მთარგმნელისგან სათქმელი
ახალგაზრდა ალბერ კამიუს ისეთი დაუოკებელი სურვილი აქვს „bien dire“( ფრ. კარგად თქმა (აქ და შემდგომ შენიშვნები მთარგმნელისაა).), რომ ტექსტის მოჩუქურთმება-შელამაზების გზნებას აყოლილი ხშირად სიტყვებს სადავეს უშვებს და უზომობის სამფლობელოში გადადის. თითქოს ყმაწვილს ერთმაშად გადაეხსნა ფრანგული ენის ხიბლი და რაც იხილა, ყოველივეს გადმოტანა პირველივე წიგნში ისურვა. ვფიქრობ, ეს შემოქმედებითი ენერგიის მოზღვავების გამო ხდება. „Lapsus calami“(Lapsus calami (ლათ. „კალმის შეცდომა“) - წერის დროს დაშვებული შეცდომები.) აქედან მომდინარეობს. კამიუ რომანის წერისას მარტო არ არის. მის გვერდით მისი ლიტერატურული კერპებიც არიან, რომლებიც დროდადრო „ენაცვლებიან“ ავტორს. ჩვენი საუბარი ეხება ოცდასამი წლის ახალგაზრდას, რომელმაც სულ ახლახან ირწმუნა, რომ შეიძლება გახდეს მწერალი. ამიტომაც, სრულიად ბუნებრივი და გასაგებია, თანაც მისატევებელი, პირველივე წიგნით ყველაფრის თქმის მწველი სურვილი. პატრის მერსოს თავგადასავლის მთხრობელს კარგი გამგები უნდა. კამიუ თუ გიყვარს, ამ მცირე გადაცდენებსაც უფრო ადვილად აპატიებ. კამიუ აქედან იწყება - „Le degré juvenile de l’écriture“(ფრ. წერის ყმაწვილური ხარისხი.) - იტყოდა როლან ბარტი. პირველი ნაბიჯის სირთულე კი ყველას კარგად მოეხსენება. „ბედნიერი სიკვდილის“ წაკითხვა იმიტომაცაა საჭირო, რომ გავიგოთ, საიდან და როგორ იშვა ეპოქალური რომანი „უცხო“. პატივისცემით,
გიორგი ეკიზაშვილი
P.S. ალბერ კამიუს, ფრანგული ლიტერატურის კლასიკოსს, ნობელიანტს, ასე თუ ისე კარგად ვიცნობ. „უცხოს“, „სიზიფის მითის“, „კალიგულას“, „შავი ჭირის“ და კიდევ რამდენი ნაწარმოების ავტორს, ცხოვრებისეული და მწერლური გამოცდილებით გამოწრთობილს, ლიტერატურული ოლიმპის ერთ-ერთ მპყრობელს, „ბედნიერი სიკვდილის“ ახალგაზრდა ავტორი ჯერ კიდევ არ იცნობდა. სწორედ ეს მაძლევდა უფლებას, პატივისცემის და მოკრძალების გრძნობით და გაცნობიერებით, გამებედა და შეძლებისდაგვარად ღირსეული დიალოგი გამემართა მომავალ დიდ მწერალთან, მეთარგმნა მისი პირველი რომანი, რითაც ვამაყობ. თუ რამ ისე არ გამოვიდა, კამიუს უკვდავ სულს და ჩვენს მკითხველებს პატიებას ვთხოვ.
ასე რომ, ბედნიერ კითხვას გისურვებთ!
ჩუქება
