წინასიტყვაობა - ცოტა რამ ჩემ შესახებ
დავიბადე 1930 წლის 16 სექტემბერს... დავხედე ამ თარიღს და კიდევ ერთხელ შევძრწუნდი. ამ ჩემს არეულ-დარეულ ემოციებს, პირდაპირ ეხმაურება ტარიელ ჭანტურიას ეს სტრიქონები:
„მე რომ ვფიქრობდი დადგა ჩემი დროც,
მე რომ მეგონა ჩემი ჯერია,
გადავიარე, ლამის გავგიჟდე,
თურმე სიკვდილი არ მიწერია“.
ბევრს შევესწარი, ბევრის ნახვა მოვასწარი. იმდენი საინტერესო და მძაფრი ამბავი გადამხდა თავს, ბარე ორი კაცის სიცოცხლე გასწვდება თავისუფლად.
მე „ომის თაობის“ შვილი ვარ და ამით ყველაფერია, თითქოს, ნათქვამი. ყველა ის უბედურება და განსაცდელი, რაც განგებამ შეიძლება მოუვლინოს ადამიანს, არც მე ამცდენია. იმავდროულად, მომსწრე და უშუალო მონაწილე ვყოფილვარ ქართული კულტურის უჩვეულო აღმავლობისა. მთელი ჩემი სიცოცხლე ვმეგობრობდი და ახლოს ვიყავი უნიჭიერეს ადამიანებთან, მათ შორის რამდენიმე გენიოსი შემოქმედიც ერია. თუ რამ საგულისხმოა ჩემს წერილებსა და წიგნებში, ამ ადამიანების დამსახურებაცაა. ჩემს შემოქმედებაში გათვითცნობიერებულ მკითხველს არ გამოეპარება მათი კეთილისმყოფელი გავლენის კვალი.
ისიც, უთუოდ, საგულისხმოა, რომ მთელი ცხოვრება სპორტში და სპორტსმენებთან მაქვს გატარებული. მართალია, ბევრს ვერაფერს მივაღწიე, თუ არ ჩავთვლით 1947 წელს, საქართველოს ჩემპიონობას ცურვაში, მაგრამ ეს რა სახსენებელია ჩემი ბავშვობის მეგობრების, პეტრე (კაკო) მშვენიერაძისა და ნოდარ გვახარიას გრანდიოზულ მიღწევებთან წყალბურთში.
ჩემს ხანგრძლივ სიცოცხლეს და მენტალურ ენთუზიაზმს, როგორც მე ვფიქრობ, ზემოთქმულის გარდა, განაპირობებდა (არ ვიცი იმანენტური თუ შეძენილი) კეთილგანწყობა. არასოდეს არავისი შემშურებია, ყოველთვის მიხაროდა სხვისი წარმატება. შური, ბოღმა და ეჭვი არ გაჰკარებია ჩემს გულს. ამას იმითაც ვხსნი, რომ ჩემი საზოგადოებრივი მოღვაწეობის მანძილზე (სხვადასხვა დროს ვიყავი გამომცემლობა „ხელოვნების“ დირექტორი, საქართველოს კულტურის მინისტრის პირველი მოადგილე, ჟურნალ „საბჭოთა ხელოვნების“ (შემდეგ „ხელოვნება“) მთავარი რედაქტორი - შემოქმედებასთან იყო დაკავშირებული. ჩემი დირექტორობის დროს გამოცემული ყველა კარგი წიგნი, ჟურნალის ფურცლებზე დაბეჭდილი კარგი სტატია, ყოველი კარგი სპექტაკლი, მხატვართა და მოქანდაკეთა გამოფენები, დადგმული სკულპტურები, ჩემში სიხარულისა და აღფრთოვანების გრძნობებს იწვევდა იმდენად, რომ სხვათა წარმატებაც ჩემი წარმატება მეგონა...
და ბოლოს:
ვარ თეატრმცოდნე, რუსთაველის პრემიისა (ტრილოგია „რეჟისორი რობერტ სტურუა“, „მიხეილ თუმანიშვილის თეატრი“, „ფანტასტიკური რამაზ ჩხიკვაძე“) და სახელმწიფო პრემიის ლაურეატი („სამყარო თეატრალის თვალით“, 1998), ნომინაცია წლის საუკეთესო თეორიული ნაშრომის - ორგზის გამარჯვებული („ევროპული დრამატურგია რუსთაველის თეატრის სცენაზე“, „რეჟისორი გიზო ჟორდანია“) – სულ ოცდაორი მონოგრაფიისა თუ წერილების კრებულის ავტორი.
საკმარისია!!! წოდებებისა და სხვა „რეგალიების“ ჩამონათვალი მხოლოდ ნეკროლოგისათვის თუ გამოდგება.
P.S.
მყავს ოთხი შვილი და ოთხი შვილიშვილი.
ნოდარ გურაბანიძე
ჩუქება
