აკრძალული ადგილი

I

კომისარ ადამსბერგს პერანგების დაუთოება ეხერხებოდა, დედამ ასწავლა მხრებზე ჩადგმული ნაჭრის და ღილების გარშემო ქსოვილის გატკიცინება. უთო გამორთო. ტანსაცმელი ჩემოდანში ჩააწყო. პირგაპარსული, თმადავარცხნილი, ლონდონში მიემგზავრებოდა და ამ მოგზაურობას თავს ვერანაირად ვერ აარიდებდა.
სკამი სამზარეულოს იმ მონაკვეთში დადგა, სადაც მზე უდგებოდა. ფანჯრები სამ მხარეს გადიოდა და ადამსბერგი ისე დასდევდა მზის სხივებს მრგვალი მაგიდის გარშემო, როგორც ხვლიკი - კლდეზე. ყავიანი ფინჯანი მაგიდის აღმოსავლეთ მხარეს დადგა, დაჯდა და ზურგით მზეს მიეფიცხა.
ლონდონში წასვლას იმიტომ დათანხმდა, ტემზისთვის რომ დაეყნოსა და ეგრძნო, მასაც სენასავით დაობებული თეთრეულის სუნი ასდიოდა თუ არა, და მოესმინა, როგორ ჭყიოდნენ იქაური თოლიები. შესაძლოა, თოლიები ინგლისურად სხვანაირად ჭყიოდნენ, ვიდრე ფრანგულად. თუმცა, ამის გარკვევის დრო სად ექნებოდა. სამდღიანი კონფერენცია, ათი მოხსენება ყოველ სხდომაზე, ექვსი დებატი და მიღება შინაგან საქმეთა სამინისტროში. იმ უზარმაზარ დარბაზში ოცდასამი ქვეყნიდან ჩასული ასზე მეტი მაღალი რანგის პოლიციელი მოიყრიდა თავს, ევროპაში პოლიციის მუშაობის ოპტიმიზაციის, უფრო ზუსტად, „მიგრაციული ნაკადების მართვის ჰარმონიზაციის“ მიზნით. ეს იყო კონფერენციის მთავარი თემა.
როგორც პარიზის პოლიციის სისხლის სამართლის დანაშაულებათა ბრიგადის უფროსი, ადამსბერგი ვალდებული იყო სხდომებს დასწრებოდა, თუმცა, ეს დიდად არ აღელვებდა. მისი მონაწილეობა უმნიშვნელო იქნებოდა: ჯერ ერთი, იმიტომ, რომ „მიგრაციული ნაკადების მართვის“ იდეის მიმართ მტრულად იყო განწყობილი და, მეორე, ცხოვრებაში ინგლისურად ერთი სიტყვაც კი ვერ ისწავლა. მშვიდად დალია ყავა და ტელეფონში მაიორი დანგლარის შეტყობინება წაიკითხა. „შეხვედრა 1.20 საათზე სარეგისტრაციო დახლთან. წყეული გვირაბი. თქვენთვის შესაფერისი კოსტიუმი და ჰალსტუხი მომაქვს“.
ადამსბერგმა ტელეფონის ეკრანს ცერი გადაუსვა და თავისი მოადგილის შფოთვა ისე წაშალა, როგორც მტვერი ავეჯიდან. დანგლარი ცუდად ეგუებოდა სიარულს, სირბილს, კიდევ უფრო უარესად კი - მოგზაურობას. მისთვის ლა-მანშის გადალახვა გვირაბის გავლით ისეთივე წამება იყო, როგორიც მის თავზე თვითმფრინავით გადაფრენა. თუმცა, ამ შესაძლებლობას არავის დაუთმობდა. ოცდაათი წელი იყო, რაც ელეგანტურ ინგლისურ ტანსაცმელს ანიჭებდა უპირატესობას იმ იმედით, რომ მის მოშვებულ სხეულს მოხდენილობას შესძენდა. ამ სასიცოცხლო არჩევანის გამო მისი მადლიერება მთელ გაერთიანებულ სამეფოზე გავრცელდა და ის ტიპურ ფრანგ ანგლოფილად, დახვეწილი ბრიტანული მანერების, დელიკატურობის და ჩუმი იუმორის მიმდევრად იქცა. ცხადია, თუ არ ჩავთვლით იმ შემთხვევებს, როცა თავშეკავება ღალატობდა, რაც ერთმანეთისგან მკვეთრად განასხვავებს ანგლოფილ ფრანგს და ნამდვილ ინგლისელს. ამგვარად, ლონდონში ყოფნის პერპექტივა სიხარულით ავსებდა, მიგრაციულ ნაკადებთან იქნებოდა ეს დაკავშირებული თუ სხვა რამესთან. რჩებოდა მხოლოდ იმ „წყეული გვირაბის“ გადალახვა, რომელშიც პირველად უნდა გაევლო.

ადამსბერგმა ფინჯანი გარეცხა, ჩემოდანს ხელი დაავლო, თან საკუთარ თავს ეკითხებოდა, მაიორმა დანგლარმა, ნეტავ, რომელი პიჯაკი და ჰალსტუხი წამოიღოო. ამ დროს მისმა მეზობელმა ლუსიომ შემინულ კარზე დააბრახუნა, რომელიც მისი მძიმე მუშტისგან შეზანზარდა. ლუსიომ მარცხენა მკლავი ესპანეთის ომში დაკარგა, ცხრა წლის ასაკში, ამის შემდეგ მარჯვენა მკლავი ჩვეულებრივზე უფრო დიდი გაეზარდა, თითქოს ორივეს სიდიდე და ძალა შეითავსაო. ლუსიოს სახე მინაზე მიედო და ადამსბერგს დაჟინებით მისჩერებოდა.
- წამომყევი, - გამოსცრა კბილებში მბრძანებლური ტონით, - ვერანაირად ვერ გააჩენს, შენი დახმარება მჭირდება.
ადამსბერგმა ჩემოდანი გარეთ, პატარა და მოუწესრიგებელ ეზოში დადგა, რომელსაც მოხუც ესპანელთან ერთად იყოფდა.
- სამი დღით ლონდონში მივემგზავრები, ლუსიო. როცა დავბრუნდები, დაგეხმარები.
- ძალიან გვიან იქნება, - ჩაიბუზღუნა ბერიკაცმა.
როცა ლუსიო ასე ბუზღუნებდა, რ-ს ისე ყრუდ წარმოთქვამდა, რომ ადამსბერგს ეგონა, ეს ხმა პირდაპირ მიწიდან ამოდიოდა. ჩემოდანი აიღო. გონებით უკვე ჩრდილოეთის სადგურზე იყო.
- ვინ ვერ გააჩენს? - ჰკითხა დაბნეული ხმით კარის ჩაკეტვისას.
- კატა, ფარდულში რომ ცხოვრობს. ხომ იცოდი, რომ მალე უნდა დაეყარა კნუტები?
- არ ვიცოდი, ფარდულში კატა თუ ცხოვრობდა, და ეს სულ არ მადარდებს.
- ახლა უკვე იცი. და ვერ იტყვი, რომ არ გადარდებს, hombre (კაცი (ესპ.).). სამი კნუტია. ერთი მკვდარი დაბადა, ორი კი ისევ მუცელში ჰყავს, ხელით ვგრძნობ მათ თავებს. მე მასაჟს გავუკეთებ მუცელზე, დავაწვები, შენ კი გარეთ გამოქაჩე. მაგრამ ფრთხილად, უხეშად არ მოუჭირო ხელი. კნუტი ისეთი ნაზია, შეიძლება ხმელი ორცხობილასავით გადატყდეს შენს თითებში.

მოღუშული და მომთხოვნი ლუსიო მოკვეთილ მკლავს იფხანდა - თითებს სიცარიელეში ამოძრავებდა. ხშირად უთქვამს ადამსბერგისთვის, რომ მკლავი როცა დაკარგა, ცხრა წლის ასაკში, მასზე ობობას ნაკბენი ჰქონდა და კარგად ვერ მოიფხანა. ნაკბენი სამოცდაცხრა წლის შემდეგაც ექავებოდა და ეს იმიტომ ხდებოდა, რომ ერთხელ და სამუდამოდ ვერ დაასრულა მისი მოფხანა - ასე ახსნა ლუსიოს დედამ ეს მოვლენა