მოღალატე ცოლი
ფრანსინს
ეს რამდენიმე წუთია მისავათებული, ციცქნა ბუზი უხმოდ დაფრინავდა ფანჯრებდახშულ ავტობუსში. ჟანინმა ერთი პირობა თვალი ვერ მიადევნა ბუზის ფრენას, მერე დაინახა როგორ დაეშვა იგი ქმრის გაშეშებულ ხელზე. ციოდა. ქარი ქვიშას ახლიდა ფანჯრებს და ბუზი ტოკავდა. ზამთრის დილის ბლანტ სინათლეში ავტობუსი ძლივს იკვლევდა გზას, თუხთუხებდა და ხრჩოლავდა. ჟანინი ქმარს მისჩერებოდა. ვიწრო შუბლზე ჩამოშლილი შეჭაღარავებული თმა, ფართე ცხვირი და მოღრეცილი პირი მარსელს გაბუტულ ფავნს ამსგავსებდა. როდესაც ავტობუსი თხრილში ვარდებოდა, ჟანინი გრძნობდა როგორ ეხლებოდა ქმრის სხეული. მერე მარსელი ერთბაშად მოეშვებოდა, თითქოსდა სხეულის სიმძმე გაფარჩხულ ფეხებზე გადაიტანაო და გახევებული, თვალგაშტერებული და საკუთარ ფიქრებში წასული კარგა ხანს რჩებოდა ასე. მხოლოდ ფლანელის მაისურიდან გამოჩრილ, უთმო და კოტიტა თითებს არ ასვენებდა. მთელი ძალით ეჭიდებოდა ნაჭრისგან შეკერილი ხელჩანთის სახელურს და ბუზის წყვეტილ მოძრაობას აინუნშიც არ აგდებდა.
უეცრად, გარკვევით მოისმა ქარის ღრიალი და ქვიშიანი ნისლი, ავტობუსს გარს რომ ეკრა, კიდევ უფრო შესქელდა. ფანჯრებს ქვიშა ახლა მუჭ-მუჭად ეხლებოდა, იფიქრებდი, ვიღაცის უხილავი ხელი ისვრისო. ბუზმა სიფრიფანა ფრთა აიქნია, თათებზე წამოიმართა და აფრინდა. ავტობუსმა სვლა შეანელა, თითქოს სადაცაა გაჩერდებაო. მერე, ერთბაშად, ქარი ჩადგა, ნისლი გაიფანტა და ავტობუსმაც სვლას უმატა. მტვრიან გარემოს აქა-იქ ნათელი მოეფინა. ტოტებგაძარცული და მტვრით გათეთრებული ორი თუ სამი პალმა, ლითონისგან გამოჭრილი რომ გეგონებოდა, წამით ფანჯრიდან აისვეტა და მყის გაუჩინარდა.
- ეგეც თუ ქვეყანაა და... - თქვა მარსელმა.
ავტობუსი გრძელ მოსასხამებში გახვეული, მთვლემარე არაბებით იყო სავსე. ზოგი ფეხმოკეცილი იჯდა სკამზე და მანქანის სვლას აყოლილი სხვებზე მეტად ირწეოდა. მგზავრების დუმილი და უგრძნობლობა ჟანინს აღიზიანებდა. ასე ეგონა, თითქოს საუკუნე იყო, რაც ამ მდუმარე ესკორტის თანხლებით მოგზაურებდა. არადა, ავტობუსი ამ დილით დაადგა გზას, რკინიგზის ბოლო სადგურიდან და, აი, უკვე ორი საათია ქვიან დაბლობზე მიგორავს. დაბლობი მოწითალო ჰორიზონტისკენ ეშვებოდა. ყოველ შემთხვევაში, გამომგზავრებისას ასე ჩანდა; მერე ქარმა იმძლავრა და სივრცე ნისლმა შთანთქა. მგზავრები, რომლებიც ვეღარაფერს ხედავდნენ, ერთიმეორის მიყოლებით გაყუჩდნენ და ახლა მდუმარედ აგრძელებდნენ მგზავრობას ამ თეთრ ღამეში. დროდადრო თუ გააწკლაპუნებდნენ ქვიშით ამოვსებულ პირს ან აცრემლებულ თვალებს ამოისრესდნენ.
„ჟანინ!“ - ქმრის წამოძახილმა ქალი ფიქრებიდან გამოიყვანა. ამ წუთს კიდევ ერთხელ იაზრა, თუ რა სასაცილო სახელი ერქვა; ისევე გრძელი და მოუხეშავი, როგორიც თავად იყო. „ნიმუშების ჩანთა სად არის?“ - იკითხა მარსელმა. ქალმა სკამის ქვეშ ფეხი მოუსვა, რაღაცას წამოედო და „ჩანთა იქნებაო“ გაიფიქრა. რომ დახრილიყო, იცოდა, სუნთქვა შეეკვრებოდა. კოლეჯში წასვლისას კი პირველ ტანმოვარჯიშედ ითვლებოდა. იმ დროს სუნთქვასაც არ უჩიოდა. ნუთუ ასეთი დიდი დრო გავიდა? მთელი ოცდახუთი წელი. მაგრამ ახლა ეს წლები არაფრად ეჩვენებოდა. თითქოს აგერ, გუშინ იყო, რომ ყოყმანობდა, თავის ნებაზე ცხოვრება ერჩია, თუ გათხოვილიყო. იმაზე ბევრჯერ უფიქრია დანაღვლიანებულს, ვაითუ მარტოობაში ამომხდეს სულიო. ახლა მარტო არ იყო და იურიდიული ფაკულტეტის სტუდენტი, ერთ დღეს რომ აეტორღიალა და მერე მოსვენება აღარ მიუცია, აგერ, აქვე, გვერდით ეჯდა. იმდენი უტრიალა, რომ ქალი გატყდა და თანხმობა მისცა, თუმცა კი, კაცი ტანდაბალი იყო და, ამასთან ერთად, არც მისი ავხორცული, მჭახე ხითხითი და გადმოკარკლული შავი თვალები ეპიტნავებოდა დიდად. მაგრამ მარსელის უტეხი ხასიათი და უტეხი ჟინი, აქაურ ფრანგებს რომ ახასიათებს, მართლაც რომ იზიდავდა. ქმრის შეცბუნებული იერიც მოსწონდა, როცა მოვლენათა მსვლელობა ან კიდევ ადამიანები მის მოლოდინს არ ამართლებდნენ. მთავარი მაინც ის იყო, რომ ქმარს უყვარდა. გვერდიდან არ იცილებდა და მუდამჟამს იმას ჩასჩიჩნებდა, უშენოდ სიცოცხლე არ შემიძლიაო. ჰოდა, ქალმაც იწამა საკუთარი არსებობის აუცილებლობა. არა, რაც არ უნდა იყოს, მარტო არ არის...
ავტობუსი გაბმული საყვირით, რწევა-რწევით უვლიდა გვერდს უჩინარ წინაღობებს. სალონში არავინ იძროდა. უცებ, ჟანინმა ვიღაცის დაჟინებული მზერა იგრძნო და თავი სკამის გაყოლებით, გასასვლელის მეორე მხარეს მიაბრუნა. უცნობი არაბი არ იყო და ჟანინს კიდეც გაუკვირდა, აქამდე როგორ ვერ შევამჩნიეო. კაცს საჰარის ფრანგული შენაერთის სამხედრო ფორმა ეცვა. აფთარივით წაგრძელებულ და მზით გარუჯულ სახეზე ხაკისფერი კეპი ჩამოეფხატა. ღია ფერის თვალებით ჯიუტად და უგულოდ მისჩერებოდა ქალს. ჟანინს ლოყები შეუფაკლდა და ქმრისკენ მიბრუნდა. მარსელს ფანჯრისთვის აეკრა სახე და ნისლს გასცქეროდა. ქალმა პალტოს კალთები შემოიკეცა. თვალწინ ის უცნობი ფრანგი ჯარისკაცი ედგა, წელში გამოყვანილი მაზარა რომ ეცვა და ისეთი მაღალი და გაწვართული იყო, გეგონებოდა გამომშრალი ხისგანაა გამოკვეთილი ან არადა ქვიშისა და ძვლების ნაზავიაო. სწორედ ამ
ჩუქება
