მკვდრები ჩუმად არიან კაცმა ვეღარ შეძლო ეტლში ჯდომა, გადმოხტა და წინ და უკან სიარული დაიწყო. ბნელოდა. ამ ჩუმ, წყნარსა და გადაკარგულ ქუჩაზე ფანრები შორიშორს იდგნენ ერთიმეორისაგან და მათი ალი ქარის ბერვით ერთთავად ციაგდებოდა. წვიმამ გადაიღო და ქუჩის ბილიკები თითქმის კიდეც აშრნენ, მაგრამ მოუკირწყლავი ქუჩები კი ისევ ნოტიო იყვნენ და ადგილ-ადგილ გუბეებიც იდგა.
- უცნაურია, - ფიქრობდა ფრანცი, - პრატერის ქუჩაზე, რაღაც ასი ნაბიჯის მოშორებით, შენს თავს, როგორც უნგრეთის პატარა ქალაქში, გრძნობ უშიშრად... აქ კი ის თავის ნაცნობთაგანს, უეჭველია, არავის შეხვდება.
საათს დახედა... ჯერ ისევ შვიდი საათია, და შუა ღამესავით კი ბნელა. შემოდგომა წელს ადრე დაგვიდგა... წყეული ქარი...
პალტოს საყელო აიწია და ნაბიჯსაც უმატა. ფანრების შუშები ზრიალებდნენ.
- ნახევარი საათიც, - გაიფიქრა, - და შეიძლება წავიდე. მართალი რომ ვთქვა, ამის წინააღმდეგი არა ვარ.
ერთ კუთხესთან შედგა. აქედან ხედავდა ორივე ქუჩას, რომლებიდანაც ქალი უნდა მოსულიყო.
- დღეს კი მოვა, - გაიფიქრა და შუბლზე ქუდი ჩამოიწია. - დღეს პარასკევია, საარჩევნო სხდომაა პროფესორებისა; მაშასადამე, შეუძლია სახლიდან გამოვიდეს და გვიანობამდე არ დაბრუნდეს...
გაისმა ტრამვაის ზარის წკარუნი; შემდეგ დაჰკრეს მახლობელი ეკლესიის ზარებმაც, ქუჩას ცოტა სიცოცხლის ფერი დაედო, მოსიარულე ხალხი მიდი-მოდიოდა, ეტყობოდა, მეტი წილი ამ ხალხისა იმ მაღაზიების ნოქრები იყვნენ, რომლებიც შვიდ საათზე იკეტებოდნენ. ფრანცს ყურადღებას არავინ აქცევდა, მხოლოდ რამდენიმე მოვაჭრე ქალმა ცნობისმოყვარეობით შეხედა სახეზე. ფრანცმა უეცრად მისკენ ჩქარი ნაბიჯით მიმავალი ქალი დაინახა და თვითონაც ფეხი ააჩქარა.
- ფეხით მოდის... იქნება, ეს ის არ იყოს...
მაგრამ ის იყო, ის. ქალმაც დაინახა იგი და მიაშურა.
- ფეხით მოდიხარ? - ჰკითხა კაცმა.
- ეტლი, კარლ, თეატრთან გავისტუმრე. მგონი, წინადაც იმ ეტლით ვიყავი.
ვიღაც ბატონმა გვერდით გაუარა და ახალგაზდა ქალს გადახედა. ქალის თანამგზავრმა სასტიკად დაუბღვირა მას, თითქმის მუქარითაც. ბატონი საჩქაროდ მოშორდა.
- ვინ არის? - შიშით დაეკითხა.
- პირველად ვხედავ. დამშვიდდი, აქ ნაცნობს არ შეხვდები. აბა, წავიდეთ ჩქარა, ეტლში ჩავსხდეთ.
- ეს ეტლი შენია?
- ჰო.
- ერთი საათის წინად ჩინებული დარი იყო.
მივიდნენ ეტლთან. ახლგაზდა ქალი ჩაჯდა.
- მეეტლე! - დაიძახა ახალგაზრდა კაცმა.
- სად არის? - დაეკითხა ქალი.
ფრანცმა მიიხედ-მოიხედა.
- არ მესმის, არსად არის.
- ეს რას ნიშნავს?- დაბალი ხმით შეეკითხა ქალი.
- მოიცადეთ ერთ წუთს, უთუოდ აქ არის.
ახალგაზრდა კაცმა შეაღო კარი პატარა რესტორანისა. ერთ მაგიდასთან სხვა სტუმართა შორის იჯდა მეეტლეც. შეამჩნია თუ არა ფრანცი, სწრაფად წამოხტა.
- ამ წუთას? - სთქვა და ფეხზე მდგომმა ჭიქით ღვინო გადაჰკრა.
- რა დაგემართათ?
- უკაცრავად... აი, მეც მზად გახლავარ.
მეეტლემ ბარბაცით გასწია ცხენებისკენ.
- სად მიბრძანებთ წასვლას?
- „ პრატერში. “
ახალგაზრდა კაცი ჩაჯდა. მისი თანამგზავრი ქალი ეტლის სიღრმეში მიიმალა. სახურავი ეტლს ახდილი ჰქონდა. ფრანცი შეეხო ქალის ხელებს. ქალი არ შეინძრა.
- შენ ჩემთან მოსალმებაც კი არ გინდა?
- თუ ღმერთი გწამს, მოიცადე, აქამდე გონს ვერ მოვსულვარ.
ახალგაზრდა კაციც მიწვა ეტლის სავარძელზე. რამდენიმე ხანს სიჩუმე ჩამოვარდა. შეუხვიეს პრატერის ქუჩაზე, გვერდით გაურბინეს ტეგეტგოფსკის ძეგლს და გავიდნენ პრატერის ბნელ, განიერ ხეივანში. ემა აღფრთოვანებული მოძრაობით მოეხვია ახალგაზრდა კაცს. კაცმა ფრთხილად პირბადე აუწია და აკოცა.
- ძლივს მე შენთან ვარ, - წარმოსთქვა ქალმა. - გახსოვს, როდის ვნახეთ ჩვენ ერთმანეთი.
- კვირას, უკანასკნელად?
- ჰო, და ისიც შორიდან.
- როგორ თუ შორიდან? შენ აკი იყავი ჩვენსას.
- ჰოო... თქვენსას! ასე აღარ შეიძლება... მე თქვენსას ვეღარ მოვალ... რა გემართება?..
- რაღაც ეტლმა გაიარა!
- მერწმუნე, ჩემო კარგო, ვინც ეხლა აქ დასეირნობს, იმას სხვისი ჯავრი აღარა აქვს...
- მწამს, მაგრამ შემთხვევით შეუძლიათ დამინახონ...
- ვინაობის გაგება ეხლა, სულ ერთია, მაინც არ შეიძლება.
- შენი ჭირიმე, სხვაგან სადმე წავიდეთ!
- როგორც გინდა.
დაუძახა მეეტლეს, მაგრამ ვერ გააგონა. მაშინ გადაიწია და ხელით მოსწია. მეეტლე მობრუნდა.
- მოაბრუნეთ ეტლი... და ეგრე ძალიან ნუ ერეკებით! გესმით, ჩვენ არსად გვეშურება. გასწით ხეივანით, რომელიც სახელმწიფო ხიდისკენ მიდის.
- სახელმწიფო გზატკეცილით?
- ჰო, მხოლოდ ცხენებს ნუ ერეკებით.