგრამ ეგ სულაც არ ადარდებდა. ის კი არა გალაკტიონს ლექსიც კი დაუწერა: მოვიდა გალაკტიონი, დაჯდა გახარებული, რომ მასზე ლექსებს იძახდნენ, ამკობდნენ და ადიდებდნენო.
მაგარი ლექსიაო, რობკამ თქვა. მეც ძალიან მომეწონა. ჩვენ გვეგონა რომ გზაში გამოიგონა. რა გზაში, სკოლაშივე გამოვიგონე, არ მათქმევინესო, - იწყინა ამიკომ.
სულ სხვა იყო მე და რობკას ამბავი. ორივე დაბოღმილები ვიყავით. წიგნი არც იმას არ შეხვდა - ისიც მეორე რიგში მჯდარა. გალაკტიონისათვის ეგ ვერ გვეპატიებინა. მთელი გზა სულ იმაზე ცუდებს ვამბობდით. კიდევ რა გვეთქვა ცუდი, იმას ვიგონებდით. მანამ სახლამდე მივიდოდით, კიდევ რაღაცეები გამოვუჩხრიკეთ, მაგრამ ბოღმა ჯერ კიდევ არ დაგვეცალა.
ამ დღიდან მოყოლებული მე და რობკა გადაბმული მეგობრები გავხდით - გალაკტიონი გვაერთიანებდა. უფრო სწორად - იმაზე გულში ჩადებული ბოღმა.
მანამ გულს არ მოვიოხებდით იმის ძაგებით, ერთმანეთს არ ვცილდებოდით. არადა, სულ ახალ-ახალ დანაშაულებს ვუგონებდით.
მერე მაგისთანებს შევეშვით. გალაკტიონთან ჩხუბს და კამათს თავი დავანებეთ. უკვე დიდები ვიყავით. თანაც რაც გულში ჯავრი გვქონდა, ყველაფერი უკვე მერამდენეჯერ გვქონდა ნათქვამი. ახალი რაიმე დანაშაული კი ვეღარ მოგვეძებნა. უამინდობასაც თუ მიაწერდი, თორემ