1 აი, ხო ბებრობაში მიდგას ლამის ორივე ფეხი, ჩემი სისხლიც ხო გვალვაგამოვლილი წყაროსავით ნელ-ნელა ილევა, მარა საკვერცხეები მაინც ისე გამწიწკნის ხოლმე თვიურის მოსვლამდე, ადრე რო ვიცოდი, გოგოობაში. ეგ მაღვიძებს ამ დილითაც, ოღონდ ვიცი, დღეს არ მომივა. ხვალ, ან იქნებ ზეგაც გამომაცლის ღონეს, მარა ახლა მარტო მაფრთხილებს, ჩემი ტანი ნიშანს მეუბნება და სანამ ეგ ღონე გამეცლება, ახლა ჯობს წამოდგომა. ახლა რო ჯობს წამოდგომა, ვდგები კიდეც, მერე აღარც მეზარება, დღეს მოვასწრო, უკეთესია. რატო და იმიტო, რო თვიურიანი ქალის ხელი ნაცრიანია. ხელს რასაც მოკიდებს, განაცრდება. გაქრება. თვიურიანმა ქალმა არ უნდა იშრომოს, თორე მის შრომას ქარი ანიავებს, ქარს მიაქ. ასეა ნათქვამი. ასეა მოგონილი. კაცების არა, დაღლილი ქალების მოგონილია ეგ. თვეში ორი-სამი დღე რო ჰქონოდათ დასვენება.
ხო არი მოგონილი, მარა მე მაინც მჯერა. მეც ისე ვაკეთებ, როგორც წესია. მეც ქალი ვარ, დასვენება რა, მე არ მჭირდება? მერე რა, რო ქმარი და შვილი არ მადგას კეფაზე უღელად, მე ჩემი ჯაფა მაქ, ჩემი საკეთებელი. ჰოდა, რაც დამიდგინეს, იმას მივყვები. აგე, ავდექი კიდეც, პირზე წყალს რო შევისხამ, მერე კაბას გადავიცვამ, ლიფშიც გავეტენები. რა ვიცი, ადრე კია, მარა ვინმე გარეთ მობოდიალე, წინა ღამის მთვრალი მაინც შემხვდება. თან ახლა ზაფხულია, ხალხითაა ქუჩები სავსე. დილითაც და ღამითაც. ნემსი არსად ჩავარდება. რო ჩავიცვამ, მერე ამ ჩემ ლამაზ, წითელ ვედრას წამოვავლებ ხელს. ასე, მსუბუქად წავიღებ, ორ თითზე დაკიდებულს. ამ ვედრაში ისე ბრწყინავს შავი მაყვალი რო, რო დავდგამ, გადმოყრა და გაკეთება მენანება. ჯერ ვუყურებ.
გათენებული არცაა, ბინდბუნდია. სადღაც იქით, მეზობლის ბებერი მამალი ყივის. ჭიშკარს ფრთხილად ვკეტავ და ზედ ცხვირში მცემს ეს სუნი. ეს საზიზღარი სუნი. ლამის ზაფხულის სუნად იქცეს ეს სუნი. თან, ყველა, აქაური თუ ჩამოთრეული, ხო მანქანით დაბრძანდება, ორ ნაბიჯს აღარ დგამენ ორ ფეხზე. მერე როგორ იცის დაკიდება ჰაერში ამ ნაბოლქვმა, გეგონება აღარასდროს წავა, აღარ გაილევა. ყელს ჩაგიწვავს და თვალს აგიცრემლებს. ნიავიც რო არ იძვრის, არ ირხევა. მუხლშიც ცოტა მტეხავს და ვიცი, იწვიმებს. გვარიანად იწვიმებს. ჰოდა, ახლა წასვლა ჯობს. ჰოდა, ხო მივდივარ და ზედ კიდეც მიმიხარია. აი, მსუბუქად მივდივარ, რაღაცნაირად ფრთაშესხმული. გაღმა უბნის ქალები, ტყუილია, ვერ დამასწრებენ. მე დავუკრეფ მწიფე, მსხვილ-მსხვილ, შავ-შავ მაყვალს. აგე, კავიც მიმაქ და ხელთათმანებიც. მე ჩავილბობ პირში მწიფე, მსხვილ-მსხვილ, შავ-შავ მაყვალს, გრძელი ზამთრის უნიათო დილას. აი, როგორ დილას, იცი? წუნწკლიანი, ცივი ზამთრის დილას. ადგომა კი არა, ცხოვრება რო გეზარება, ფეხის საბნიდან გამოყოფა გეზარება, ყოფნა გეზარება, სუნთქვაც გეზარება. ის წინა ზამთარი, ზუსტად ეგეთი, რამ გადამატანინა, თუ იცი? მაყვლის მურაბამ! წინა ღამით ღუმელში შეგდებულ გახუხულ პურზე რო დავასხამდი, ჩაისთან ერთად, უჰუჰ, სუ პირში ჩამადნებოდა! პურსაც კიდე ცოტა-ცოტა ჩაიში ჩავალბობდი. ყველა კბილი ჩემი მაქ, მარა მაინც ფრთხილად უნდა ყოფნა. კბილი რო გაქ შენი, რო შეგრჩეს, იმას გაფრთხილება უნდა. არა, აი, ვთქვა რა, მართლა ხო მაგისთვის მიხაროდა დილით ადრე ფეხზე ადგომა, რო აი, მაყვლის მურაბა და გახუხული პური. ადე, ეთო, ადე, გოგო, წინ დიდი სიამენი გელის! აი, ხო მართლა მაგისთვის ვდგებოდი, არა, დილით? ხო ეგრე იყო? ჰოდა, მერე მართლა ადვილი იყო იმ წუნწკლში წამოდგომაც, მაღაზიის გაღებაცა და მთელი დღე იქ ყოფნაც. ჰოდა, მაგიტომაც ღირდა ახლა გარეთ გამოსვლა, ამ უკაცრიელ გზაზე ჩრდილივით სიარული. ხედავ, მაწანწალა ძაღლები არც ყეფენ, ეგენიც ძილ-ღვიძილში მიწოლილან გზის განაპირას.
აგე, ხიდსაც გადავივლი და ჭალამდე რო ჩავალ, შავად გამობრდღვიალდებიან ჩემი მაყვლები. რიონი კია მღვრიე და ხმაურიანი და მუხლშიც მტეხავს, ჩახუთულია ისეთი, რო იწვიმებს, უკვე გამეწეპა ტანი, მარა მაინც მოვასწრებ, დავკრეფ და მერე კისერი იტეხონ გაღმა უბნის ქალებმა. გადაკრეფილი კი დახვდებათ ის ეკალ-ბარდი.
მივდივარ და ლამის ავმღერდე, ისე მსუბუქადა ვარ, ლამის კარგად ვიყო და მუცლის ქვემოთ ეს წიწკვნებიც მიმავიწყდეს. შორს რომელიღაცა გზააბნეული მანქანის ბღუილი ისმის, ვინმე ნამთვრალევი, ალბათ, სახლში ბრუნდება. სიჩუმეა და რივნის ხმა მაქ ყურში, და კიდე, ერთი-ორი შაშვის დილის ჭახჭახი. აგე, ეკალში და ბარდში ვდგავარ უკვე, ჩემი კალათით და კავით, ბოსტნის ჭრელ-ჭრელი ხელთათმანებიც წამოვიცვი ორივე ხელზე. რაღაცნაირად მსუბუქად ვარ, ამჩატებული. ახლა, მალე რო მოუწევს მოსვლა იმ ვაჟბატონს, მაგიტომ ხო არა, ჰა? ჰაა? აბა, თქვი და გამოუტყდი შენ თავს, ქალბატონო! ხო