1
წინასიტყვაობა
"ალუბლების ყვავილობა" მცირე ზომის რომანია, რომელიც ისევ და ისევ კაცობრიობის გადამრჩენელ გრძნობას, სიყვარულს ეხება. მასში აღწერილი ამბები სინამდვილისა და გამოგონილის ერთობლიობაა.
რომანში აღწერილია ასევე თბილისური ურთიერთობები და ამბები, რაც ნაწარმოებს, თავისთვად, ათბობს და "ანაზებს".
ალუბლების ყვავილობა
"ფოთლებით არეულ, მშვიდ ქუჩაში სწრაფი ნაბიჯით მიაბიჯებს ერთი შეხედვით თითქოს ჩვეულებრივი, მაგრამ ძალიან საინტერესო გარეგნობის ქალბატონი. როგორი? მიჭირს მასზე ლაპარაკი... თუმცა, არა... სიმართლის თქმა სჯობს... მე მასზე საუბარი მაღელვებს... ის ძალიან ლამაზი და ჩემი ქუჩისნაირი მშვიდია.... მორჩა, მეტს არაფერს ვიტყვი... არ მინდა ვინმემ შენიშნოს... ის მხოლოდ ჩემია...
მის დანახვაზე ქუჩაც თითქოს სხვანაირია, ფოთლებიც უჩვეულოდ დაფრინავენ... უზარმაზარი ჭადრებიდან ჰაეროვნად ეშვებიან და დედამიწას ეწებებიან... წვიმის წვეთებიც ნაზად მოწკაპუნებს და ქოლგის ქვეშ მოკრძალებულად შეყუჟულ, სწრაფი ნაბიჯით მიმავალ ქალბატონს ვერც კი ეხებიან, თვალს არიდებენ და პირდაპირ მიწაზე ეცემიან... ხო, ნამდვილად ასეა, მათ წკაპა-წკუპში საოცარი პატივისცემა იგრძნობა, ისეთი, რომ ამაზე ლაპარაკიც არ ღირს... მეც მოკრძალებით მივდივარ სახლის კართან და სწრაფი ნაბიჯით ჯერ სადარბაზოს კიბეზე და მერე სველ ქუჩაში ვეშვები...სირბილით ვუახლოვდები სხვებისთვის მშვენიერ ქალბატონს, ჩემთვის კი საყვარელ ელიჩკას, ადამიანს რომელიც მაცოცხლებს, სულს მიბერავს რომ ვარსებობდე და მერე რატომღაც კვლავ ჩემგან მიდის, ახლოს, მაგრამ მტანჯველად", - ასეთი ფიქრები უღრღნიდა ტვინს თბილისური სახლის აივნიდან გადმომდგარ კოსტიას, რომელიც ხელისკანკალით, ნერვიულად სიგარეტს ეწეოდა.
* * *
სოლოლაკში, ლერმონტოვისა და მაჩაბლის ქუჩების გადაკვეთაზე, იქვე მცხოვრებ სეროჟა პაპას სახელდახელოდ გაკეთებული დახლი ედგა და ახლომახლო მცხოვრებ დიასახლისებს ხილ-ბოსტნეულით ამარაგებდა. მისგან პროდუქტები "ნისიადაც" მიჰქონდათ. იგი უბნის ბერიკაცებთან ერთად ხშირად ბრაზმორეული, მთელი სერიოზულობით ყვებოდა: - რა ვქნა, ნათელას ბავშვები მშიერი ჰყავდა და კარტოფილი გავატანე, უჰ, რამდენი ხნის წინ... ვალი დღესაც არ მოუტანია... რა ვქნა, მარტოხელა ქალია და ვერაფერს ვეუბნები....
- ამ თალიკოს რაღა მოუვიდა, არ იცოდა დაგვიანება, ეტყობა შვილმა ფული ვერ გამოუგზავნა ამერიკიდან... რა ქნას, კარგი ქალია...
მსგავს ფრაზებს მისგან ხშირად მოისმენდით, თუმცა, პროდუქტებს მაინც გულუხვად და დაუფიქრებლად გასცემდა. ასეთი კეთილშობილი იყო მოხუცი, რომელსაც, მთელი ცხოვრება სოლოლაკში ჰქონდა გატარებული.
იგი უბნიდან არ გადიოდა და ეს საქმეც თითქოს დროის გასაყვანად და გასართობად ჰქონდა გამოგონილი. იქ მაცხოვრებელმა ყველა ბავშვმა, ახალგაზრდა "ბირჟავიკმა" თუ მისმა "კლიენტმა" იცოდა მისი ცხოვრების უმნიშვნელო თუ მნიშვნელოვანი დეტალი. სეროჟა ზღაპარივით უყვებოდა როგორც თავის, ასევე სხვის შვილიშვილებს თუ როგორ თესავდა მისი ბებია მაშა იტალიური ეზოს შუაგულში სიმინდსა და მწვანილს და შემდეგ ამ მოსავლით უბნელ ბავშვებს აპურებდა. დაიწყებდა თუ არა სეროჟა პაპა ამის მოყოლას ბავშვები სიცილით იხოცებოდნენ - ეგ ამბავი ხომ მოგვიყევი პაპა, უკვე ლექსად ვიცითო...
მასთან იკრიბებოდნენ შუახნის დაუსაქმებელი მამაკაცებიც. ყველაზე კარგად მეზობელ კოტესთან (კოსტიასთან) მეგობრობდა. იგი დაახლოებით 50 წლამდე იქნებოდა. მთელი ბავშვობა და ახალგაზრდობა მის თვალწინ ჰქონდა გატარებული. კოსტია პროფესიით მხატვარი გახლდათ, თუმცა ბოლო ხანებში აღარც ხატავდა და არც სხვა რამე გამოსდიოდა. ახალგაზრდობაში მას მისივე უბნელი და სკოლელი მშვენიერი ელენა (ელიჩკა) უყვარდა. გაურკვეველი მიზეზების გამო მათი ურთიერთობა ვერ აეწყო. ოჯახებიც ვერ შექმნეს და ორივენი იმავე უბანში ცალ-ცალკე ცხოვრობდნენ.
ახლა კოტეს ცხოვრების აზრი მოხუცი დედა, საკუთარი სახლის მისაღებ ოთახში მისივე ხელით დახატული უმშვენიერესი ელენა და ძმაბიჭებთან სევდიანი, ნოსტალგიური სადღეგრძელოების წარმოთქმა იყო.
უბანში წყვილის ამბავი ყველამ იცოდა. ხშირად ნახავდით კადრს - როგორ მოკრძალებულად ეამბორებოდა კოსტია სატრფოს ხელზე.
- ბიჭო, ე, რა პონტია ქალის ეგრე შეყვარება? გიჟია ეგ ჩემისა... სიცილ-ხარხარით ლაპარაკობდნენ თინეიჯერები მათთვის გაუგებარ ქცევაზე.
* * *
დეკემბრის ცივი საღამო იყო. მოქუფრული ციდან ფიფქები ცვიოდა, მიწაზე ერთად გროვდებოდა და იქაურობას აქათქათებდა. თეთრ ქუჩაზე მანქანის კვალიც არსად ჩანდა. ირგვლივ მხოლოდ ბავშვების ჟრიამული ისმოდა. უფროსებიდან იქ მხოლოდ ძველმან, გაცრეცილ პალტოში და "მაკასინებში" გამოწყობილი კოსტია იყო. იგი შიგადაშიგ ონავარ ბავშვებთან ერთად ხალისობდა, დროდადრო კი თვალებში უდიდესი სევდა აწვებოდა.
კოსტიამ ჯიბიდან მოკეცილი პაპიროსის ღერი ამოიღო, მოუკიდა და თეთრ ქუჩას გახედა. ლამპიონების შუქზე მოყავისფრო ქურქსა და წითელ ფრანცუსკებში გამოწყობილი ელიჩკა შენიშნა. ქალს ხელში მოზრდილი ზომის ჩანთა ეჭირა და მოლიპულ გზაზე ნელა მონარნარებდა.
კოსტიას იმწამსვე გული აუჩქარა მისმა ფერფლისფერმა თმის ბზინვარებამ, საოცრად დახვეწილმა თხელი, კლასიკური მოყვანილობის ფეხების მოძრაობამ და გადაჭარბებულად ქალურმა მიხრა-მოხრამ. სწრაფი ნაბიჯით მიუახლოვდა, ხელჩანთა გამოართვა, გათოშილ ხელზე ხანგრძლივად ეამბორა და სადარბაზომდე
