მიწის მადლი

I ნაწილი - I გრძელი, გრძელი ბილიკი ჭანჭრობზე გადის და ტყეში იკარგება. ვის უნდა გაეკვალა? კაცს, ადამიანს, იმ ადგილებში სხვებზე ადრე ფეხდადგმულს. მანამდე არანაირი ბილიკი არ ყოფილა. ჭალასა და შამბნარში გამავალი უმნიშვნელო ნაკვალევი თანდათანობით ცხოველთა ნაფეხურებმა გატკეპნა და გამოკვეთა. მერე ერთი-ორმა მოხეტიალე ლოპარმა(ჩრდილოეთი ნორვეგიის მკვიდრი მოსახლეობა, სამები) აიღო კვალზე გეში და ირმებს მთიდან მთაზე სწორედ ამ ბილიკით მიელალებოდა... ამგვარად გაჩნდა გზა უდაბურ, უკაცრიელ და უპატრონო გაშლილ მიწაზე.
კაცი ჩრდილოეთით მიემართება. თან ფუთა მიაქვს, პირველი ფუთა, მცირე საგზლითა და სამუშაო იარაღებით შევსებული. კაცი ტლანქია, ღონიერი. მქისე, ჟანგისფერი წვერი და აქა-იქ ნაიარევი პირისახე და ხელები აქვს. შრომით მოიპოვა თუ ბრძოლით ეს ჭრილობები? ვინ იცის, სასჯელს დაუძვრა და საფარს დაეძებს, ან იქნებ ფილოსოფოსია და სიმშვიდეს ეტანება, თუმცა მიუხედავად ყველაფრისა, იგი ერთადერთი ადამიანია ამ უსაზღვრო სიმარტოვეში. მიდის, მიაბიჯებს, მის სიახლოვეს ნადირიც მიჩუმებულა და ფრინველიც, ჩაფიქრებული დროდადრო რაღაცას ბუტბუტებს, „ოოჰ, ღმერთო“, ჩაილაპარაკებს ხანდახან. ჭანჭრობს რომ გადაივლის, ტყისკენ წავა და თვალის საამებლად გადაშლილ მინდორ-ჭალას მიადგება, ფუთას მიწაზე დადებს, არემარეს მოივლის და შეისწავლის, ცოტა ხანში ბრუნდება, ფუთას ისევ ზურგზე მოიგდებს და გზას აგრძელებს. მთელი დღე ასე გადის, დროს მზის მდებარეობით საზღვრავს, შეღამებულზე მანანის ბუჩქნარში მიწვება და თავქვეშ მკლავს ამოიდებს.
რამდენიმე საათში ისევ გზას დაადგება, „ოოჰ, ღმერთო“, მიდუდუნებს და მიიწევს ჩრდილოეთისკენ, დროდადრო მზეს ასცქერის, აქა-იქ ხმელა პურითა და თხის ყველით წაიხემსებს, წყაროზე წყურვილს მოიკლავს და კვლავ თავის გზაზე მიდის. მომდევნო დღეც სიარულში ილევა, უნდა, ტყე გულდასმით მოიაროს და ვარგის ადგილებს მიაკვლიოს. რას ეძებს? უცხო მხარეს თუ მიწის ნაკვეთს? იქნებ შორეული დაბიდან გადმოხვეწილი უპოვარია, თვალებს აქეთ-იქით რომ აცეცებს და შიგადაშიგ გორაკებს მიაშურებს არემარის უკეთ დასაზვერად?! მზე ისევ იძირება.
შერეული ტყით დაჩრდილული გრძელი ხეობის დასავლეთ მხარეს მიუყვება კაცი, საათობით მიდის და მიაშრიალებს გაფოთლილ ტოტებს, ლელსა და ნარს; ბინდდება, თუმცა ანაზდად მდინარის გურგურს გაიგონებს და ეს ხმა ისეთნაირად გამოაცოცხლებს, თითქოს ვინმე სულიერს გადაეყარაო. გორაკს მიაშურებს და ბინდდაკრულ ხეობას ზემოდან გადახედავს სამხრეთით, ცისკენ აავლებს მზერას. მიწვება, თვალს მოატყუებს.
გამთენიისას ტყისა და კორდების ხედები ეშლება თვალწინ, გადამწვანებულ ბექობს თავქვე დაუყვება; ქვემოთ, კარგა მოშორებით მდინარე გაკრთება, კურდღელი ერთი ნაპირიდან მეორეზე ისკუპებს. კაცი თავს ისე აქნევს, თითქოს ფიქრობს, არცაა საჭირო, რომ მდინარე ერთ ნახტომზე განიერი იყოსო. კვერცხებზე გადაფოფრილი როჭო უცაბედად ფეხებთან აუფრთხიალდება, ველური ჭრიახით შეუტევს და კაცი ისევ დააქნევს თავს, აქაოდა, ამ ადგილებში ოთხფეხი და ფრთოსანი ბუდობს და ესეც მეტად კარგიაო! დადის, დააბიჯებს მოცვის ბარდებსა თუ მაყვლიანში, გვიმრების კუწუბიან ფოთლებში შარიშურობს, აქა-იქ ჩერდება, სადგისით მიწას ჩიჩქნის. ერთგან შავმიწა ნიადაგი ხვდება, მეორეგან – ყომრალი ნაჭაობარი, ათასწლოვანი ტყის ნეშომპალით განოყივრებული. კაცი კვლავ თავის ქნევით დაჰყვება ნებას: აქ დამკვიდრდება, ჰო, სწორედ ამ ადგილას დაიდებს ბინას. ორი დღის განმავლობაში ათვალიერებს არემარეს, საღამოობით იმავე გორაკზე ბრუნდება. ღამით წიწვოვან სარეცელზე სძინავს, უკვე მოშინაურდა, თუმცა, ბექობზე წიწვებითა და ფოთლებით დაგებული ლოგინის გარდა, არა აბადია რა.
ადგილის შერჩევა ყველაზე რთული იყო. იქაურობა მის მეტს არავის ეკუთვნოდა. იმ წუთიდან ყოველ დღეს შრომაში გალევდა.
უპირველეს ყოვლისა, შორიახლო ტყეებს მიაშურა, სანამ ხის მერქნებში ჯერ კიდევ იდგა წვენი, ქერქს აცლიდა, წნეხდა და აშრობდა, წნეხილი მერქანი რამდენიმე მილის მოშორებით, უახლოეს დაბაში ჩაჰქონდა და სამშენებლო მასალად ყიდდა. შინ სანოვაგითა და ხელსაწყოებით ავსებული ახალი ფუთებით ბრუნდებოდა, იმარაგებდა სარჩო-საბადებელს: ფქვილს, ლორს, ქვაბსა თუ ნიჩაბს, ბილიკზე აღმა-დაღმა დააბიჯებდა, ეზიდებოდა და ეზიდებოდა. ბუნებით მზიდავი ტყიდან ტყეში ისე მიდი-მოდიოდა, როგორც ბორანი ერთი ნაპირიდან მეორისკენ. ბედს არ ემდუროდა, სავალსა და საზიდს არ ილევდა, აქაოდა, ტვირთმძიმე თუ არ ვივლი, მცონარობა მომერევაო. სიზარმაცეს მასთან რა ხელი ჰქონდა.
ერთ დღესაც, ჩვეულებრივ, სავსე გუდით დაბრუნდა, თან ბაწარგამობმული ორი თხა და საბოტე თიკანი მოიყოლა. თხებს ისე შეხაროდა და ევლებოდა თავს, თითქოს მეწველი ფურები მიერეკა.
ბილიკზე პირველი უცხო ადამიანი გამოჩნდა. მოხეტიალე ლოპარი იყო. გზად მიმავალმა თხებს მოჰკრა თვალი. მიხვდა, რომ ბექობზე მიგებებული კაცი იმ ადგილის ახალი მკვიდრი იყო და ჰკითხა:
– აქ სამუდამოდ აპირებ ცხოვრებას?
– ჰო, – უპასუხა კაცმა.
– რა გქვია?
– ისააკი. დამხმარე ქალს ვეძებ, ვინმე ხომ არ გეგულება?
– არა, მაგრამ წავალ და გავიკითხავ.
– გაიკითხე. უთხარი, რომ საქონელი მყავს