ჰრაბ შრიქგენი

I განათებულ ოთახს გადაბმული ბალიშების ფორმა ჰქონდა, რომლებიც მყარად გამოიყურებოდნენ ტყავის ნაჭრების აკვრის გამო. ჭერი, იატაკი და კედლებიც კი გლუვი, ოთხკუთხა ბალიშებით გაეფორმებინათ, რომელთა გადაკვეთის ადგილებში ღრმად ჩარჭობილი სამაგრების სამწახნაგოვანი თავებიც მოსჩანდა. ჭერიდან გადმოსული განათება ოთახს სითეთრეში სძირავდა. ოთახის ერთ-ერთი კედლის ცენტრში ამავე მასალის ბალიშებისგან ამოვსებული კარი შეიმჩნეოდა, რომელსაც კიდეებში თანმდევი შავი ზოლით თუ გამოარჩევდა მნახველი. კარის ცენტრში, ადამიანის მხრის სიმაღლეზე ამოჭრილი მრგვალი ნახვრეტი მინით ამოევსოთ, რომლიდანაც საპირისპიროდ მდებარე იგივე ფორმის ნახვრეტიანი კარი იმზირებოდა. კარიდან მარჯვენა კუთხის იატაკზე ქერა მამაკაცი იწვა, რომელსაც თვალები დაეხუჭა, ხელები კი თავქვეშ ამოედო. შავი შარვალ-კოსტუმისთვის თეთრი პერანგი შეეხამებინა. ბორდოსფერზოლებიან, ნაცრისფერ ჰალსტუხს შეკრული პიჯაკის ბოლოს, ქამრის ბალთასთან ამოეყო დამრეცად წათლილი წვერი. შავი წინდების ბოლოები შავივე ტყავის ფეხსაცმელში იკარგებოდა. ფეხსაცმლის წაწვეტებულ ცხვირს და ძირგაცრეცილ ქუსლებს ძველებური ეშხი კი დაეკარგათ, მაგრამ ტყავის ზედაპირი ხელუხლებლად გამოიყურებოდა. მაჯებთან პერანგის სახელოებსაც ამოეყოთ თავი, რომლებიც ვერცხლისფერი სამაგრებით შეეკრა.
სახეზე ჩამოშვებული, ბოლოებმომრგვალებული მუქი წვერი კისერსაც კი დაუფარავდა, მაგრამ ისეთ მდგომარეობაში წამოწოლილიყო, რომ ყელში გაჩხერილი ადამის ვაშლიც კი მოუჩანდა. წარბებად გადევნებული ღინღლები აქა-იქ გაშავებოდა. შუბლზე რამდენიმე ნაოჭს მოეყარა თავზე, მარცხენა წარბი ყოველგვარი ძალდატანების გარეშე, მარჯვენასთან შედარებით მაღლა აზიდულიყო, რომელზეც ფრჩხილისოდენა იარა ვერტიკალურად გასდევდა და ქუთუთოსთან უჩინარდებოდა. წვრილი ტუჩები პირის ოდნავ გაღებისას გამოიყოფოდა ხორბლისფერი კანისგან. მოკლედშეჭრილ, დაუვარცხნელ თმას შუბლთან ღერები ამაყად ამოეწიათ დანარჩენებისგან განსხვავებულობის მიზნით. წაგრძელებულ, კეხიან ცხვირს ნესტოები ხშირად უფართოვდებოდა. დაფორილი ნესტოებიდან რამდენიმე ბუსუსსაც გამოეყოთ თავები. თავქვეშ ამოწყობილი ხელების გადამკიდე, მკლავები დაბერვოდა და დროდადრო, ტუჩებიდან ამოვარდნილ ჩაბოხებულ ბუტბუტთან ერთად უთრთოდა.
- უჩინარი ვარ.
- უჩინარი ხარ.
- უჩინარი ვარ.
- ჰო, უჩინარი ხარ.
- დახმარება არ მჭირდება.
- არასოდეს გჭირდებოდა.
- ისინი ვერასოდეს დამინახავენ.
- მართალი ხარ. ვერ დაგინახავენ.
- უჩინარი ვარ.
- ნამდვილად უჩინარი ხარ.
- ჰრაბ! ვის ესაუბრები? - მოესმა ნახვრეტიდან.
სახე უკმაყოფილებისგან დაემანჭა. მარცხენა წარბი კიდევ უფრო მაღლა წამოსწია და რამდენიმე წამის შემდეგ თვალები გაახილა. თაფლისფერი, დიდრონი თვალები დაყოფილ ჭერს უკმაყოფილებისგან მოავლო და მალევე თავი ნახვრეტისკენ გადააგდო. ოთახის კარი ზედმეტი ძალისხმევის გარეშე გაიღო და მის ზღრუბლზე შავ კაბაში გამოწყობილი, მისივე ასაკის ქალი შეჩერდა, რომელსაც ჰრაბის მსგავსად ჰალსტუხით დაემშვენებინა წაგრძელებული კისერი. თეთრ პერანგზე მასაც შავი პიჯაკი მოეცვა და ღიმილით შესცქეროდა მწოლიარე ჰრაბს. ქათქათა კბილების გამოჩენასთან ერთად თავს სიამოვნებისგან იქნევდა. მოწითალო შავი თმა მხრებზე ჩამოეშალა. თხელი ცხვირი ყვრიმალებს უფართოვებდა. ცხვირის წვერისკენ აზიდული ზედა ტუჩი ოდნავ დაბერვოდა, მაგრამ მოცულობით ქვედასთან ახლოსაც ვერ მივიდოდა. შავ თვალებს მეტისმეტად აბრიალებდა ჰრაბის დასანახად, რომელიც ზანტად წამოდგა და მხრებში გასწორდა. თავი ისე მიმოატრიალა, თითქოს მის მხრებთან შეხებას ცდილობდა.
- წასვლის დროა, ჰრაბ. - ქალის სიტყვებმა ძალა შემატა ჰრაბს, რომელმაც თავი დაუკრა და კარისკენ გაემართა.
თვალისმომჭრელად განათებულ დერეფანს მარჯვენა მიმართულებით გაუყვნენ, რომელიც ყავისფერი კარით ბოლოვდებოდა. მის თავზე ოთხი, მრგვალი ღილაკი წითლად ციმციმებდა. დერეფანში ჰრაბის ოთახის მსგავსი ოთახები მინით დაფარული, მრგვალნახვრეტიანი კარებით იყვნენ ჩამწკრივებულნი. ორმოცდაათიოდე ნაბიჯი ისე გაიარეს, არც ჰრაბს და არც მის თანმხლებს ხმა არ ამოუღიათ. დერეფნის ბოლოში აღმართულ ყავისფერ კართან მიახლოვებისას, ქალი კედელს მიეყრდნო და სახელურს მოჭიდებულ ჰრაბს გაუღიმა. ჰრაბმაც საპასუხოდ გაიღიმა და სახელური ჩამოსწია...
დერეფნის კაშკაშა სინათლე ღამის განათებამ შეცვალა. მოჩუქურთმებული შენობები უსწორმასწორად გაეშენებინათ. დაბალსართულიან შენობებს შორის შუშის ცათამბჯენებიც მოქცეულიყვნენ, რომლებიც ჰრაბს ხასიათს უფუჭებდა. გზის პირზე დადგმული ლითონის ღერძიანი ლამპიონები ამაყად აფრქვევდნენ მზისფერ სინათლეს, რომლებიც ყოველ ას ნაბიჯში შეხვდებოდა მგზავრს. ქუჩებზე ღამის მიწურულს დამახასიათებელი ზოზინით მიმავალი ავტომობილის ფარებიდან გამოტყორცნილი სინათლე გაიელვებდა და წითელ კვალს ტოვებდა. ღამის მდუმარებას ტროტუარებზე ჩალაგებული ჭადრის ფოთლებიც იზიარებდნენ, რომლებიც ხანდახან სანახევროდ შემხმარ ფოთლებს თუ გადმოუგდებდა მოასფალტებულ გზას.
- ტაქსი ხომ არ გინდა? - ჰრაბს ორმოცდაათ წლამდე მამაკაცი გვერდით ამოდგომოდა, რომელიც მისივე ასაკის მამაკაცთა ხუთკაციანი ჯგუფიდან გამოყოფილიყო და მომლოდინე თვალებით უმზერდა.
მამაკაცს ჭაღარაშეპარული, კეფაზე გადაწეული თმა ნაწილებად დასკდომოდა, როგორც დაუბანელ თმის ღერებს სჩვევიათ შეერთება. ნაჭრის შარვალზე ნაქსოვი ჯემპრი გადმოეფარებინა, რომელზეც შეხსნილი ჟილეტი მოეგდო. ბამბის ჟილეტს გლუვი ზედაპირი ჰქონდა და ქარხნულად დაკემსილი ძაფი მას კუბიკებად ჰყოფდა. წვერგაპარსულ სახეზე ჩაცვენილი თვალები განათების ფონზე ეშმაკურად უელვარებდა, ხოლო ცალი თვალი ისე მოეჭუტა, როგორც უარის ნიშნად შემზადებულ ადამიანებს ახასიათებთ წინასწარი