„ფარაჯანოვის კინემატოგრაფი ემსგავსება თანამედროვე მხატვრობასა თუ მუსიკაში ხელოვნებათა მაქსიმალური სინთეზის გზით განვითარებულ ფორმებს: იქნება ეს ჰეპენინგი - სივრცეში, მოძრაობაში გაშლილი მხატვრობა, სადაც ტრადიციულ გამომსახველობით საშუალებებს ემატება ადამიანის პლასტიკა - თუ ვიდეო-არტი ან მუსიკალური ვიდეოს ხელოვნება, რომელიც MTV-მ დაბადა ანდა გრანდიოზული პირდაპირი (ლივე) შოუ-კონცერტები, სადაც მუსიკის აღქმის აუცილებელ პირობას ვიზუალური სანახაობა წარმოადგენს. ფარაჯანოვის შემოქმედება ერთგვარი მითოლოგიური ხანის სინკრეტული ხელოვნებაა, როცა ადამიანი ქმნიდა და არაფერს არქმევდა სახელს“. (თეო ხატიაშვილი)