1. ბიძია მეთიუ და მისი ფოსილები დები ფოსილები კრომველ-როუდზე ცხოვრობდნენ, იმ ქუჩის ბოლოში, რომელიც ძალიან შორს არის ბრომპტონ-როუდიდან, თუმცა იმდენად ახლოს, რომ ყოველ წვიმიან დღეს გოგონები თოჯინების სახლების დასათვალიერებლად მიჰყავდათ „ვიქტორიასა და ალბერტში“, ხოლო, თუ თავსხმა არ იყო, „პენის დასაზოგად“ ფეხით მიდიოდნენ.
პენის დაზოგვა და ფეხით სიარული ძალიან მნიშვნელოვანი რამ იყო.
– ბიმის, – იხსენებდა მოგვიანებით პაულინი, უფროსი და, – ალბათ, ტაქსებით მგზავრობა უფრო უყვარდა. ეტყობა, ფეხით სიარული დიდად არ ეხატებოდა გულზე, თორემ ნამდვილად არ იყიდდა სახლს ლონდონის ყველაზე გრძელი ქუჩის ბოლოში.
– სულ ძრავიანი ავტომანქანა ჰყავდა და ტაქსის დაქირავება რაში სჭირდებოდა? – შეედავებოდა შუათანა, პეტროვა.
„ბიმი“ ბიძია მეთიუს შემოკლებული სახელი იყო. ის გოგონებისთვის ლეგენდარული ვინმე გახლდათ, რადგან ჯერ კიდევ მაშინ, როცა მეტისმეტად პატარები იყვნენ საიმისოდ, რომ ბიძა ხსომებოდათ, სამოგზაუროდ წავიდა და დიდხანს აღარ დაბრუნებულა. თუმცა მათ ცხოვრებაში მაინც მნიშვნელოვანი ადამიანი იყო.
– ის, – თქვა ერთხელ პაულინმა, – ძალიან ჰგავდა ზღაპრულ ყარყატს... თითქოს ნისკარტით მოგვიყვანა სილვიასა და ნანასთან.
მას შემდეგ დები ფოსილები ყარყატებს ყოველთვის ბიმებს ეძახდნენ.
მართლაც, ბიმი ძალიან საინტერესო ვინმე ბრძანდებოდა – მან მსოფლიოში საუკეთესო განამარხი ნიმუშები შეაგროვა. შეიძლება ბევრისთვის ეს უცნაური საკოლექციო მასალაა, მაგრამ არსებობენ ადამიანები, რომლებსაც ისეთივე საინტერესოდ მიაჩნიათ, როგორც მარკები. ბიმს განამარხებისთვის, ბუნებრივია, ადგილი სჭირდებოდა და ამიტომაც იყიდა სახლი კრომველ-როუდზე. სახლს დიდი ოთახები და დაახლოებით ექვსი სართული ჰქონდა, სარდაფის ჩათვლით. ბიმი ყველა სართულის თითქმის ყველა ოთახში ინახავდა თავის განამარხებს. რა თქმა უნდა, ასეთ სახლს მოვლა სჭირდებოდა და ბიმმა მალევე იპოვა შესაფერისი ადამიანი – უდროოდ გარდაცვლილი დისშვილის მეუღლე პატარა გოგონათი. რა იქნებოდა იმაზე უკეთესი, ვიდრე ქვრივისა და მისი ქალიშვილის, სილვიასა და მისი ძიძის, ნანას მოპატიჟება, რათა ბიმის სახლშიც ეცხოვრათ და თან მიეხედათ კიდეც? ათი წლის შემდეგ ის ქვრივიც გარდაიცვალა, მაგრამ მისი ქალიშვილი, სილვია, უკვე თექვსმეტი წლისა გახლდათ და ნანასთან ერთად დიასახლისის ადგილი დაიკავა.
ხანდახან, როდესაც სახლი განამარხებით მეტისმეტად გადაივსებოდა, ნანა იტყოდა:
– მის სილვია, ძვირფასო, ბიძათქვენს უნდა უთხრათ, რომ ახალი ქვები აღარ მოიტანოს, სანამ რამდენიმეს მაინც არ მოგვაშორებს თავიდან, – ნანა ჯიუტად არ ეძახდა ბიმის ნაგროვებ ნიმუშებს განამარხებს.
სილვიას ბიძისთვის ამის თქმა ძალიან ერიდებოდა, მაგრამ თავის მკაცრ ძიძას დიდ პატივს სცემდა და მის სიტყვას ვერ გადავიდოდა. ადგა და გაუბედა ბიძია ბიმს, იქნებ ზოგიერთი მაინც გაიმეტოთ მუზეუმისთვისო, მაგრამ კაცმა ქვა ააგდო და თავი შეუშვირა, სანამ პირში სული მიდგას, ერთი ცალიც კი არ გავა ამ სახლიდანო. მერე, ცოტა რომ დაწყნარდა, მიხვდა, მართლაც მეტისმეტია, სახლში ტევა აღარ არის, რაღაც უნდა ვიღონოო, და განამარხების გადარჩევა დაიწყო, რომლის დროსაც ოთახიდან ოთახში ნანას მკაცრი, საყვედურით სავსე და სილვიას რიდიანი მზერა დაჰყვებოდა. ბიძია ბიმმა, როგორც იქნა, მოაგროვა ნიმუშები და ერთი-ორი დღის შემდეგ „თაიმსში“ გამოჩნდა ცნობა, რომელიც იუწყებოდა, რომ პროფესორმა მეთიუ ბრაუნმა გულუხვი საჩუქარი უძღვნა მუზეუმს – თავისი კოლექციიდან განამარხების ნიმუშები უსახსოვრა. ეს კი იმას ნიშნავდა, რომ ჩემოდნიანი კაცები მოვიდოდნენ და შერჩეული ექსპონატებიდან მუზეუმისთვის მნიშვნელოვან ეგზემპლარებს წაიღებდნენ. ნანა კმაყოფილებით ამოიოხრებდა და ოთახების დალაგებას მოჰყვებოდა, სილვია კი იმით ანუგეშებდა ბიძას, რომ შემდგომშიც ყურადღებით მოუსმენდა, თუ სად აპირებდა ბიმი ახალი ნიმუშების მოძიებას.
სწორედ ახალი ნიმუშების ძებნისას მოხდა უბედური შემთხვევა, რომელმაც ბოლო მოუღო ბიმის ნადირობას განამარხებზე – ერთხელაც ახალი განამარხის ძებნისას მთაზე რომ ადიოდა, ფეხი დაუცურდა, ასობით მეტრზე სულ გორვა-გორვით წამოვიდა და ფეხი ისე დაიშავა, მისი მოჭრა გახდა საჭირო.
ალბათ, იფიქრებთ, კაცს, რომელსაც ამქვეყნად ყველაზე მეტად განამარხების შეგროვება უყვარს, რაღა დარჩენია ამ ცხოვრებაში, რაკი მათ საძებნელად სიარულს ვეღარ შეძლებსო, მაგრამ ბიმს რა მოერეოდა?!
– ხმელეთზე ბევრი ვიმოგზაურე, ჩემო ძვირფასო, – გამოუცხადა ერთ დღესაც სილვიას, – მაგრამ ზღვაზე ძალიან ცოტა. ახლა ნამდვილად დროა, სამყარო ვნახო და იქნებ რამე საინტერესოც ვიპოვო.
– ტყუილად გაირჯებით, სერ, ახალი ექსპონატები არ გვჭირდება, – ჩაერია ნანა მტკიცედ, – სახლი ისედაც სავსეა, მოჩუქურთმებული სპილოები და ასეთი რამეებიღა გვაკლია.
– მოჩუქურთმებული სპილოებიო! – ბიმმა დამცინავად გახედა ნანას, – ქალო, მსოფლიო სავსეა ჯადოსნური რამეებით, შენ კი მოჩუქურთმებულ სპილოებზე მელაპარაკები!
მაგრამ ნანა შეუვალი იყო:
– სერ, ნამდვილად მიხარია, როგორც თქვენ ამბობთ, მაგ ჯადოსნურ რამეებსაც რომ ნახავთ, ოღონდ, თუ ღმერთი გწამთ, იქვე დატოვეთ.
ჩუქება
