ახალი საუკუნის პოეზია ძველ რომაელებს უყვარდათ ხოლმე თქმა: nomen est omen(„სახელი არის ნიშანი, სახელი თავად ამბობს ყველაფერს საკუთარ თავზე“). წიგნის სახელი ნახევარი წიგნია, ხოლო კარგი წიგნის შემთხვევაში – თითქმის მთელი წიგნი. ასეთი „მეტყველი“ სახელი აქვს გიორგი შონიას მეორე წიგნს. მისი ლექსების კრებულის დასახელება „რობოტების ყვავილები“ გახლავთ ბოდლერისეული „ბოროტების ყვავილების“ ანაგრამა.
თუკი დეკადანსისა და სიმბოლიზმის ფუძემდებლისთვის ბოროტებას აქვს სილამაზის ელვარება, ოცდამეერთე საუკუნის ქართველი ავტორისთვის მექანიციზმს, რობოტიკას აქვს თავისი, განუმეორებელი სილამაზე. სილამაზე კი, როგორც თავადმა მიშკინმა თქვა და როგორც ყველასათვის ცნობილია, ორივე შემთხვევაში გადაარჩენს სამყაროს.
ვილაპარაკოთ ამბიციაზე. ჩვენს პოეტს რომ დიდი ამბიცია აქვს, გავიგეთ, ახლა ვნახოთ, უნდა ჰქონდეს თუ არა. შევხედოთ, როგორ გამოხატავს იგი თავის პოზიციას სამყაროში, სადაც ყველა ერთად დამარცხდა და არა მარტო დამარცხდა, არამედ აღიარა კიდევაც თავისი დამარცხება და სადაც ყველაფერი ტოტალური კონფორმიზმის სიმყრალემ მოწამლა.
შენ შეგიძლია იყო მშვიდად
და იფიქრო ჯერ დაუწერელ ლექსებზე
და მოსალოდნელ ბედნიერებაზე,
როცა ირგვლივ ყველა მოწყვეტით ეცემა ძირს
და ძალა საკუთარი თავივით ეცლებათ ხელიდან.
ყველანი ერთად აფრიალებენ თეთრ დროშებს
და ყველგან შეგუების აუტანელი სუნი დგას.
ამბიცია ძლიერდება წინამავალი გენიოსის ფარული ციტირებით:
შენ მტკიცედ დგახარ იქ, სადაც უნდა იდგე,
იქ, სადაც მუდამ ქარიშხალია.
ამავე დროს, ლექსისთვის მიცემული სულიერი ენერგია, რომელიც ეროსის სუბლიმაციის გზით მიიღება, უნუგეშოდ არ ტოვებს ხორციელ ლირიკულ გმირს:
გოგონები გაგიჟებას არიან მასზე
და ერთი სული აქვთ გულს როდის გადაუშლიან,
და სიყვარულში როდის გამოუტყდებიან.
(„ჩემი გზა. ნაწილი მეორე“)
ყველაფერი, რაც ხელში მოხვდება: შეყვარებულის დიდი ძუძუები, ტრისტან ტცარა, ტონი კეი, გაზეთი „ასავალ-დასავალი“; ყველა, ვინც თვალში მოხვდება: საეჭვო განათლების მქონე პარლამენტარები, ბიზნესის ფაკულტეტის სტუდენტები, ყველა და ყველაფერი მოუწოდებენ სიმშვიდისკენ და ისიც მშვიდია, მეტიც, ტრაბახობს კიდეც:
უკონფლიქტო ვარ,
როგორც საქართველოს ყოფილი პრეზიდენტი
(„ჩემი გზა. ნაწილი პირველი“)
მშვიდია. უკონფლიქტოა, თუმცა მაინც უნდა იყოს მეტი, ვიდრე გიორგი შონია. რადგან, როგორც პოლ ვალერიმ თქვა, კაცი, რომელსაც ერთხელაც არ უცდია, ღმერთებს დამსგავსებოდა, ნაკლებია, ვიდრე კაციო.
მისი ამბიცია მისი პოეზიის ამბიციაა. და რა შეუძლია პოეზიას? რას ამბობს პოეზია? რას ამბობს თითოეული განთიადი, რომელიც შენი მომავლისკენ არის დამიზნებული? შერჩა კი მას ძალა რაიმე ქმედებისთვის?
წიგნის სათაურის ყვავილები, ბუნებრივია, ლექსებში იწყებენ ამოსვლასა და გაფურჩქვნას.
როცა მკოცნი, ჩემი თავიდან ყვავილები იწყებენ ამოსვლას,
გაზაფხულის ყვავილები.
ამ ყვავილებს თმებში ვერ მალავს და ქუჩაში მოქალაქეებს აკვირვებს.
მან შეახვედრა ერთმანეთს გალაკტიონი და სელინჯერი, ვორდის ფაილი და ოცდამეხუთე კადრი, ლეპტოპის კლავიატურა და შიდსი, სიზმრის ნარჩენები და C ჰეპატიტი, დედა ეკლესიის საჭეთმპყრობლის უმანკო თვალები და საბჭოთა კაგებეს მიწისქვეშა იზოლატორები, მკვლელი და პოეტი ვიიონი და უწყინარი ყოფილი მეგობრები, კორპუსის მეზობლების საბჭოთა სიზმრები და ალან გინსბერგი.
გიორგი შონიამ უმღერა სოციალური ოდები ბოროტებას/რობოტებას: პოლიციელს და მის მინისტრს, რომლის სახელი არ იცის; ამბობს, რომ ოცდახუთი წელი ემზადებოდა ამ ლექსის დასაწერად და მთელი დრო მოანდომა პოლიციელის სასიცოცხლოდ აუცილებელი მნიშვნელობის გააზრებას; არც ერთი წუთი არ დაუკარგავს და ამ სუბიექტის მოხდენილ მანერებზე ფიქრობდა; ფიქრობდა წამების კადრებზე და აკვირვებდა პროფესიონალების მიერ საქმეში გამოვლენილი შესაშური ოსტატობა; ასევე აკვირვებდა „სიძულვილი და ზიზღი, რომელსაც შეეძლო მთებისთვის ადგილმდებარეობა შეეცვალა“; და მან აღწერა „ერთი მოძალადე სული ათიათასობით ფორმიან თანამშრომლის სხეულში“.
ჩემი დიდი სურვილია, ჩვენმა პოლიციელებმა დილის ყავასთან ერთად მიირთვან ეს ლექსი, რომ იცოდნენ, საბოლოო ჯამში ბოროტი რობოტების მიერ ბავშვებისთვის ამოთხრილი თვალები ხელოვნებაში რა ყვავილებად იქცევა ხოლმე. ჩემი სურვილია ასევე, მოსამართლეებმა წაიკითხონ ეს ლექსი, მათაც უნდა გაიგონ, დაბრმავებული ადამიანის მსხვერპლად არაღიარება რა ტიპის აღიარებას მოუტანს მათ პოეზიაში. შეიძლება მათ თქვან, ყველანი ჩვენს საქმეს ვაკეთებთ, ჩვენ ვთხრით, თქვენ წერთ, ჩვენ არ ვაღიარებთ და თქვენ აღიარებთ. ოღონდ გავბედავ და ვიტყვი, ისინი ახლა არიან და აღარ იქნებიან, პოეზია კი იყო, არის და იქნება. ასე რომ, გეშინოდეთ გიორგი შონიასი!
მინდა, ყოველთვის თან დაგყვებოდეს,
როცა ცოლთან სექსი გაქვს,
როცა მუნდირის სადღეგრძელოს ამბობ,
როცა მშობლების სადღეგრძელოს ამბობ,
როცა შენს შვილს ეფერები,
დემურ სტურუას ტანჯული სული უნდა დაფარფატებდეს
შენი სახლის მისაღებ ოთახში
და შველას გთხოვდეს.
მინდა, აგონიაში იღვიძებდე,
მინდა გტკიოდეს, მინდა ტიროდე, მინდა შიშისგან
იკრუნჩხებოდე.
მე ეს ძალიან მომწონს,
ეს ყველას ძალიან მოგვწონს.
მინდა, პოლიციის მუნდირი სახალხოდ დაწვა
და ეს ყველაზე მნიშვნელონი პერფორმანსი იქნება,
რასაც