კალიის დღე - 1 ტოდ ჰაკეტს, სანამ ოფისიდან გამოვიდოდა, რკინის წკრიალში არეული ათასობით ჩლიქის ბაკუნისაგან გამოწვეული ყურისწამღები ხმაური მოესმა და მაშინვე ფანჯარას მივარდა.
გზაზე ქვეითი ჯარი და თითქოს საშინელი მარცხის შემდეგ ბრძოლის ველიდან გამოქცეული, მწკრივარეული კავალერია მოაბიჯებდა: ჰუსართა დოლომანები(ჰუსართა მუნდირი.), გვარდიელთა მძიმე შაკოები(ჰუსარის ზემოთ წაგრძელებული ცილინდრული ქუდი.), ტყავის თავსამკაულიანი ჰანოვერული მსუბუქი ცხენები და ჰაერში მოფრიალე წითელი ჯიღები – ყველაფერი უწესრიგოდ აზელილიყო ერთმანეთში. კავალერიას ქვეითი ჯარი მოსდევდა: ჰაერში მოლივლივე აბგათა ზღვის ტალღები, დახრილი მუშკეტები, მხრებზე ჯვარედინად გადაკრული ღვედები და ტყვია-წამლის დარწეული ყუთები... ტოდმა ინგლისის თეთრეპოლეტებიანი, ალისფერფორმიანი ქვეითი ჯარი, ბრუნსვიკის ჰერცოგის შავფორმიანი ფეხოსნები, ფრანგი გრენადერების უზარმაზარი, თეთრი გამაშები და შიშველმუხლება, კუბოკრულქვედაკაბიანი შოტლანდიელები იცნო...
სანამ ტოდი მათ ათვალიერებდა, ქუჩის კუთხიდან დაბალი, მსუქანი კაცი გამოვარდა, თავზე კორპის ქუდით, მოკლემკლავიანი მაისურითა და სპორტული შარვლით, და ჯარს დაედევნა.
– მეცხრე სცენა, ნაბიჭვრებო, მეცხრე სცენა! – ჩაჰყვიროდა დაბალი კაცი მეგაფონს.
კავალერიამ ცხენებს დეზები შემოჰკრა და ააჩქარა, ქვეითები მირბოდნენ, კორპისქუდიანი პატარა კაცი ჰაერში მუშტის ქნევითა და გინებით დაედევნა მათ.
ტოდი მანამ უცქერდა ამ სანახაობას, სანამ ჯარი სანახევროდ არ გაუჩინარდა ორთქლმავალ „მისისიპის“ უკან, შემდეგ ფანქარი და სახაზავი დაფა გვერდზე გადადო და ოფისიდან გამოვიდა. სტუდიის გარეთ, ტროტუარზე, წამით შეჩერდა და სცადა, გადაეწყვიტა, შინ ფეხით წასულიყო თუ ტრამვაის გაჰყოლოდა. სამი თვეც არ გასულიყო, რაც ჰოლივუდში ჩამოვიდა და ჯერ კიდევ ამაღელვებელ ადგილად მიაჩნდა, მაგრამ ზარმაცი იყო და ფეხით სიარული არ სიამოვნებდა. ბოლოს მაინც გადაწყვიტა, ტრამვაის მხოლოდ ვაინ-სტრიტამდე გაჰყოლოდა, დანარჩენი გზა კი ფეხით გაევლო.
ტოდი „ეროვნული კინემატოგრაფიის“ ნიჭზე მონადირეებმა მას შემდეგ შეიტყუეს სამხრეთ სანაპიროზე, რაც იელის ნატიფი ხელოვნების სკოლის დამამთავრებელი კურსის სტუდენტთა გამოფენაზე მისი ნამუშევრები იხილეს და ტელეგრამით დაიქირავეს. იმ ნიჭისმძებნელს პირადად რომ ენახა იგი, ალბათ არ გაგზავნიდა ჰოლივუდში დეკორატორისა და კოსტიუმების მხატვრის პროფესიის დასაუფლებლად, მას ხომ მოსული, ულაზათო სხეული, ზარმაცი ცისფერი თვალები და ისეთი სულელური ღიმილი ჰქონდა, რომ სრულიად უნიჭო, თითქმის გონებაშეზღუდული ადამიანის შთაბეჭდილებას ტოვებდა.
დიახ, მიუხედავად გარეგნობისა, ტოდი ძალიან რთული ბუნების ახალგაზრდა მამაკაცი იყო, პიროვნული თვისებების ჩინური კოლოფებივით ერთმანეთში ჩალაგებული კომპლექტით, და სურათმაც, სახელწოდებით „ცეცხლწაკიდებული ლოს-ანჯელესი“, ცხადად დაამტკიცა მისი ნიჭიერება.
ვაინ-სტრიტზე ტოდი ტრამვაიდან ჩამოვიდა, ფეხით გაუყვა გზას და ბრბოს შესწავლას შეუდგა. უამრავი ადამიანი გამოწყობილიყო სპორტულ სამოსში, სინამდვილეში ეს სამოსი სპორტული სულაც არ იყო. სვიტერები, შარვლები, სლაქსები, ფლანელის ცისფერი ქურთუკები თითბრის ღილებით გამოსასვლელი ტანსაცმელი უფრო გახლდათ; მსუქანი ქალბატონი იახტსმენის კეპით მაღაზიებში მიდიოდა საყიდლებზე და არა – იახტით ზღვაში, მამაკაცი, რომელსაც მონადირის მოსაცმელი ეცვა და ტიროლური ქუდი ეხურა, მთიდან კი არა, სადაზღვევო ოფისიდან ბრუნდებოდა, სლაქსებიანი და კედებიანი გოგონა, თავზე წაკრული ბენდენით, სატელეფონო კომუტატორის შენობიდან გამოდიოდა და არა – ჩოგბურთის კორტებიდან.
ამ მასკარადის მონაწილე ადამიანებს შორის სხვადასხვანაირი ტიპები მიმოფანტულიყვნენ. ზოგიერთს მოსაწყენი და ცუდად შეკერილი, ფოსტით გამოწერილი სამოსი ეცვა. მაშინ, როდესაც სხვა ადამიანები სწრაფად გადადიოდნენ მაღაზიებიდან კოქტეილის ბარებში, ისინი ან კუთხეში უსაქმოდ აყუდებულიყვნენ, ან კიდევ ზურგით მიყრდნობოდნენ მაღაზიის ვიტრინებს და გამვლელებს ათვალიერებდნენ. თუ ვინმე პასუხად მიაშტერდებოდათ, თვალები ზიზღით ემღვრეოდათ. ამ დროისათვის ტოდმა მათ შესახებ ძალიან ცოტა რამ იცოდა, თუ იმას არ ჩავთვლით, რომ შეეტყო, კალიფორნიაში სასიკვდილოდ ჩამოვიდნენო.
განზრახული ჰქონდა, კიდევ მეტი გაეგო ამ ადამიანებზე. გრძნობდა, სწორედ ისინი უნდა დაეხატა. აღარ აპირებდა ბარაქიანი, წითელი ბეღლები, ძველი ქვის კედლები ან ღონიერი ნანტაკეტელი მეთევზეები ეხატა. ეს ხალხი შენიშნა თუ არა, მაშინვე იგრძნო, მიუხედავად წარმომავლობისა, სკოლისა და მემკვიდრეობისა, არც უინსლოუ ჰომერი(უინსლოუ ჰომერი (1836-1910) – XIX საუკუნის ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი ამერიკელი მხატვარი.) გამოადგებოდა მასწავლებლად, არც თომას რაიდერი(თომას რაიდერი (1746-1810) – ბრიტანელი გრავიორი.), დრო იყო, გოიასა(ფრანსისკო გოია (1746-1828) – ცნობილი ესპანელი ფერმწერი, გრავიორი, გრაფიკოსი.) და დომიესათვის(ონორე დომიე (1808-1879) – ფრანგი მხატვარი და ლითოგრაფი) მიემართა.
ტოდი ამას დროულად მიხვდა, ხელოვნების სკოლის ბოლო კურსზე უკვე დაიწყო მხატვრობისთვის თავის საბოლოოდ დანებებაზე ფიქრი, შესაძლებლობები გაეზარდა, ფერსა და კომპოზიციაზე მუშაობით სიამოვნებას ვეღარ იღებდა, გრძნობდა, თანაკლასელების გზით დაიწყო სვლა, მათსავით ილუსტრაციებისა და სილამაზით ტკბობისკენ მიისწრაფვოდა, ამიტომ როგორც კი სამსახური შესთავაზეს ჰოლივუდში, მაშინვე ჩაებღაუჭა ამ წინადადებას, მიუხედავად კეთილისმსურველთა აზრისა, რომლებიც ფიქრობდნენ, რომ ფულზე იყიდებოდა და ხატვას აღარასოდეს მიუბრუნდებოდა.
ვაინ-სტრიტს მიაღწია და მაშინვე პინიონის კანიონზე დაიწყო ასვლა. ღამდებოდა.
ხეების კონტურები ღია იისფერ,
ჩუქება
