დასაბამი ჩვენ ადამიანები ვართ. ვართ ისეთები როგორებიც ვართ. ეს უკვე მზა მდგომარეობაა. რატომ ვარსებობთ ამ კონკრეტული ფორმით ან/და საერთოდ რატომ ვარსებობთ, ეს ჩვენ ზუსტად არ ვიცით. ჩვენ შეგვიძლია მხოლოდ ვივარაუდოთ ამასთან დაკავშირებით. ამ ფაქტობრივი მდგომარეობიდან ამოსვლით ვიწყებ მოცემული ტექსტის წერას, რომელიც წარმოადგენს ჩემს თავხედურ მცდელობას მეტი წესრიგი შევიტანო ჩვენი დაბნეული მოქალაქეების ცხოვრებაში და დემოკრატიული რესპუბლიკის განხილვის ფონზე, აღვჭურვო ისინი საჭირო ფუნდამენტური ცოდნით ადამიანთა ყოფიერების შესახებ. ამასთან, ნაწარმოებში მკითხველმა შეიძლება აღმოაჩინოს პასუხები ისეთ პერსონალურ კითხვებზე, რომელთა ბუნებაც აქამდე ამოუცნობად ეჩვენებოდა.
როგორც ვიცით ადამიანი ყოველთვის არ იყო გაბატონებული ცხოველთა სამყაროზე. ერთ დროს იგი სხვა ცხოველების კონკურენტი იყო დედამიწაზე საარსებო გარემოსთვის ბრძოლაში და სახეობის თვითგადარჩენის მოტივით შეპყრობილი არათუ სხვა ცხოველებზე ნაკლები, არამედ ყველაზე სასტიკ არსებადაც კი ჩამოყალიბდა. იგი დღესაც ასეთია მეგობრებო. ერთადერთი მიზეზი დღევანდელი ჩვენი შედარებით შემცირებული სულისკვეთებისა სხვათა განადგურების ხარჯზე საკუთარი თავის გადარჩენის, მხოლოდ სახეობის ყოფიერებისადმი საფრთხის არ არსებობაა. აქედან გამომდინარეობს ადამიანის დღევანდელი შემწყნარებლური დამოკიდებულებაც სხვა არსებების მიმართ. მაგალითად, ზოგიერთ ჩვენგანს შეიძლება ირმის მწვადი უყვარდეს, მაგრამ მისი ყოველდღიურ რაციონში არ ქონით ადამიანის სიცოცხლისუნარიანობას ან უსაფრთხო ცხოვრებას არაფერი დაემუქრება. ამასთან ეს უწყინარი არსება თავისთავად არ წარმოადგენს რაიმე პირდაპირ საფრთხეს ადამიანისთვის, ამიტომ მისი როგორც სახეობის განადგურება ჩვენ არაფერში გვჭირდება. დღეს ირმისადმი ჩვენი ინტერესი მხოლოდ გართობით ხასიათს ატარებს, გართობის საშუალებებს კი არავინ სპობს, მით უმეტეს ისეთ მოსაწყენ და გაურკვეველ სიტუაციაში, რომელშიც ადამიანთა მოდგმაა აღმოჩენილი. მაგრამ როგორც კი რაიმე ორგანიზმი (მაგ, თუნდაც ბაქტერია, ვირუსი და ა.შ.) ჩვენ არსებობას მცირედით მაინც შეუქმნის საფრთხეს, სწორედ ამ დროს გამოვლინდება ხოლმე ადამიანთა ნამდვილი ბუნება თანმდევი სისასტიკითა და შეუწყნარებლობით, მიმართული აღნიშნული საფრთხის სრული განადგურებისკენ.
გავიდა დრო და ადამიანმა ყველა კონკურენტი ცხოველი დაამარცხა საარსებო გარემოსთვის ბრძოლაში. სახეობის გადარჩენის საფრთხე საგრძნობლად შემცირდა და დღეს ფაქტობრივად მხოლოდ თავად ადამიანსვე თუ ძალუძს ამ საფრთხის ხელახალი წარმოშობა. საარსებო რესურსებზე გაზრდილი წვდომისა და მათი უკეთ გადამუშავების ხარჯზე ადამიანმა როგორც სახეობამ გამრავლება დაიწყო. მაგრამ თავიდანვე გამოჩნდა, რომ რაიმე კონკრეტულ საცხოვრებელ გარემოში და ზოგადად დედამიწაზე არსებული რესურსების შეზღუდულობა ვერ უზრუნველყოფდა თითოეული მათგანისთვის სასურველ საყოფაცხოვრებო პირობებს. შედეგად სახეობაში გაჩნდა შიდა კონკურენცია და მდგომარეობა, რომელშიც ადამიანისთვის მთავარ საფრთხეს მხოლოდ ადამიანივე წარმოადგენს. ამასთან გვაქვს სიტუაცია, სადაც ცალკეულ ადამიანს ინდივიდუალური ფიზიკური უნარების საფუძველზე შეუძლია უკეთესი საცხოვრებელი პირობები მოიწყოს სხვასთან შედარებით, რომელიც აღნიშნული უნარებით ნაკლებად არის ბუნებრივად დაჯილდოებული. ამის საპასუხოდ ადამიანებმა მალე გააცნობიერეს, რომ დავუშვათ ორი სუსტი ინდივიდის შესაძლებლობების გაერთიანება მათ სხვა ძლიერი, მაგრამ ერთეული კონკურენტის დამარცხების საშუალებას მისცემდა უკეთესი საარსებო გარემოსთვის ბრძოლაში. და სწორედ ამ ელემენტარული მიგნების საფუძველზეა დამყარებული დღეს ყველა სახელმწიფო. საერთო სასურველი შედეგის მიღების მიზნით რაოდენობრივად მრავალ ინდივიდთა ქმედების კოორდინაციის აღნიშნულ ტაქტიკას ადამიანი ცხოველთა წინააღმდეგაც აქტიურად იყენებდა და როგორც გამოჩნდა იგივე მეთოდის გამოყენება ადამიანის წინააღმდეგაც არ კარგავდა თავის ეფექტურობას. უნდა შევნიშნოთ, რომ ამ „ გაცნობიერების “ დროს ადამიანი სულაც არ წარმოადგენდა ისეთ მაღალგანვითარებულ ინტელექტუალურ არსებას, როგორიც დღეს არის. მაგალითად არც მგლებს, არც აფთრებს და არც სხვა ცხოველებს არ ახასიათებთ განსაკუთრებულად მაღალი ინტელექტი, მაგრამ ეს მათ ხელს არ უშლის, რომ ჯგუფურ ნადირობასა და ფიზიკურ ძლიერებაზე დამყარებული პრიმიტიული იერარქიის მქონე სოციალური გაერთიანებები შექმნან და მისი უპირატესობებით ისარგებლონ.
როგორც მოსალოდნელი იყო ადამიანი ადამიანისთვის გაცილებით რთული მეტოქე აღმოჩნდა ცხოველისგან განსხვავებით, ამიტომ ურთიერთთანამშრომლობითი ტაქტიკა დროთა განმავლობაში უფრო და უფრო იხვეწებოდა. შედეგად კი ადამიანთა მუდმივი მაღალორგანიზებული თავდაცვითი გაერთიანებები მივიღეთ, რომლებიც საარსებო რესურსებისთვის აწარმოებდნენ ერთმანეთში ბრძოლას. გაძლიერების მიზნით ხალხთა ახალი მასების მოზიდვა აღნიშნულ გაერთიანებებს უფრო მეტად კონკურენტუნარიანს ხდიდა. ერთობებში ხანგრძლივი თანაცხოვრების შედეგად მასში შემავალ ინდივიდებს გარკვეული საერთო მახასიათებლები ჩამოუყალიბდათ, რაც მათ სხვა გაერთიანების წევრებისგან განასხვავებდათ. იწყება ერების ფორმირება. ამასთან, ეს მახასიათებლები შეიძლება ყოველი ერისთვის სხვადასხვა იყოს საცხოვრებელი გარემო პირობებიდან გამომდინარე და არ არსებობს ყველასთვის საერთო ისეთი კრიტერიუმები, რომელთა დახმარებითაც შესაძლებელი იქნებოდა თითოეული ერის განსაზღვრა. მაგალითად თუ რელიგია ებრაელის თვითგამორკვევაში უდიდეს როლს თამაშობს, იაპონელისთვის მისი მნიშვნელობა ბევრად ნაკლებია. ასევე მცდარი იქნება თქმა, რომ დაბადების ადგილი იძლევა ეროვნულ კუთვნილებას, რადგან ამ ლოგიკით იგივე ებრაელი ერი დიდი ხანია უკვე არ უნდა არსებობდეს. ერები ქმნიან სახელმწიფოებს და
