ეგ არ ქნა!
პიტ-პიტმა ის პირველმა შენიშნა. პარკისკენ მივდიოდით ფეხბურთის სათამაშოდ, როდესაც უცებ წამოიძახა: „მამა, შეხედე!“ კისერი უკან გადაეხარა და დავიწროებული თვალები ზემოთ-ზემოთ იცქირებოდნენ. სანამ მოვასწრებდი წარმოსახვას მფრინავი თეფშისა, ან პიანინოსი, თავზე რომ გვემხობა, ვიგრძენი, რომ აქ რაღაც უჩვეულო ხდებოდა. თავს ვაბრუნებ იქით, საითაც პიტ-პიტი იყურება და ვხედავ მხოლოდ ოთხსართულიან მახინჯ შენობას, მთლიანად ბათქაშითა და კონდიციონერებით დაფარულს, თითქოს კანის რაღაც დაავადება სჭირდეს. მაბრმავებს მზე, რომელიც ზუსტად შენობის თავზეა დაპარკინგებული, და ვიდრე კუთხის გასწორებას მოვახერხებ, პიტ-პიტი მეუბნება: „უნდა, რო გაფრინდეს“. ახლა მეც ვამჩნევ ადამიანის სილუეტს, თეთრსაყელოიან პერანგშია, სახურავის მოაჯირზე დგას და ქვემოთ იცქირება, პირდაპირ ჩემკენ. ზურგს უკან პიტ-პიტის ხმა მესმის: „სუპერმენია?“ პიტ-პიტს ყურადღებას არ ვაქცევ და იმ კაცს ვუყვირი: „ეგ არ ქნა”!
ის კაცი მხოლოდ მომაჩერდა, მე ისევ ვუყვირი – „ეგ არ ქნა, გთხოვ! რასაც უნდა აეყვანე მანდ, გეჩვენება, რომ სხვა გამოსავალი არ არის, მაგრამ იცოდე, რომ შეიძლება გადაწყვიტო ეს პრობლემა. შენ თუ ახლა გადმოხტები, აქაურობას მაგ მიუგნებლობის განცდით დატოვებ, ეგ იქნება შენი უკანასკნელი ხსოვნა ამ ცხოვრებისა. არც ოჯახი, არც სიყვარული, მხოლოდ მარცხი. ხოლო თუ დარჩები, გეფიცები ჩემს უძვირფასესს, რომ მთელი ეს მწუხარება და უსასოობა თანდათან გაიფანტება, რამდენიმე წელიწადში კი მათგან აღარაფერი დარჩება, გარდა სასაცილო ამბისა, რომელსაც კათხა ლუდზე მოუყვები ადამიანებს, თუ როგორ დააპირე ერთხელაც სახურავიდან გადმოხტომა, ქვემოდან კი ვიღაც კაცი გიყვიროდა...“
„რა?“ ყვირილითვე მიპასუხებს სახურავზე მყოფი კაცი და საკუთარ ყურზე მიუთითებს. როგორც ჩანს, ჩემი არ ესმის ქუჩის ხმაურის გამო. თუმცა ქუჩა არაფერ შუაშია, მე ხომ მშვენივრად გავიგე მისი „რა“. ალბათ, უბრალოდ, არ ესმის. ალბათ სმენის პრობლემა აქვს. პიტ-პიტი, რომელიც ახლა წელზე მაჭდობს ხელებს, თუმცა ვერ ახერხებს, მთლიანად შემომეხვიოს, თითქოს ვეება ბაობაბი ვიყო, იმ კაცს უყვირის: „შენ ხო კოსმოსური ძალა გაქვს?“ კაცი კი ისევ ყურზე იკიდებს ხელს, თითქოს არაფერი ესმის, და ყვირის: „მომბეზრდა! კმარა! რამდენი შეიძლება?“ პიტ-პიტი კი პასუხად უკივის, თითქოს სრულიად ჩვეულებრივი დიალოგი ჰქონდეთ ერთიმეორესთან გამართული – „გაფრინდი რა, გაფრინდი!“ მე ვიძაბები, ყოველთვის ასე მემართება, როცა ვხვდები, რომ ყველაფერი ჩემზეა დამოკიდებული.
სამსახურში ამგვარი დაძაბულობა ხშირია, ოჯახშიცაა, თუმცა ნაკლებად. როგორც მაშინ, სახნას გზაზე, როდესაც დამუხრუჭება ვცადე და ბორბლები ჩაიკეტა. მანქანა ტრასაზე გაცურდა. გულში ვთქვი: „ან უხერხებ ამას ახლა რამეს, ან ეს უკვე აღსასრულია“. მაშინ, სახნაში, ამას ვერაფერი მოვუხერხე, სერიოზული ავარია იყო. ლიათი, ერთადერთი, რომელიც ღვედით არ იყო დაბმული, მოკვდა. მარტო დავრჩი ბავშვებთან ერთად. პიტ-პიტი მაშინ ორი წლისა იყო, გაჭირვებით ამბობდა თითო-ოროლა სიტყვას, ნოამი კი გამუდმებით მეკითხებოდა: „დედა როდის დაბრუნდება? დედა როდის დაბრუნდება?“ ამას დაკრძალვის შემდეგ დღეებზე გეუბნებით. მაშინ ნოამი რვა წლისა იყო. ამ ასაკში უნდა ხვდებოდე, რომ ვიღაც მოკვდა, მაგრამ ის კითხვების დასმას არ ეშვებოდა. მე კი, რომელმაც ამ გამაღიზიანებელი კითხვების გარეშეც ვიცოდი, რომ ყველაფერი ჩემ გამო მოხდა, მინდოდა, ყველაფერი ერთხელ და სამუდამოდ დამემთავრებინა. ზუსტად ისე, როგორც იმ კაცს სახურავზე. მაგრამ გამოვედი აქედან. და აი, დღეს მე უყავარჯნოდ დავდივარ, ვცხოვრობ სიმონასთან ერთად, კარგი მამა ვარ. და ეს ყველაფერი, მინდა, იმ კაცს ვუთხრა სახურავზე, მინდა, ვუთხრა, რომ ზუსტად ვიცი, რას გრძნობს ახლა, და ეს გაივლის, აუცილებლად გაივლის, ოღონდ, თუ პიცასავით არ გააკრავს თავის თავს ამ ტროტუარზე. მთელი პასუხისმგებლობით ვაცხადებ, ამ პლანეტაზე კაცი არ ყოფილა მიწასთან ისე გასწორებული, როგორც მე ვიყავი. ის უბრალოდ ვალდებულია, მანდედან ჩამოვიდეს და აჩუქოს საკუთარ თავს ერთი კვირა, თვე ან წელიწადიც კი, თუ საჭიროა.
თუმცა, როგორ გინდა ეს ყოველივე ნახევრად ყრუს უთხრა? ამასობაში პიტ-პიტი ხელზე მექაჩება და მეუბნება: „დღეს ეგ გაფრენას არ აპირებს, მოდი, მამა, მოდი, პარკში წავიდეთ, სანამ დაბნელდება“. მაგრამ მე უკვე როლში ვარ და რაც ძალა და ღონე მაქვს, გავკივი: „ადამიანები ისედაც წამდაუწუმ იხოცებიან ბუზებივით, ჩვენ თავადაც რომ არ მოვისწრაფოთ სიცოცხლე. ეგ არ ქნა! გთხოვ, ეგ არ ქნა!“ კაცი სახურავზე თავს აქნევს, როგორც ჩანს, ამჯერად რაღაც გაიგო, და პასუხად მიყვირის: „საიდან იცოდი? საიდან იცოდი, რომ ის მოკვდა?“ – „ყოველთვის კვდება ვიღაც, – მინდა შევძახო, – ყოველთვის. ის თუ არა, სხვა ვინმე მოკვდებოდა“. თუმცა ეს მას სახურავიდან ვერ ჩამოიყვანს. და მაშინ, ნაცვლად ამისა, ვუკივი: „აქ ბავშვია, – პიტ-პიტზე მივუთითებ, –