კუსიროში მფრინავმა თეფშმა დაიდო ბინა ზედიზედ ხუთი დღე ტელევიზორს არ მოშორებია. მდუმარედ შესცქეროდა საავადმყოფოებისა და ბანკების ნანგრევებს, გადამწვარ სავაჭრო კვარტალებს, დამსკდარ ავტოსტრადებსა და აყრილ რკინიგზის ლიანდაგებს. დივნის რბილ ბალიშებში ჩაფლული, ტუჩებმოკუმული უპასუხოდ ტოვებდა კომურას ყველა შეკითხვას. თავის დაქნევა რა არის, იმასაც კი არ იმეტებდა. ისიც კი გაუგებარი იყო, ესმოდა თუ არა, რომ მას ელაპარაკებოდნენ.
ცოლი იამაგატედან იყო და, რამდენადაც იცოდა კომურამ, კობეს მიდამოებში არც ნათესავები და არც ნაცნობები არ ჰყავდა. და მაინც, დილიდან საღამომდე ვერა და ვერ სცილდებოდა ტელევიზორს. არაფერს არ ჭამდა, არაფერს არ სვამდა, ტუალეტშიც კი არ გადიოდა. ეს არის, დროდადრო თითს დააჭერდა პულტს - პროგრამის გადასართავად - მეტი არაფერი.
კომურა თვითონ ხუხავდა ტოსტერში პურს, თვითონ იდუღებდა ყავას და სამსახურში მიდიოდა. დაბრუნებულს კი ისევ იმ პოზაში, ტელევიზორის წინ ხვდებოდა ცოლი. სხვა რა გზა იყო, მაცივარში შემორჩენილი პროდუქტისგან თვითონ ამზადებდა უბრალო კერძს და მარტო ვახშმობდა. მერე იძინებდა, ცოლი კი, მდუმარების ბასტიონით შემოსაზღვრული, ისევ ეკრანს მისჩერებოდა - ღამის ახალ ამბებს უსმენდა. კომურა დამორჩილდა და საერთოდ აღარ სცემდა ხმას.
ხოლო ხუთი დღის შემდეგ, კვირას, როცა ჩვეულ დროს დაბრუნდა სამუშაოდან, შინ აღარავინ დახვდა.
* * *
კომურა აკიხაბარში, რადიოსაქონლის ცნობილ მაღაზიაში მუშაობდა. პასუხისმგებელი იყო ძვირფას აპარატურაზე და, ხელფასთან ერთად, თითოეული სისტემის გაყიდვით სოლიდურ საკომისიოს იღებდა. კლიენტთა შორის ბევრი ექიმი, შეძლებული ბიზნესმენი და პროვინციელი მდიდარი იყო. რვა წელი მუშაობდა კომურა ამ თანამდებობაზე და თავიდანვე კარგი შემოსავალი ჰქონდა. ეკონომიკა ყვაოდა, მატულობდა ფასი მიწაზე, იაპონია ფულში ბანაობდა. საფულეები დასკდომაზე იყო მსხვილი ბანკნოტებისგან და ისეთი შთაბეჭდილება იქმნებოდა, თითქოს ყველა მზად იყო მარცხნივ და მარჯვნივ ეფლანგა ფული.
არცთუ ურიგო გარეგნობის, გემოვნებით ჩაცმული და თავაზიანი კომურა ცოლის შერთვამდე წარმატებით სარგებლობდა ქალებში. მაგრამ მას შემდეგ, რაც ოცდაექვსი წლისა დაქორწინდა, თავისდა გასაკვირად, ერთბაშად დაეკარგა სექსუალური თავგადასავლების ინტერესი. მთელი ეს ხუთი წელიწადი ქორწინების შემდეგ მხოლოდ ცოლთან იწვა. არა, განა შანსი არ ეძლეოდა, უბრალოდ, კომურას, თუ შეიძლება ასე ითქვას, სულ აღარ აინტერესებდა შემთხვევითი კავშირები კაცსა და ქალს შორის. უფრო მეტად ხიბლავდა რაც შეიძლება ჩქარა დაბრუნებულიყო შინ, მშვიდად და აუჩქარებლად ევახშმა ცოლთან, დივანზე წამოწოლილი გასაუბრებოდა, მერე ლოგინში შემძვრალიყო და სიყვარულს მისცემოდა. მეტი არც არაფერი სჭირდებოდა.
ცოლი მოიყვანა თუ არა, მისმა ყველა მეგობარმა თუ თანამშრომელმა მხრები აიჩეჩა - მის ახალგაზრდულ, მოვლილ სახესთან შედარებით მეუღლე ერთობ უფერულად გამოიყურებოდა. თან მარტო გარეგნობა კი არა, ხასიათიც ისეთი ჰქონდა, ღმერთმა აშოროს ყველას. სიტყვაძუნწი, უჟმური, დაბალი, ფუმფულა ხელებით... მართალი გითხრათ, გონებაჩლუნგის შთაბეჭდილებასაც ტოვებდა.
თუმცა, საკმარისი იყო კომურასთვის - თუ რატომ, თავადაც ვერ აგიხსნიდათ - ცოლთან ერთად ერთ ჭერქვეშ მოხვედრილიყო, რომ მაშინვე ლაღად და კომფორტულად ეგრძნო თავი. ღამით ტკბილად ეძინა. უკვე აღარ აწუხებდა უცნაური კოშმარები. კარგი ერექცია, დაგემოვნებული სექსი. თავი ანება სიკვდილზე, ვენერიულ სნეულებებსა და კოსმოსურ სივრცეებზე ფიქრს.
ცოლი პირიქით - გული ელეოდა დედაქალაქის ფაციფუცისგან და მშობლიურ მხარეში დაბრუნება უნდოდა. იქ დარჩენილ მშობლებსა და ორ უფროს დაზე ნაღვლობდა. როცა ეს სევდა გაუსაძლისი ხდებოდა, მარტო გაემგზავრებოდა ხოლმე მათთან. იქ მის ოჯახს ტრადიციული იაპონური სასტუმრო ჰქონდა და შეძლებულად ცხოვრობდა. მამას გაგიჟებით უყვარდა თავისი ნაბოლარა გოგო და სიამოვნებით ამარაგებდა გზის ფულით. უკვე რამდენჯერ იყო ასე: სამუშაოდან დაბრუნებულ კომურას ცოლის მაგივრად სამზარეულოს მაგიდაზე ბარათი ხვდებოდა: „დროებით ჩემებთან წავედი“. კომურა არ ბრაზობდა, მორჩილად ელოდებოდა ცოლის დაბრუნებას. გაივლიდა შვიდი ან ათი დღე და ცოლიც გახალისებული ბრუნდებოდა.
* * *
მაგრამ როცა მიწისძვრიდან ხუთი დღის შემდეგ მეუღლე სახლიდან გავიდა, დატოვებულ ბარათში ეწერა: „აღარ დავბრუნდები“. ამას მოსდევდა ძალიან სადა და ნათელი ახსნა, თუ რატომ არ უნდოდა კომურასთან ცხოვრება:
„პრობლემა ის არის, რომ ვერაფერს მაძლევ, - წერდა ცოლი, - თუ უფრო ზუსტი ვიქნები, შენში არაფერია ისეთი, რაც უნდა მომცე. ჰო, რა თქმა უნდა, ალერსიანი ხარ, ყურადღებიანი, მიმზიდველი, მაგრამ გინდ შენთან მიცხოვრია და გინდ შედედებულ ჰაერთან. ცხადია, ეს მარტო შენი ბრალი არ არის. ვფიქრობ, მოიძებნებიან ქალები, რომლებიც შენს შეყვარებას შეძლებენ. ნურც კი ეცდები დამირეკო. ყველაფერი ჩემი, რაც მანდ დარჩა, გაანადგურე“.
კაცმა რომ თქვას, არც არაფერი იყო დარჩენილი. ყველაფერი: მისი ტანისამოსი, ფეხსაცმელები და ქოლგა, ყავის ფინჯანი და ფენი გაქრა. როგორც კი კომურა სამუშაოზე წავიდა, ცოლმა საფოსტო სამსახური გამოიძახა, ყველაფერი ერთად
ჩუქება
