ინტერნატი – წადი და წამოიყვანე! – უყვირის მოხუცი.
– მისი შვილია, – პასუხობს პაშა, – თავად წამოიყვანოს.
– ის შენი დისშვილია!
– მერე რა?
– და ჩემი შვილიშვილია.
დიალოგი ჩართული ტელევიზორის პარალელურად მიდის. ტელევიზორი ღამეც ჩართულია. მათთვის ის მარადიული ცეცხლის ფუნქციას ასრულებს: ის იწვის არა იმდენად ცოცხლების სანუგეშოდ, არამედ გარდაცვლილთა ხსოვნისადმი პატივის მისაგებად. მოხუცი ისეთი ინტერესით უყურებს ამინდის პროგნოზს, იფიქრებ, რომ მისი სახელიც უნდა ახსენონ. როდესაც ამინდის პროგნოზი სრულდება, რამდენიმე წუთი ზის, თითქოს რასაც მოუსმინა, დაუჯერებლად ეჩვენება. პაშა არ უყურებს ტელევიზორს, განსაკუთრებით უკანასკნელი ერთი წლის განმავლობაში, რადგან სიახლეები შიშის მომგვრელი გახდა. ის ზის ხოლმე თავის ოთახში, მაგიდასთან, რომელზეც სახელმძღვანელოები ყრია, როცა ვეღარ უძლებს, დგება დივნიდან, გადის გარეთ.
მოხუცი ხმაურზე ბრუნდება, დივანს ისეთი ტკაცანის ხმა აქვს, როგორიც სკაუტების ბანაკში მოგიზგიზე კოცონში ჩაყრილ გამხმარ ტოტებს. სახლის ავეჯი ძველია, მაგრამ ძალიან გამძლე: დიდი ალბათობით, ეს ნივთები ამჟამინდელ მფლობელებზე უფრო მეტხანს იცოცხლებენ.
პაშას და სთავაზობდა, რომ სკამები გადაეტანათ, მაგრამ პაშა გამუდმებით უარზე იყო. მისი აზრით, ეს ჰგავდა სამოცდაათი წლის ასაკში პლასტიკური ოპერაციებით გატაცებას, მაშინ, როდესაც ჯობია, ტკივილგამაყუჩებელი დალიო. ბოლო დროს და თითქმის აღარ აკითხავდა, ასე რომ, ავეჯის გადაზიდვასაც აღარავინ ახსენებდა. პაშას უყვარდა ეს სახლი, მან აქ მთელი თავისი ცხოვრება გაატარა და აპირებდა, რომ მომავალშიც ეცხოვრა. სახლი გერმანელი პატიმრების აშენებული იყო ომის დასრულების შემდეგ. ორი ოჯახისთვის საკმარისი ფართი რკინიგზის სადგურიდან მეორე ქუჩაზე მდებარეობდა. მიდამო მჭიდროდ დასახლებულ კერძო სექტორს წარმოადგენდა, რომელშიც ძირითადად სადგურის მუშები სახლობდნენ. მთელი დასახლება შეიქმნა სადგურის გარშემო: ის მუშებს სამუშაოს აძლევდა, და ასევე ბადებდა იმედს – ეს იმედი ჰგავდა ორთქლმავლის ბუღისგან გაშავებულ გულს, რომელიც მის სიახლოვეს მდებარე ქარსაცავი ზოლების სისხლის მიმოქცევას უზრუნველყოფდა. ახლაც კი, როდესაც დეპოში სრული სიცარიელე იყო, ის წააგავდა უწყლო აუზს, მის სახელოსნოებში ბინადრობდნენ მერცხლები და უსახლკაროები, ესე იგი სიცოცხლე მაინც არ ტოვებდა მას. უბრალოდ, ახლა არანაირი სამსახური არ იყო. უჩვეულოა, მაგრამ, პირველ ყოვლისა, სამსახურები ქრება სწორედ მუშათა დასახლებებში. აქაც სახელოსნოები დალუქეს და ყველა თანამშრომელი წავიდა სხვა საქმის საკეთებლად. ეს ადამიანები დაიმალნენ ვიწრო ეზოებში, იქ, სადაც ჭებსა და მარნებს მხურვალე მზე აშრობდა, და თითოეული მათგანის მარაგი ჯერ კიდევ შობამდე ქრებოდა.
მაგრამ პაშას მხრიდან წუწუნი ნამდვილად ცოდვა იქნებოდა: გინდა თუ არ გინდა, ის საჯარო მოხელეა. დიახაც, – ფიქრობს ის ქუჩაში გასვლისას, როდესაც სახლის კარს ხურავს – კარზე კი საავადმყოფოს საბნებია დაჭედილი, – როგორიც არ უნდა იყოს, ბიუჯეტია, როგორიც არ უნდა იყოს, საჯარო მოხელეა. ეზოში თოვლი მოვარდისფრო-მოლურჯოა, მასზე ირეკლება დაისის მზის სხივები და საღამოს ზეცა, – მისი ღრმა ფორები ნელ-ნელა მუქდება. შესახებად ბასრია, ისეთი, მხოლოდ მარტის წყლები თუ განდევნის, ის ფარავს შავ, ბლანტ გრუნტს, ასე რომ არავითარი პროგნოზი არ გჭირდება: ზამთარი დიდხანს გაგრძელდება, და მას ყველა შეეგუება, ის ყველას დაღლის და ამავდროულად, ყველა შეეჩვევა. და როდესაც შეეჩვევიან, სულ სხვა რამ დაიწყება. ჯერჯერობით კი სამყარო ჰგავს თბილ ხელისგულებში მოქცეულ თოვლის გუნდას: ის დნება, ბლანტი წყალი წვეთ-წვეთად ჩამოსდის, მაგრამ რაც უფრო მეტი დრო გადის, მით უფრო ცივდებიან ხელისგულები, სულ უფრო იკლებს სითბო და მათ უჩნდებათ ყინულოვანი სიმკვრივე. მიუხედავად იმისა, რომ წყალი დნება, ის მაინც მომაკვდინებელია, მზე იძირება მის სარკეთა და გამოსახულებათა ძნელ სისტემაში და ამ მზის სხივებით გათბობას ვერავინ ასწრებს: ვახშმის პერიოდში, მოსაღამოვდება თუ არა, სადგურის თავზე ჩამოკიდებული ნესტიანი საყვირების იქით იმწამსვე ქრება სითბოს შეგრძნება, ეს თვალთმაქცი სითბოს შეგრძნება.
პაშამ მოუარა სახლს და ნამიანი ბილიკით, ხეებს შორის გზას იკვლევს. მთელი ცხოვრების განმავლობაში მისი ოჯახი სახლს იყოფდა რკინიგზის რომელიღაც თანამშრომელთან. სახლის ერთი ნახევარი მას ეკუთვნოდა, ხოლო მეორე – პაშას მეგობრულ ოჯახს: მამას, დედას, პაშასა და მის დას. თხუთმეტი წლის წინ, მაშინ, როდესაც ყველანი ჯერ კიდევ ერთად ცხოვრობდნენ, რკინიგზის თანამშრომელმა თავისი კუთვნილი ნახევარი დაწვა. მან აღარ მოისურვა სახლის აღდგენა, წავიდა სადგურზე, დაჯდა აღმოსავლეთისკენ მიმავალი მატარებლის ვაგონში და სამუდამოდ გაქრა მათი ცხოვრებიდან. სახლის გადამწვარი ნაწილი წააქციეს, კედლები თეთრად შეღებეს და ასე გააგრძელეს ცხოვრება. მას მერე გარედან სახლი წააგავდა მაღაზიის თაროზე დადებულ სანახევროდ გაჭრილ პურს. სხვათა შორის, მოხუცი ყოველთვის ნახევარ პურს ყიდულობდა, რათა ზედმეტი არ გადაეხადა და ზედმეტიც არ