წინათქმა პოეტი, მთარგმნელი, ხელოვნების კრიტიკოსი, ივ ბონფუა ფრანგული ლიტერატურის ერთ-ერთი თვალსაჩინო ფიგურაა. „მოძრაობა და უძრაობა დუვისა“ (წყლით სავსე არხი, რომელიც ციხე-დარბაზს თავდაცვის მიზნით გარს არტყია (მთარგმნ. შენ.).) პოეტის პირველი, სიურრეალისტური განწყობის კრებულია, რომელიც 1953 წელს გამოიცა. იგი შედგება 5 ქვეთავისგან: თეატრი, უკანასკნელი ჟესტები, დუვი ლაპარაკობს, ორანჟერეა და ნამდვილი ადგილი. ამ კრებულში, უსათაუროსა და მოკლე ლექსებს რამდენიმე ნაწილისგან შემდგარი გრძელი ლექსები ცვლიან.
ეპიგრაფად წამძღვარებული ჰეგელის სიტყვები კრებულის ერთგვარი შინაარსობრივი გასაღებია: სიცოცხლე განუყოფელია სიკვდილისგან, რომელსაც თავად სიცოცხლე საკუთარ არსში ატარებს. სიკვდილი გვართმევს სიცოცხლეს, რომელიც სხვა ფორმითა და სახით შეიძლება გაგრძელდეს კიდეც. პოეტი, მკვეთრად ტრაგიკული, ხშირად სიურრეალისტური ხატებებით ეპაექრება სინათლესა და სიბნელეს შორის გახერგილ სიკვდილს, რათა მასში მარადიული საზრისი იპოვოს: „დაე, ჩემი სიკვდილით სიცივე აღდგეს, საზრისი რომ შეიძინოს“. ეს კრებული სიკვდილის უმძაფრესი განცდაა. იგი „დუვშია“ ჩასახლებული, რომელიც სიკვდილის მიერ წარხოცილი საყვარელი ადამიანის ალეგორიული ხატია. ამ პოეტური ხატით, ავტორი, სიკვდილთან ერთად, სიცოცხლის მარადიულობისა და კვლავდაბრუნების იდეასაც უმღერის. ამიტომაც, ხშირად სახეს იცვლის დუვი. იგი ხან ადამიანურია, ხან ცხოველური, ხან მინერალური და ხანაც „მწირი და კუპრივით მიწა, მის გვერდით ჩაძინებული“. ივ ბონფუა შთაგონების წყაროდ სიურრეალისტურ ხერხებს იყენებს, არა იმიტომ, რომ დაშორდეს რეალობას, არამედ, პირიქით, ავტორს სურს, თავისი სიურრეალისტური განცდით ბოლომდე ჩასწვდეს ბუნებას თავის მრავალფეროვნებაში, რათა იპოვოს „ნამდვილი ადგილი“, რომელიც კრებულის უკანასკნელი ქვეთავის სათაურიცაა.
ტრაგიკული პერსონაჟების დარად, დუვი მხოლოდ იმიტომ გამოჩნდება ხოლმე, რომ კვლავ გაუჩინარდეს. თავისი უეცარი გამოჩენით იგი რეალობის ახლებურ განცდას ბადებს, განცდას, რომლითაც პოეტს სურს, ხელი ჩასჭიდოს მარადიულ აწმყოს, რომელიც მას სიკვდილის საცეცებისგან დაიხსნის და გაათავისუფლებს: „თითქოს ღიობს ეძებდე სამყაროს სიმჭიდროვეში...“
