ხე ნანგრევებში ხე ნანგრევებში
ხე ჩამდგარიყო
ნანგრევებში,
იმედად ქვების,
სიცოცხლეს აფრქვევს
აწოწილი,
ღირსია ქების.
კუბა
სიცხე და პალმები,
სახე გაოფლილი,
ფეხებზე სანდლები,
მკერდი აფოფრილი.
სიგარის ბოლი,
რომი ჭიქაში,
ქოქოსის სითხე
ყავისფერ თიხაში.
ბანანის სურნელით
ბარი გაჟღენთილი,
იქვე, „ შევროლეტი “ -
ცოტა ჩაჭეჭყილი.
გიტარა, პერკუსია …
გაისმის მღერა,
ესეც აქაური
„ Guantanamera. “
სივრცის ლიმიტი
ღიმილის ქუჩას
მიუყვება ძველი ღიმილი,
ღიმილი რჩება,
სახე იცვლის
თავის კონტურებს,
ასე, ამგვარად,
გვეწურება
სივრცის ლიმიტი
და კალენდარიც
დროის გასვლას
დაგვიდასტურებს.
მე, ვინატრებდი
სულ სხვა დასაწყისს,
სულ სხვა ფრენებს
და სულ სხვა პალიტრას,
შევამცირებდი
შენამდე მანძილს,
ახალგაზრდას
თუ ისევ ამიტან.
ვიღაც ცხოვრობდა
ლაღი ცხოვრებით,
ღამის დარდები
დილამ ათრია,
აქ რომ ცხოვრობენ
სულის ცხონებით,
იქ -პაწაწინა
მწვანე ბაღია.
მხურვალე სხეულს მოედო ფიქრი
თოვლმა გაჩუქა სულ ერთი ფიფქი,
ბუხრის პირას, რომ ჩაგადნა ხელში,
მხურვალე სხეულს მოედო ფიქრი,
ბურთი გაწვება მაგ ლამაზ ყელში.
სიტყვა რაა, იმ სიტყვას ვეძებ,
როგორმე გულზე რომ მოგიფონო,
ჯაჭვი კი არა, ძეწკვია, ძეწკვი!
შენს შესამკობად მსურს მოვიგონო.
წავა, გაქრება, ამ ზამთრის სუსხიც,
თუმცა, ჯერ ხომ არ დაუთოვია,
გონება სითბოს უცდის და უცდის,
სულს სხეული არ დაუტოვია.
არ მოგვშორდება ფიფქებზე ფიქრი,
ბუხარიც მუდამ მიგვიხმობს ზღურბლთან,
ვუახლოვდებით ლანდებს და თითქმის -
ისევ ვბრუნდებით ჩვენს თავთან უკან.
დღეებს გჩუქნი
არ არსებობს
ჩაკირული დრო
და
დღეებს გჩუქნი,
როგორც ლამაზ
მძივებს.
„ წერტილია “ ,
რაც გავიდა ის
და,
რაც გრძელდება,
შენებურად- „ მძიმე “ .
მუზა
მუზა შემძვრალა სულის ღრიჭოში,
კალამი ამ ხის მცირე ფესვია,
ხელებს ჩამავლებს უცებ ქეჩოში,
სულს რომ შემიძრავს-შენი ლექსია.
ამდენი, ასე, საიდან, როგორ?
ზეცას მოკრიფე ცისარტყელები,
ყვავილს მიაგნე და იქვე, ობოლს,
შემოახვიე ტანზე ფერები.
შენ ხარ პოეტი, უცინი მუზას,
მუზა ხომ შენი მოზიარეა,
მე კი მივყვები უბრალოდ ქუჩას,
ვიცი, ლექსებს წერ, როცა ღამეა.
კოსმოსში
როცა ვენერა მოძებნის მიზეზს,
მხურვალე სხეულს მთვარეს მიანდობს,
მთვარეც უცნაურ სილუეტს იძენს,
ყველაზე მეტად იმ დროს კიაფობს.
ირწევა ზეცა,მიწაც ბობოქრობს,
ვნება კოსმოსის მოზიარეა,
ქარი თუ არა, ალბათ ჩამოთოვს,
მოსიყვარულე დღე და ღამეა.
იალქანი
წვიმა წვეთებად კი არა,
მიყვარს ნიაღვრად,
სისველე ფარავს
გულის ნაოჭებს,
ტალღა მიახეთქებს
სადღაც იალქანს და
შეუპოვრობა მისი
მაოცებს.
დარჩა ზოლები
ქათქათა ტანზე,
წყალმა იალქანს
გეზი უცვალა,
როცა მოვიდა
თითქოს და აზრზე,
გამოთხოვებაც
აღარ აცალა.
დასვრილ, გაჟღენთილ
ბილიკს უყურებს,
იალქანს იშრობს
საბრალო-მზეზე,
ტალღა ხმაურობს,
უჭედავს ყურებს,
ახალი დარტყმის
მიზეზებს ეძებს.
იცეკვე
იცეკვე ისე,
რომ, შეუმჩნეველი
არ დარჩე,
არ აჰყვე სიჩუმეს.
ცეკვაა შენი სტიქია
და სამყარო იჩუქე.
დაბნედილ თვალებს
ამოავსებს
ხმაური შავი,
იცეკვე მაგრად,
არ დაზოგო
ტანი და თავი.
ალმოდებული ფიქრები
ალმოდებულ ფიქრებში
ჩანაცრდება დარდი,
ვიფანტები სიტყვებში,
როცა თეთრად ბარდნის.
თავბრუს მახვევს ალერსი,
მიწვევს ვნების რკალში,
გიცქერ ბავშვურ თვალებში,
თუმცა, არ ხარ ბავშვი.
წუთისოფელი
ერთიც და მოვა სიმშვიდე,
დაგვეკარგება ძალა,
ზეცა აგვიყვანს, გვიშვილებს,
მიწა აგვართმევს ღალას.
დარჩება სიტყვა ეული,
ნათქვამი ადრე გულით,
სიცოცხლე არის ხვეული,
არ იყიდება ფულით.
სიტყვა
სიტყვას მოაქვს სიტყვა,
აზრს მოჰყვება აზრი,
ალბათ ასჯერ მითქვამს,
მომრევია ბრაზი.
გათოვდება როდეს,
ჩათეთრდება სულში,
ვეკიდები კბოდეს,
ნაცარია ხნულში.
თუ დათბება მხოლოდ,
მაშინ გიცნობს გული,
ჩამოდნება ლოლო,
მოვა გაზაფხული.
არ იცი
არ იცი, სად გაქვს სახლი,
ადრე კუნძულზე გქონდა,
სახლს ეკრა დიდი ბაღი,
ბაღში ზამთრობით თოვდა.
არ იცი, ვინ ცხოვრობს შენთან,
ვისთან საუბრობ დღისით,
ვინ გიწევს მარჯვენა ხელთან,
მკერდი გიჭირავს ვისი.
არ გათბობს სხივი დილის,
სიცივე სულში ატანს,
ვერ შეგიკრია ღილი
მძაფრი ქარების ამტანს.
დაემალები ვითომ?
იმას, რაც შეგხვდა წილში,
იმაზე მეტს ნუ ითხოვ,
რაც ჩაგეწერა წიგნში.
გიყვები ზღაპრებს
მე, გავიხსენე ოთახი და
ხედი სარკმლიდან,
მეხსიერებას ვათავისუფლებ
ბავშვის დარდისგან.
ვეთხოვები დერეფანს და
წუთიერ ღიმილს,
ისევ ეწყობა სინასავით