1 - ეპოპე, მეფე აიეტის დაცვის ყოფილი უფროსი. პანსიონატი "ეგალე". კოლხეთის მთები. იმ დღიდან გასულია 40 წელი. საღამო. - მედეას სახელის ხსენება სიკვდილით ისჯებოდა ერთ დროს.
- მაინც ყველგან მის სახელს ჩურჩულებდნენ, ტაძრებში, ბაზრებში, ყველგან.
- მე კი იმედი მქონდა, რომ აღარასოდეს გავიხსენებდი მის სახელს.
- ან იქნებ, მეჩვენებოდა ასე.
- აიეტი ისე მოკვდა, ერთხელაც არ უხსენებია.
- ვერც სხვა გაბედავდა ვინმე მედეას ხსენებას მოხუცი მეფის წინ.
- ყველა ერიდებოდა.
- ყველა უფრთხილდებოდა.
- თუმცა, აიეტის სიახლოვეს შეუძლებელი იყო მედეას დავიწყება.
- შეუძლებელი იყო არ გეფიქრა მედეაზე.
- არავის დავიწყებია მედეა.
- არავის და პირველ რიგში - თვითონ აიეტს.
- ჩემმა სმენამ კი სამუდამოდ დაიმახსოვრა მისი ხმა და კივილი,
- ეს მე ვარ, მედეა!
- კიოდა. თვალებიდან ცრემლები სდიოდა. გულისამრევად, საზიზღრად იღიმებოდა და პატარა ეგალეს მოკვეთილი თავი ეჭირა აღმართულ ხელში.
- ჯერ კიდევ ბავშვი იყო, თხელი თეძოებით და წვრილი მკლავებით, მის თვალებში ის საბედისწერო ნაპერწკალი რომ შევნიშნე.
- ძალა! თვალს ვერ გაუსწორებდი, ისეთი ძალა!
- თურმე, კოლხეთი საბედისწეროდ იმ ერთ დღეს ელოდა.
- თურმე, კოლხეთი იმ ერთი დღისთვის გაჩენილა, ასე დასამხობად და იმ ერთი დღისთვის.
- (ხანგრძლივი პაუზა)
- სიზმრების თუ გჯერათ?
- სიზმარი მაქვს ნანახი -
- დილაა.
- ვდგავარ ზღვის პირას.
- სადღაც მოშორებით გემი ამოდის წყლიდან.
- სახეს ორივე ხელით ვიჩრდილავ და ვხედავ, ბერძნული გალეაა.
- ნელა ირწევა, არაბუნებრივად ნელა.
- და მაინც, უცებ, წამში ჩნდება ჩემ წინ.
- მოულოდნელი და შემაშფოთებელია მისი ასეთი ნელი მოვარდნა.
- მაშინვე არგო მახსენდება და ძარღვებში მიცივდება სისხლი.
- ამ ასაკშიც კი დამბურძგლა კანი მკლავებზე.
- არადა, იყო დრო, არაფერი მაშინებდა ჩემი სასტიკი ბუნების გარდა.
- ჩემი საყვარელი ფრაზა იყო ეს.
- მე არაფერი მაშინებს ჩემი სისასტიკის გარდა, ვეტყოდი ვინმე უბადრუკს და შუბით გავუხვრეტდი შუბლს.
- უცნაური გრძნობაა, როცა კლავ.
- მარტოობის განცდას ამძაფრებს.
- აი, არ იყავი მარტო. ორნი იყავით. შეიძლება, საუბრობდით. ალბათ, უფრო დავობდით. მერე კლავ და რჩები მარტო.
- მკვლელობა მარტოდ დარჩენაა, საშინელი სიმარტოვე.
- ვცდილობდი, ასეთ საქმეებზე მხლებლების გარეშე არ წავსულიყავი.
- ეგზეკუციას ვგულისხმობ, მიმიხვდებოდით, ალბათ.
- (პაუზა)
- ჰოდა, სიზმარი...
- აი, ასე, უცბად, ერთ წამში ჩნდება ეს ნავი ჩემ წინ და ახლა უკვე არგოა, ეჭვგარეშეა.
- დანაშაულის კვალი ეტყობა.
- ერთიანად შეღებილია სისხლით.
- საოცარი, ბრწყინვალე გემი.
- უცებ, დოდონას ტყის სურნელი მოაქვს საიდანღაც ნიავს და ნავის კიფოზე ამოკვეთილი მომღიმარი სახე მეკითხება,
- შენ იცნობ მედეას?
- (პაუზა)
- ძნელია ამ ამბის გახსენება.