დედამთილის დღიური მე კეთილმოსურნე ადამიანი ვარ. წვრილმანების გამო ნამდვილად არავის გამოვეკიდები. თუმცა, ღალატს და უღირს საქციელს ვერავის ვაპატიებ - ამ საკითხში სალი კლესავით მაგარი ვარ.
მეგობრები ბავშვობიდან მყავს და მათთან ურთიერთობას მთელი ცხოვრება ვაგრძელებ, ნაცნობებს რაც შეეხებათ, იმდენნი არიან, რომ ვერ დავთვლი. ადამიანებს სწრაფად და მარტივად ვუმეგობრდები. თუმცა, წლების მატებასთან ერთად, ახალი ნაცნობების შეძენის სურვილი სულ უფრო და უფრო იკლებს. რას ვიზამ, ალბათ, სულიერად გადავიღალე. ასეც ხდება ხოლმე. საკუთარ თავთან მარტო დარჩენის, გარინდების, წიგნის კითხვის, მარადისობაზე ფიქრის სურვილი მეძალება.
ჩემი, საკუთარი, საძინებელი მაქვს, პირადი სივრცე დავიმსახურე. როგორ მინდა სიმშვიდე და დასვენება! მაგრამ... სიმშვიდე, როგორც ცნობილია... შინაურებს ვაფრთხილებ, საძინებლის კარს მაგრად ვკეტავ... და - სახლში არ ვარ. კარის სახელურზე კი უცხოეთიდან ჩამოტანილ აბრას ვკიდებ წარწერით „გთხოვთ, ნუ შემაწუხებთ“.
მაგრამ უნდა ვაღიარო, რომ ჩემები აბრას არაფრად აგდებენ. კარი ყოველ ათ წუთში ერთხელ იღება. როცა მოულოდნელად და მკვეთრად - ეს ჩემი ვაჟია, თუ სიფრთხილით - მაშინ ქმარი. როგორც ჩანს, ის უკეთესადაა აღზრდილი. შვილი თვლის, რომ მას ჩემთან ყოველთვის შეუძლია შემოვიდეს, მისთვის აკრძალვები არ არსებობს. რას ვიზამ, ჩემი ბრალია - ასე მივაჩვიე. მართალიცაა - მის მოსასმენად ყოველთვის მზად ვარ. მნიშვნელობა არ აქვს, რას ვაკეთებ - თავი მტკივა, საინტერესო წიგნს ვკითხულობ, მეგობარს ველაპარაკები ტელეფონით თუ ტკბილი ძილის ნაზ საბურველში ვეხვევი.
ჩემი ვაჟი უბრალოდ დარწმუნებულია, რომ ის ჩემს ცხოვრებაში მთავარი არსებაა. ამაში კი ნამდვილად მართალია. ეს მე თვითონ შთავაგონე.
ადრე სტუმრები მიყვარდა. ყველაფრის ტოტალური დეფიციტის მიუხედავად, ჩვენი სახლი ყოველთვის ხელგაშლილი და სტუმართმოყვარე იყო. „არაფრისგან“ ისეთ სუფრებს ვშლიდი! თავს არ ვზოგავდი და იმ კერძებს ვამზადებდი, ბევრი წვალება რომ უნდოდა - ლაბა, ღვეზელები, მოხარშული თევზი ჟელატინით. ჩაიზე მისაყოლებლად კი თორმეტფენიან „ნაპოლეონს“ ვაცხობდი. დედავ ჩემო! გახსენებაც კი მზარავს. ნუთუ, ამ ყველაფერს მე ვაკეთებდი?
ახლა უკვე ბევრი რამ შეიცვალა. „მარტენის ღუმელთან“ ორი ღამის გათენების აღარც ძალა მაქვს და აღარც სურვილი. მგონი, ადამიანები სტუმრად სიარულს საერთოდ გადაეჩვივნენ. უფრო მარტივია, ერთმანეთს სადმე კაფეში შეხვდნენ. თანხა იგივე დაიხარჯება, სამაგიეროდ მეტ სიამოვნებას მიიღებ და თავსაც უფრო თავისუფლად იგრძნობ.
ეს ყველაფერი კი დღევანდეს დღეს არ ეხება. დღეს განსაკუთრებული დღეა. მე, უბრალოდ, ვალდებული ვარ, სტუმრებს სახლში ვუმასპინძლო. სუფრაც უნდა გავშალო და ღუმელთანაც უნდა დავდგე. კარგი მასპინძლობაც გავუწიო, მიუხედავად იმისა, ვარ თუ არა ამის ხასიათზე.
იმიტომ, რომ დღეს არაჩვეულებრივი სტუმრები მეყოლება. უფრო სწორად კი, ჩვეულებრივი (მგონი, ზედმეტად ჩვეულებრივებიც კი), მაგრამ სიტუაციაა უჩვეულო.
საქმე ის არის, რომ ჩემმა ერთადერთმა და სათაყვანებელმა შვილმა, დანილამ, დაქორწინება გადაწყვიტა.
ჯერ ოცდასამი წლისაა. შტერია, რა თქმა უნდა, მაგრამ ვერაფერს შევცვლი. როგორც ამბობენ, სიყვარული ბრმაა. ერთმანეთის გარეშე ვერ ძლებენ, ვერც კი სუნთქავენ. მთელი ღამის განმავლობაში მესმის ტელეფონის გზავნილების წკაპაწკუპის ხმა. ამ წკაპუნის ფონზე ვიძინებ, გამთენიის ხუთ საათზე.
ოცდასამი წლის ასაკში დანილას უკვე მჩქეფარე და საკმაოდ მდიდარი პირადი ცხოვრება აქვს, - ძალიან ადრე დაიწყო. გულმხურვალედ მარწმუნებს (ისევე, როგორც საკუთარ თავს), რომ ნიუსია მისი ტოლი და სწორია, ყველა პარამეტრით. ყველანაირად შეეფერება - და ეს, რაღა თქმა უნდა, ძალზედ მნიშვნელოვანია. მერე კიდევ, გულახდილად რომ ვთქვა, მომბეზრდა საღამოობით მისი ლოდინი, უძილო ღამეები. ასე რომ, მის ნაადრევ ქორწინებაში ალბათ ჩემთვისაც არის რაღაც დადებითი. იქნებ, დაიოკოს ვნება, იმედი მაქვს.
სიყვარულსაც დიდ პატივს მივაგებ. ეს გრძნობა, სხვათა შორის, ყველას არ ხელეწიფება.
მაშ ასე, მათ დაქორწინება გადაწყვიტეს. გაცხარებულმა, საკმაოდ დამაჯერებლად შევთავაზე, უბრალოდ ხელი მოეწერათ. რატომ არ შეიძლება დასაწყისისთვის, ასე ვთქვათ, დიდი მატერიალური დანახარჯების გარეშე ვცადოთ?
ნიუსია საშვილიშვილოდ განაწყენდა. თითქოს, შეურაცხყოფა მიმეყენებინოს! მოკლედ, მან ჩემი გონივრული არგუმენტები არ გაიზიარა. თითქმის მთელი ორი კვირა გაბუტული დადიოდა. ვახშამზე უარს აცხადებდა. კარებთან მშრალად მემშვიდობებოდა. მე, - თითქოს არაფერი, არ ვიმჩნევდი. სიმართლე რომ ვთქვა, ცოტა შევშინდი. ამ ეტაპზე რძალთან ურთიერთობის გაფუჭება ცოტა ნაადრევი იყო, ამასაც მოვასწრებ. ჩემი შვილი ამბობს, რომ ნიუსია მგრძნობიარე და ფაქიზი ადამიანია. თუმცა, მე ასე არ მეჩვენება. ჩემთვის ეს პირველი გაკვეთილი იყო. კარგად ავითვისე. მოკლედ, გამგები ადამიანი ვარ. მალევე მივხვდი, რომ მე მომიწევს რძალთან შეგუება და არა მას ჩემთან. ეს კი, რა თქმა უნდა, საქმეს ართულებს. რაც არის, არის. შვილის გულისთვის რას არ გავაკეთებ.
ქორწილს
ჩუქება
