ჩვენი სამხრეთი დღეს ბოლო დღეა. სულ რამდენიმე საათიღა დარჩა. შემდეგ ყველაფერი დამთავრდება.
ისეთი დასასრულიც არაა, ტირილი რომ მოგანდომოს. არც მკვლელი გვიახლოვდება ნაჯახით ხელში, არც მეტეორი გვეცემა და არც ეპიდემია გვემუქრება. ეს კარგი დასასრულია, რომლის მოახლოებაც ყველას გვიხარია. ამიტომაა, რომ კალენდარში კვირებს ვხაზავთ, ჩანთებს ვალაგებთ, სანდლებს ვყიდულობთ და საზაფხულოდ ვიჭრით თმას. მეც მიხარია. მგონი, ძალიან მაგარი იქნება. უკვე დღეებს ვითვლი.
თვლა ჩემი ჰობია. მიყვარს დღეების, წუთების, თმის სამაგრების, ფანქრების, მეგობრებისა და, საერთოდ, ყველაფრის დათვლა. ვითვლი ჩემგან დამოუკიდებლად, თავისით. პენალში თოთხმეტი იისფერი ფანქარი მიდევს, თუმცა ჩემი საყვარელი ფერი ლურჯია. მეოთხე სართულიდან უკანა ეზოში გასასვლელად სამოცდარვა საფეხურის ჩავლაა საჭირო, ორმოცდაორი ნაბიჯის შემდეგ კი იმ მახინჯ აბრამდე მიხვალთ, რომელზეც „ტიტენის დასახლება“ წერია. ოთხი ათას დღეზე მეტია, რაც ცოცხალი ვარ. ექვს სხვადასხვა ბინაში და სამ სხვადასხვა ქალაქში მიცხოვრია. ხუთ სხვადასხვა სკოლაში ვიარე, სადაც სამი მეგობარი შევიძინე. სამივეს სახელები მ-ზე იწყება. მათგან არცერთთან აღარ მაქვს ურთიერთობა, მაგრამ მ ჩემი საყვარელი ასოა. მარიას სახელიც მ-ზე იწყება.
ვინმემ რომ მკითხოს, რამდენი ნაბიჯია სპორტდარბაზსა და საკლასო ოთახს შორისო, პასუხი ნამდვილად ვიცი. ახლაც სწორედ სპორტდარბაზის გავლით მივდივარ კლასისკენ. ასფალტი სიცხისგან დუღს, დროშა კი ამაყად ფრიალებს. მატილდა და რეგინა დამამთავრებელი სკოლის ღობეს ეყრდნობიან, ერთი სული აქვთ, იქ დაიწყონ სწავლა. ყველას უნდა მათთან დამეგობრება და მათ წრეში ტრიალი. გოგოებს ტანზე მომდგარი მაისურები აცვიათ და გრძელი თმა აქვთ. რეგინა ცდილობს, ჯგუფური ფოტო გადაიღოს. იცინიან და ხალისობენ. გვერდს ვუვლი და ნაბიჯების თვლას ჩუმად ვაგრძელებ. მატილდა ტუჩგამობურცული პოზიორობს.
მარკუსი ბიჭებთან ერთად დგას, აფრიალებული დროშის ქვეშ. წითელი მაისური აცვია, სახესა და ხელებზე უკვე გარუჯულა. მისი ხმამაღალი, კრიალა სიცილი ჩემამდე აღწევს, მიუხედავად იმისა, რომ სამოცი ნაბიჯი მაინც გვაშორებს ერთმანეთს. ნეტავ მისკენ მივდიოდე და ნაბიჯებს ხმამაღლა ვითვლიდე, მაშინ მაინც ხომ შენიშნავდა ჩემს არსებობას. თუმცა, არა, ჯობია, ახალ მოსწავლედ დავრჩე და უცნაური ტიპის იარლიყი არ მომაკრან.
შესასვლელთან იოჰანა დგას, კლასის დანარჩენ გოგოებთან ერთად, და საქანელებს სევდიანად გაჰყურებს. ქარგაუმტარი ქურთუკი აცვია და ველოსიპედის ჩაფხუტი ახურავს, მიუხედავად იმისა, რომ გარეთ ორმოცი გრადუსი სიცხეა. გოგოები საზაფხულო ბანაკზე აღტაცებით საუბრობენ. იქნებ მათ ჯგუფს შევუერთდე და ბანაკშიც გავყვე? ამ ფიქრით ვუვლი გვერდს აფრიალებულ დროშასა და ჩემი ბედნიერების შანსს.
ჩვეულებისამებრ ვესალმები ბავშვებს და სწრაფი ნაბიჯით ავდივარ მეორე სართულზე. საკლასო ოთახის ფანჯრები ეზოს გადაჰყურებს. ოთახში მდუმარება გამეფებულა, რომელსაც მალე ბავშვების ხმაური დაარღვევს.
დროშის გასწვრივ მდებარე ფანჯარასთან მივდივარ და იქიდან ვიხედები. ამ დროს კარი იღება და საკლასო ოთახში ხუჭუჭა ბიჭის თავი ჩნდება.
– გამარჯობა.
ბიჭი კარში ისე დგას, რომ მხოლოდ მისი თავი ჩანს. პირველად ვხედავ, ამიტომ ვყოყმანობ და ხმას არ ვიღებ. ახალმოსული მიღიმის. დიდი თვალები აქვს.
– ეს მეექვსე „ა“ კლასია? – მეკითხება.
მერე ერთი ნაბიჯით უკან იხევს, კარს კეტავს, ალბათ, გარეთ გამოკრული ცხრილი უნდა შეამოწმოს. შემდეგ ისევ აღებს. როგორც იქნა, თავს ვუქნევ, ფანჯარას ვშორდები და მერხთან ვჯდები. ვითომ მნიშვნელოვანი საქმე მაქვს – პენალში გამალებით ვეძებ რაღაცას.
– რა გქვია? – მეკითხება ბიჭი და ოთახში შემოდის.
აქაურობას თვალს ავლებს და იღიმის – თითქოს საკლასო ოთახს პირველად ხედავს და ეს ოთახი ყველაზე გამორჩეული და ლამაზიაო. ცალი ხელი ჯიბეში აქვს ჩაყოფილი, მეორეში კეპი უჭირავს. ზოოპარკის წარწერიანი მაისური და მეტისმეტად დიდი ყავისფერი შორტი აცვია, ულამაზოდ ჩაჩაჩული. შიშველ ფეხზე ნაჭრის ფეხსაცმელი ამოუცვამს, რომელიც ოდესღაც თეთრი იქნებოდა, ახლა კი ჭუჭყისგან გამუქებულა. გრძელი, ფერმკრთალი ხელ-ფეხი აქვს, თავზე კულულები დასთამაშებს.
– ინა, – ვპასუხობ.
– ძალიან კარგი, – იკრიჭება ბიჭი. წინა კბილები დაბრეცილი ჰქონია, – მე ვილმერი მქვია.
მეტს არაფერს ამბობს, დგას და მიყურებს. მგონი, ელოდება, რომ საუბარს გავუბამ, თითქოს ეს ჩემი პასუხისმგებლობაა. შემიძლია ვკითხო, საიდანაა, როგორ აღმოჩნდა ჩვენს კლასში, ზოოპარკი თუ უყვარს, რატომ აცვია ფართხუნა შორტი, მაგრამ ვერაფრით ვახერხებ. ამ დროს ზარიც ირეკება და რამდენიმე წამში კლასში დიდი აურზაური იწყება. ბიჭი, სახელად ვილმერი, ოთახის ბოლოში გადის და კედელს ეყრდნობა. ბავშვები, მგონი, ვერც კი ამჩნევენ, ლაქლაქებენ და იცინიან. დღეს ხომ ბოლო დღეა. სულ მალე დავასრულებთ ამ სასწავლო წელს. მომდევნო სამ საათს მასწავლებელ ვიგდისთან ერთად გავატარებთ და ზაფხულის არდადეგებზე ვისაუბრებთ.
ზაფხულის არდადეგები ორმოცდათოთხმეტი დღისგან შედგება. ასე
ჩუქება
